Σήμερα, στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της «Δράση», δεν έχουμε να σας παρουσιάσουμε βουλευτές, ευρωβουλευτές, κομματικά στελέχη μεταμφιεσμένα σε ακομμάτιστους περιφερειάρχες και περιφερειακούς συμβούλους. Δεν έχουμε επώνυμους και αναγνωρίσιμους για να αλληλοχειροκροτηθούμε. Έχουμε μπροστά μας μόνο εσάς, τους πολίτες των Βριλησσίων. Εσείς είστε η αναφορά μας, σε σας απευθείνεται κάθε παρουσίαση και απολογισμός.
Τέσσερεις ημέρες πριν τις εκλογές, και τίποτα από τα σημαντικά δεν έχει ξεκαθαρίσει. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει συσκοτιστικό και ηθελημένα παραπλανητικό. Η ευρωπαϊκή διάσταση της ύπαρξής μας, οι μεγάλοι κίνδυνοι και οι απειλές στα εθνικά, τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα, όλα παραμερίστηκαν, κρατήθηκαν στο ημίφως, μακριά από την αντιπαράθεση.
Και πάνω απ’ όλα κρατήθηκε στο ημίφως το χάλι του πολιτικού συστήματος, που ανασυντάσσεται μέσα από μια εκχυδαϊσμένη πόλωση, ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα εξίσου συστημικά, φτιαγμένα έτσι ώστε το ένα να διαδέχεται το άλλο, εγκλωβίζοντας την αμφισβήτηση.
Όμως παρά τις προσπάθειες, η πραγματική σύγκρουση δεν κρύβεται. Κραυγάζει, αναδύεται από κάθε πλευρά της δημόσιας ζωής. Ποια είναι η πραγματική σύγκρουση;
Είναι η εκρηκτική πόλωση, ανάμεσα στην κοινωνία που θέλει τα δικά της, και συλλήβδην στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, που πασχίζει διαρκώς για την αναπαραγωγή του.
* * *
Τέσσερεις ημέρες πριν τις εκλογές, η κατάσταση από τη Βουλή μέχρι τα Βριλήσσια είναι η ίδια. Οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, όταν δεν αναπαράγουν την ίδια χοντροκομμένη ρητορεία, τους ίδιους απωθητικούς εξυπνακισμούς, όταν δεν επιδίδονται στην ασύδοτη σκανδαλολογία από τα φιλικά τους Μέσα Ενημέρωσης, φιλοτεχνούν μια εικόνα αμεριμνησίας για το μέλλον. Υπαινίσσονται ευδαιμονία. Δείτε τους. Υπόσχονται την ευτυχία των παροχών. Διαχειρίζονται μικρολεπτομέρειες. Τόσο αποκοιμιστικά.
Ένας κόσμος σε μακέτες για τον κ. Πισιμίση. Ένα προάστιο ανενόχλητων ιδιοκτητών και αδιατάραχτων περιπατητών για την κυκλοφοριακή μελέτη του κ. Μανιατογιάννη. Μια καταιγίδα έργων για τον κ. Ντινόπουλο, κατά το πρότυπο των επενδύσεων που θα κομίσει ο κ. Μητσοτάκης.
Η πραγματική σύγκρουση δεν κρύβεται. Κραυγάζει, αναδύεται από κάθε πλευρά της δημόσιας ζωής. Ποια είναι η πραγματική σύγκρουση; Είναι η εκρηκτική πόλωση, ανάμεσα στην κοινωνία που θέλει τα δικά της, και συλλήβδην στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, που πασχίζει διαρκώς για την αναπαραγωγή του
Ε, λοιπόν, εμείς έχουμε διαφορετική εικόνα για τα πράγματα! Η δική μας θεώρηση, η οποία συμπίπτει με τη θεώρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου δεν είναι τόσο ρόδινη. Εμείς, βλέπουμε μια χώρα που εξακολουθεί να χορεύει στο χείλος του γκρεμού. βλέπουμε τα μεσοστρωματικά προάστια, που μέχρι τώρα κατάφερναν να τα βγάλουν πέρα, διατηρώντας τον τρόπο ζωής τους, χωροταξικές και οικιστικές ευκολίες, στοιχειώδη κοινωνικό ιστό, ότι πρόκειται να δοκιμαστούν άγρια.
Βλέπουμε, ότι το μοντέλο ύπαρξης και συνύπαρξης, το μοντέλο λειτουργίας του δήμου, μέσα στο οποίο μέχρι τώρα ζήσαμε, εξαντλείται, έχει μπει κιόλας στο στόχαστρο. Οι πλειστηριασμοί στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά δεν αφορούν πλέον μόνο τα λαϊκά στρώματα, μετατοπίζονται προς τους πλουσιότερους. Το Airbnb εισβάλει χωρίς ανάσχεση. Από τα δυάρια στο Κουκάκι και το αθηναϊκό κέντρο, στρέφεται στις προνομιακές κατοικίες του θαλάσσιου μετώπου και τα ευρύχωρα διαμερίσματα στα βόρεια προάστια. Οι Κινέζοι αγοράζουν σπίτια στα Βριλήσσια, για να πάρουν βίζες αλλά και για να κάνουν μπίζνες.
Μέσα απ’ όλα αυτά, είμαστε στο προοίμιο της νέας πραγματικότητας.
Οι πόλεις αποπροσωποιούνται. Αποκατοικοποιούνται για την ακρίβεια. Γίνονται χώροι τράφικ. Τόποι διακίνησης ανθρώπων, προϊόντων, φυλών και τουριστών. Γίνονται ενδιάμεσοι σταθμοί σε μια αλυσίδα προορισμών, κάτι σαν αίθουσα αεροδρομίου. Δίπλα δηλαδή στις δυσκολίες, στις ανάγκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε μέχρι πρότινος, τώρα πλέον είμαστε αντιμέτωποι και με αυτά που μας έρχονται από το μέλλον. Βρισκόμαστε σε στιγμή αλλαγής πορείας. Δεν υπάρχει χώρος για εφησυχασμό, δεν υπάρχει τρόπος ούτε για να παραμείνουμε στα ίδια.
* * *
Η διαφορά με όσα ακούσατε τις τελευταίες ημέρες, και με όσα θα ακούσετε μέχρι την Κυριακή, δεν είναι μόνο στο ότι εμείς βλέπουμε την εικόνα αλλιώς. Είναι πολύ περισσότερο στους τρόπους αντιμετώπισης. Στις προτάσεις και τις λύσεις. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι στην οπτική που συνέχει τις θέσεις και τον αγώνα μας.
Συνοψίζοντας την οπτική μας, θα το θέταμε ως εξής: Αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τα μελλούμενα, δηλαδή αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις, φτιάξε Πολιτεία.
Μια θέση απλή, καθαρή και διαυγής. Που μπορεί να κατευθύνει την πράξη και τη δράση. Μια θέση ισχυρή και τελεσίδικη. Έτσι βλέπουμε εμείς τον δήμο. Σαν πολιτεία, όχι σαν εργολαβία. Που πάει να πει Πολίτες, δηλαδή, κοινωνία και διοίκηση μαζί. Αξεδιάλυτα. Δήμος δεν σημαίνει μόνο δημαρχία. Δεν σημαίνει μόνο καλός δήμαρχος. Σημαίνει πολίτες και δήμαρχος μαζί.
Ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν ότι οι πολίτες είναι για να εκλέγουν τον δήμαρχο και όλα να σταματούν εκεί, ακόμα κι αυτοί δεν μπορούν να αγνοήσουν ότι η δημοτική εξουσία είναι κάπως αλλιώς.
Για να φτιάξουμε όμως Πολιτεία, χρειαζόμαστε μια νέα κοινωνικοποίηση. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην Πολιτεία. Χρειαζόμαστε την ανάδειξη ενός πραγματικά δημόσιου χώρου, μιας δημόσιας ζωής, αντάξιας του ονόματός της.
Θα σταθώ λίγο σ’ αυτό. Ας αναλογιστούμε, πώς οι σύγχρονοι τρόποι ζωής αλλά και το σύστημα που τους μεθοδεύει, οδηγούν στην ατομοποίηση, την ψυχική κατεδάφιση, την καθήλωση και την καταφυγή στον τεχνητό κόσμο του διαδικτύου. Έτσι ώστε η αλλοτρίωση, δηλαδή η στέρηση του ανθρώπου από κάθε περιεχόμενο, να έχει γίνει η μεγάλη κανονικότητα της εποχής μας.
Το συλλογικό αντίστοιχο αυτής της κατάστασης είναι μια πόλη ξενοδοχείο ύπνου, που οι άνθρωποι της είναι απλοί κάτοικοι. Μια πόλη, που το μοντέλο της ακυρώνει κάθε περεταίρω αξίωση. Ακόμη κι όταν κάποιος βγαίνει από το σπίτι του, προβλέπεται να είναι μόνο καταναλωτής. Ποτέ άνθρωπος και προπαντός ποτέ πολίτης. Μόνο πελάτης μιας αγοράς κυρίαρχης, σαγηνευτικής, πανταχού παρούσας. Στα προϊόντα, στις υπηρεσίες, στις απολαύσεις. Φτιαγμένη έτσι που να μοιάζει ιδεολογικά ακατανίκητη, ώστε να παράγει την χαύνωση και την αίσθηση ότι δεν μπορείς να υπάρξεις αλλιώς.
Αυτή είναι σήμερα η προβλεπόμενη κοινωνικοποίηση. Αυτήν υποστηρίζουν, υπηρετούν και αναπαράγουν η πλειοψηφία των δημάρχων.
Υπάρχει όμως εναλλακτική, υπάρχει δυνατότητα. Αρκεί να την δεις και να την προσπαθήσεις. Βλέποντας την πόλη μέσα από την οπτική των κοινωνικών και των ανθρώπινων σχέσεων, όχι μέσα από την λογική του «εξυπηρετώ, εισπράττω επιρροή και ψήφους».
Πίσω από το μονοσήμαντο των αιτημάτων κρύβονται άνθρωποι που θέτουν τα συνολικότερα και τα σημαντικότερα. Μπορεί η φωνή τους να μην είναι τόσο δυνατή και καθαρή, όμως ένας δήμαρχος πρέπει να ξέρει να διαβάζει. Να αντιλαμβάνεται ότι αυτά είναι κατεξοχήν δική του αρμοδιότητα.
Συνοψίζοντας την οπτική μας, θα το θέταμε ως εξής: Αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τα μελλούμενα, δηλαδή αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις, φτιάξε Πολιτεία
Έτσι, για παράδειγμα, πίσω από ένα αίτημα για παιδικές χαρές, υπάρχουν μητέρες που χρειάζονται γειτονιά για να αναπνεύσουν και να επικοινωνήσουν. Πίσω από τους γονείς που συσπειρώνονται στους αθλητικούς συλλόγους των παιδιών, υπάρχει το αίτημα ενός τρόπου ζωής με άξονα την άθληση. Πίσω από τους συλλόγους γονέων στα γυμνάσια, δεν υπάρχει μόνο η πλαισίωση των παιδιών, προβάλει και η αγωνία για Παιδεία, συνδεμένη με την προοπτική του τόπου. Πίσω από τους συλλόγους Κρητών, Ηπειρωτών κ.λπ. δεν κρύβεται μόνον η διάσωση της εντοπιότητας, αλλά και η διάσωση του τρόπου μας, της ίδιας της συλλογικής ταυτότητας. Πίσω από τους αιμοδότες, τις ομάδες αλληλεγγύης των ειδικών μορφών ανθρωπιάς, αναδεικνύεται το ζήτημα της προσφοράς και το μεγάλο μήνυμα πως χρειάζεται ανθρώπινη ανάλωση για να κρατηθεί η ζωή.
Άραγε, δεν μπορούμε να βρούμε έναν δρόμο, ώστε αυτής της ποιότητας η στάση να διοχετευτεί στο σύνολο της τοπικής μας κοινωνίας; Αν το καταφέρναμε, τότε αυτή θα ήταν μια Άλλη Πόλη. Μια Πόλη με προοπτική. Ας την κρατήσουμε σαν οδηγό στη σκέψη και στη φαντασία μας.
* * *
Ξαναγυρνάω στα αιτήματα και τις απαιτήσεις, φανερές και κρυφές, που δεν είναι συντεχνιακές, που είναι ανθρώπινες: Ο δήμος πρέπει να τις φέρει στο προσκήνιο. Να οργανώσει την επικοινωνία μεταξύ τους. Να φτιάξει ενιαία κοίτη. Όλα να δεθούν μαζί. Ότι παραμένει αποσπασματικό και στο ημίφως, να έρθει στο επίκεντρο. Να υπάρξει ένας μόνιμος συλλογικός διάλογος, ένα συντονισμός ανάμεσα σε συλλόγους, συλλογικότητες και φορείς δραστηριοτήτων της πόλης. Και μια διοίκηση που επιλέγει συνειδητά να λειτουργήσει ευνοώντας την κοινωνικότητα.
Για αυτό μιλήσαμε για συντονιστικό των μαζικών φορέων. Γιατί στην οπτική μας, έργα, χωροταξία, πολιτισμός, αθλητισμός, εθελοντισμός, σύλλογοι, πολιτιστικά εργαστήρια, πρέπει να συναρμοστούν για να πολλαπλασιαστεί η σημασία τους.
Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα μιας άλλης κοινωνικοποίησης. Για να πάψει η κοινωνία να είναι ασώματη. Για να υπάρξει μια άλλη δημόσια ζωή. Αλληλεγγύη, πολιτισμός και δημοκρατία είναι τα τρία στοιχεία που την συνθέτουν:
Γιατί η αλληλεγγύη;
Η αλληλεγγύη είναι καθοριστική ως αντίδοτο απέναντι στο πνεύμα του ατομισμού, του όλοι εναντίον όλων. Αξιώνει τον άνθρωπο. Στέλνει το εκρηκτικό μήνυμα, πως όχι μόνο επιθυμούμε, αλλά και πασχίζουμε για ένα καθεστώς που έχει μέριμνα τον άνθρωπο. Γι’ αυτό τα δημαρχιακά κατεστημένα επιλέγουν μόνο να τηρούν τα προσχήματα. Αυτό έπραξε και η δημοτική αρχή. Ανταποκρίθηκε όσο-όσο τα τελευταία χρόνια, ώστε μετά να επαίρεται για το έργο της. Δεν θέλω να σταθώ. Όποιος θέλει, ας συγκρίνει με αυτά που έγιναν αλλού. Σε άλλους δήμους.
Εμείς ας αναλογιστούμε μονάχα, ότι απέναντι στην πίκρα που έφερε η καταστροφή του μνημονίου, υπάρχει η μικρή θετική αίσθηση, ότι οι απλοί άνθρωποι, όχι οι ταγοί μας, όχι τα πολιτικά προγράμματα, εμπόδισαν τα χειρότερα. Και αυτό δεν είναι μια παρηγοριά αλλά η βάση ενός φρονήματος που παραμένει ζωντανό, και που είναι η πιο μεγάλη ελπίδα για την αναγέννηση.
Γιατί πολιτισμός;
Γιατί μέσα από αυτόν μαθαίνεις να ζητάς το καλύτερο. Μαθαίνεις πώς με τα λίγα, μ’ αυτά που έχεις, μπορείς να πετύχεις. «Με μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι, την ξαναφτιάχνεις» την Ελλάδα, έλεγε ο Ελύτης.
Μια έννοια που έχει δεινοπαθήσει στα χέρια της σημερινής δημοτικής αρχής και όλων των προηγούμενων. Να σας πω ευθέως την άποψή μας. Εμείς έχουμε αποφασίσει να κάνουμε τα πάντα μέσα από τον πολιτισμό. Τις παρεμβάσεις μας, την πολιτική μας δράση, την επικοινωνία, όλα. Δεν επιδιώκουμε απλά μια αισθητική. Ούτε θέλουμε να μετατρέψουμε την πολιτική σε αισθητικό γεγονός. Αλλά, δεν ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σ’ ένα τόπο που για 2500 χρόνια, σαν μεγαλύτερη δημόσια αρετή λογίζεται η φιλοκαλία. Και ζητάμε ολοένα και περισσότερο το καλύτερο.
Γιατί δημοκρατία;
Γιατί χωρίς αυτήν η Πολιτεία φτωχαίνει. Αποξηραίνεται. Γιατί η δημοκρατία αναδεικνύει τον δημότη που θέλει ρόλο στα πράγματα. Που θέλει να ξέρει πού και πώς διαμορφώνονται οι επιλογές της πόλης. Που θέλει, αν μπορεί, να έχει τη δική του παρουσία. Και αν όχι, τότε να ελέγχει αυτούς που τον εκπροσωπούν: Το κάνουν πράγματι κατά τον καλύτερο τρόπο; Ενεργούν σύμφωνα με τον ίδιο; Ή έχουν ξεκοπεί λειτουργώντας ανεξέλεγκτα και για ιδιοτελείς σκοπούς;
Αυτή είναι η δημοκρατία. Αυτή είναι η δουλειά των δήμαρχων. Να οργανώνουν τη συμμετοχή. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη προϋπόθεση της δημοκρατίας. Στα λόγια η συμμετοχή είναι εύκολη και όλοι λένε ότι την θέλουν. Στην πράξη όμως είναι δύσκολη. Γιατί έχει προαπαιτούμενα. Χρειάζεται να καλλιεργηθεί, να στοχευτεί συγκεκριμένα και να υπηρετηθεί. Χρειάζεται ο πολίτης να είναι ενήμερος. Να γνωρίζει ποια είναι τα επίδικα.
Δεν είναι εύκολα αυτά για τους δημάρχους. Που προτιμούν να τορπιλίζουν και να απαξιώνουν κάθε συμμετοχική διαδικασία. Να την μετατρέπουν σε πασαρέλα εκπροσώπων και ειδικών. Να ακυρώνουν την πρώτη και βασική προϋπόθεση της συμμετοχής που είναι η λογοδοσία. Από εκεί ξεκινούν όλα. Εκεί εντοπίζονται τα προβλήματα και αποκτούν περιεχόμενο. Από εκεί ξεπηδάει το νόημα, ματαιώνεται το ανεξέλεγκτο και προετοιμάζεται καλύτερα η παρουσία του πολίτη στα επόμενα. (Θυμηθείτε τι γίνεται στα Βριλήσσια με την Επιτροπή Διαβούλευσης).
Η κομματοκρατία!
Ας πάμε τώρα στα εμπόδια για τη δημοκρατία. Με πρώτο και σημαντικότερο την κομματοκρατία. Που διαβρώνει τα πάντα, τα διαστρέφει και τα φέρνει στα μέτρα της. Που αναγορεύει σε κυρίαρχο της πολιτικής την νομή της εξουσίας.
Η κομματοκρατία που αποπροσανατολίζει, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, που κρύβει τα προβλήματα, τα συσκοτίζει, και έχει ως μόνη μέθοδο την διαίρεση σε στρατόπεδα και τον εξαναγκασμό των ανθρώπων να στριμωχτούν, να τσουβαλιαστούν μέσα σ’ αυτά.
Ρωτήστε τους υποψήφιους δημάρχους των Βριλησσίων, ποιο είναι το πρόβλημα των Βριλησσίων; Ίδια είναι η απάντηση. Το πρόβλημα κάθε φορά είναι ο απέναντι. Ψηφίστε Ντινόπουλο να μην βγει ο Μανιατογιάννης ή το αντίστροφο και κάνατε το καθήκον σας. Αυτή είναι η δουλειά της κομματοκρατίας. Αντί να εντοπίζονται και να συζητούνται τα προβλήματα, μας υποδεικνύεται ποιο στρατόπεδο μπορούμε να υποστηρίξουμε. Να επιλέξουμε μεταξύ δύο κακών… Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται…
Γι’ αυτό είναι εμπόδιο για την δημοκρατία η κομματοκρατία.
Γιατί μεταφέρει αυτούσια τη χειραγώγηση από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό στα δημοτικά, ώστε να ολοκληρωθεί που μας επιφυλάσσουν και να φτάσει μέχρι τη γειτονιά και την πόρτα του σπιτιού μας.
Γιατί δημιουργεί δεσμεύσεις προς κάθε κατεύθυνση. Με τους από πάνω που δίνουν το χρίσμα, που κρατάνε τα κλειδιά, την εξουσία, το χρήμα, τις επιλογές, τη δυνατότητα να στηρίζουν τους ετοιμόρροπους.
Με τους από κάτω, τους ψηφοφόρους, το απλωμένο πελατειακό κράτος.
Με τους πλάι, που κρύβονται στα παρασκήνια, και εξαπολύουν την μαύρη πολιτική υποστήριξη. Με τα δικά μας παιδιά, που στελεχώνουν τον κοντινό μηχανισμό και πρέπει να τακτοποιηθούν. Με τον ευρύ κύκλο, εκεί όπου χωράει κάθε συναλλαγή.
Η κομματοκρατία κατεβάζει παντού και πάντα τον πήχη, βγάζει από τους ανθρώπους που την υπηρετούν τον χειρότερό τους εαυτό. Έχουμε τέτοια παραδείγματα την τελευταία εβδομάδα στην πόλη μας… Αλλά δεν θα αναφερθώ.
Ωστόσο κι εδώ υπάρχει αντίδοτο! Υπάρχει απεξάρτηση. Όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά και ζωντανά. Στον αντίποδα της κομματοκρατίας δεν θεριεύει μόνο η αηδία και η απόρριψη. Γεννιέται σε διάφορους κοινωνικούς χώρους, και ένα κύμα με ακηδεμόνευτες γνήσιες προσπάθειες που φιλοτεχνούν τον δρόμο τους. Που δείχνουν πως υπάρχει κι άλλος τρόπος στην πολιτική και τη δημόσια δράση. Και αυτό είναι, κατά τη γνώμη μας, ότι πιο ελπιδοφόρο συντελείται στην πολιτική σκηνή της χώρας τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος στην αυτοδιοίκηση. Ότι όλα είναι θέμα χρημάτων, ειδικών, μελετητών, διασυνδέσεων κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι η αυτοδιοίκηση είναι ο τόπος όπου πολλά μπορούν να γίνουν, με περιορισμένους πόρους και προσωπικό. Χρειάζεται όμως άλλη ματιά
Διοίκηση και έργα
Όλα αυτά που σας εκθέσαμε, βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή και στο μόνο θέμα που οι υποψήφιοι δήμαρχοι των κατεστημένων παρατάξεων έχουν πράγματι πολλά να σας πουν. Στα έργα!
Το προάστιο έχει όντως ανάγκη από έργα. Έργα που εμείς τα επισημαίνουμε στο δημοτικό συμβούλιο, όχι σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Έργα που έχουμε εισηγηθεί συζητώντας τους προϋπολογισμούς και τα τεχνικά προγράμματα αναλυτικά. Έχουμε μιλήσει και για το κλειστό γυμναστήριο, και για την δημοτική βιβλιοθήκη, και για υποδομές στον Πολιτισμό.
Μόνο που αυτά τα έργα δεν νοείται να καταλήγουν πρόσχημα για πολυδάπανες εργολαβίες, που δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν μπορεί να γίνονται άλλοθι για να εκδίδονται ιλουστρασιόν φυλλάδια των παρατάξεων.
Μας υπόσχονται νέα έργα και δεν έχουν αναρωτηθεί γιατί έχουν εγκαταλειφθεί τα προηγούμενα. Δεν έχουν αναρωτηθεί γιατί ένας δήμος δυσκολεύεται να συντηρήσει τις υποδομές του, να φροντίσει το πράσινό του, τους δημόσιους χώρους του, να αποκαταστήσει έγκαιρα μια καταστραμμένη διάβαση πεζών, μια λάμπα, μια λακκούβα, ένα βυθισμένο πεζοδρόμιο, να διορθώσει μια λανθασμένη σήμανση, να βελτιώσει την ορατότητα στις διασταυρώσεις της οδού Μπακογιάννη, όπου παρατηρούνται συνέχεια ατυχήματα.
Μας υπόσχονται νέα έργα και δεν εξηγούν ποτέ, σε τι οφείλονται οι τεράστιες καθυστερήσεις αυτών που έχουν ήδη αποφασιστεί και δεν υλοποιούνται. Τι απέγιναν οι προηγούμενες εξαγγελίες τους. Γιατί τα τεχνικά προγράμματα επί τρείς τετραετίες είναι σχεδόν τα ίδια.
Μας υπόσχονται διαρκώς νέα έργα αλλά αρνούνται να κατανοήσουν ότι κάθε έργο δεν έχει μόνο μια εργολαβική, αλλά και μια διοικητική διάσταση, πιο σημαντική και διαρκώς πιο ανεκπλήρωτη. Πάνω στην οποία πρέπει να σκύψουν. Να βρουν τι φταίει. Να ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον του διοικητικού μηχανισμού.
Κι εδώ δυο λόγια για τον διοικητικό μηχανισμό, που δεν νοείται να είναι ίδιος με την κρατική γραφειοκρατία, και δεν είναι. Υπάρχει μια ποιότητα και μια δυνατότητα στον δημοτικό μηχανισμό. Για πολλούς λόγους. Γιατί είναι μικρός, ευέλικτος, εγγύτερος στον πολίτη κλπ. Γιατί εξασφαλίζει όλες τις προϋποθέσεις, η συμφιλίωση του πολίτη με τη δημόσια διοίκηση να ξεκινήσει από τους δήμους. Κάποιοι έχουν ξεκινήσει. Βρίσκονται κι όλας στην ψηφιακή εποχή, κάνουν πράγματα ζηλευτά. Χωρίς να είμαστε ιδεοληπτικοί με την τεχνολογία, αναρωτιόμαστε, εμείς γιατί; Πολύ απλά γιατί μας λείπει η βούληση και επιπλέον, έχουμε ένα μικροκομματικό φίλτρο. Κάθε σκέψη για εξυπηρέτηση του πολίτη, περνάει μέσα από το ερώτημα «εγώ τι έχω να κερδίσω».
* * *
Υπάρχει ένας διαδεδομένος μύθος στην αυτοδιοίκηση. Ότι όλα είναι θέμα χρημάτων, ειδικών, μελετητών, διασυνδέσεων κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι η αυτοδιοίκηση είναι ο τόπος όπου πολλά μπορούν να γίνουν, με περιορισμένους πόρους και προσωπικό. Χρειάζεται όμως άλλη ματιά.
Έχουν τους μηχανισμούς, και δεν καταφέρνουν τίποτα. Διατυπώνονται μελέτες π.χ. για το κυκλοφοριακό, που αγνοούν τα εντοπισμένα ζητήματα της πόλης και την ανάγκη να υπάρχει συμφωνία κατοίκων και κοινές προτεραιότητες. Προγραμματίζουν τεράστιες παρεμβάσεις στο προάστιο, απερίσκεπτα, χωρίς δημόσια διαβούλευση.
Δεν είναι όλα θέμα χρημάτων. Με μηδενικά μέσα, με μικρές δυνατότητες, με λίγους ανθρώπους, αλλά με τον κατάλληλο τρόπο και πολύ μεράκι, εμείς κάναμε 50 πράγματα για τον πολιτισμό.
Με μηδενικά μέσα, το Cine Δράση έχει οργανώσει περισσότερες από 300 προβολές τα τελευταία 7-8 χρόνια. Έχει καταγράψει συνολικά, πάνω από 20 χιλιάδες παρουσίες θεατών. Έχει ακόμη οργανώσει δεκάδες συζητήσεις με δημιουργούς πρώτης γραμμής, με ανθρώπους που έχουν επισκεφτεί τα Βριλήσσια για πρώτη φορά, μέχρι και γιαπωνέζικο θέατρο ήρθε στα Βριλήσσια να παίξει τραγωδία στα αρχαία ελληνικά. Όλα αυτά χωρίς καμία βοήθεια από τον Δήμο. Πολλές φορές το σκεφτόμαστε, σκεφτείτε το λίγο, αν αυτή η δραστηριότητα είχε την υλικοτεχνική υποστήριξη και την πολύμορφη συνδρομή του δήμου, τι διατάσεις θα μπορούσε να είχε πάρει;
Και ήμασταν αντιπολίτευση…
* * *
Βρισκόμαστε μόλις τέσσερεις ημέρες πριν τις εκλογές. Εκλογές που για πρώτη φορά θα διεξαχθούν με ένα νέο εκλογικό σύστημα. Που διαφημίστηκε σαν απλή αναλογική. Που η αριστερά στο σύνολό της, και η κυβέρνηση βγήκε και υποστήριξε. Εμείς έχουμε τις ενστάσεις μας.
Βλέπουμε την αναλογική εκπροσώπηση των δημοτικών συμβούλων, αλλά βλέπουμε και έναν δήμαρχο αναγκασμένο να στηριχτεί για όλα στους αντιπάλους του. Με αποτέλεσμα, να αναμένεται ένα όργιο συναλλαγής. Ένα εμπόριο γύρω από αντιδημαρχίες, προεδρίες, θέσεις υπευθύνων, ψηφοφορίες, στηρίξεις, τα πάντα. Μια κατάσταση που θα επιτείνει περαιτέρω το μήνυμα της ανυποληψίας και της ηθικής διαφθοράς που εκπέμπει ο πολιτικό σύστημα.
Αλλά τέλος πάντων. Σ’ αυτό το νέο περιβάλλον, τι μπορεί να γίνει; Θα επιχειρήσουμε από τώρα μια απάντηση:
Σίγουρα οι κατεστημένες δυνάμεις που δεν συμφώνησαν ποτέ σε τίποτα μεταξύ τους, τώρα θα βγάλουν τα ρούχα της αδιαλλαξίας και θα φορέσουν το κοστούμι των συνεννοήσεων. Αυτό ήδη κάνουν στα Βριλήσσια, τους ακούσατε. Να τους θυμίσουμε μόνο, ότι μέχρι σήμερα, στο δημοτικό συμβούλιο, ομολογημένα απ’ όλους, μόνον η «Δράση» προσπαθούσε να θέσει ένα πλαίσιο κοινών λύσεων όταν εκείνοι αλληλοκατηγορούνταν.
Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι, φαντάζονται πως θα βρουν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης. Εμείς το βρίσκουμε δύσκολο. Αλλά και αν ακόμη το καταφέρουν, θα πρόκειται για μια συμφωνία στη μετριότητα. Για μια παγίδευση στα χαμηλά. Που εμείς δεν την θέλουμε. Γιατί για μας η λύση βρίσκεται σε μια πολιτική που θα τους ξεπερνάει. Σε μια πολιτική που θα πηγαίνει πολύ πιο μπροστά τους. Μια πολιτική πρωτότυπη, ουσιαστική, ποιοτική και τεκμηριωμένη. Που απέναντι στο ελάχιστο της συμφωνίας τους θα λειτουργεί ηγεμονικά. Που θα τους προσφέρεται κατά τρόπο που δεν θα μπορούν να απορρίψουν. Και αυτά εμείς, σας τα λέμε από τώρα, πριν τις εκλογές!
* * *
Εμείς δεν ανακαλύπτουμε το προάστιο κάθε 4 χρόνια. Όλη την προηγούμενη περίοδο, ήμασταν εδώ, παραγωγικοί, χρήσιμοι, ενεργοί, στο Δημοτικό Συμβούλιο, στον Οργανισμό Κοινωνικής Πολιτικής & Αλληλεγγύης, στον Πολιτιστικό και Αθλητικό Οργανισμό. Ανοίξαμε συζητήσεις στο προάστιο για την κρίση, την οικονομική ανάπτυξη, για τα εθνικά ζητήματα και το Κυπριακό, για την Αυτοδιοίκηση. Καταθέσαμε προτάσεις για την ανακύκλωση, για το κυκλοφοριακό, για τα Τεχνικά Προγράμματα. Όλες με υψηλή τεκμηρίωση. Ενημερώσαμε τους συμπολίτες μας με την ιστοσελίδα μας και τα εβδομαδιαία ενημερωτικά μας δελτία. Επηρεάσαμε τα πράγματα. Απαντήσαμε στον κατακερματισμό. Δώσαμε έμφαση στον εθελοντισμό. Δημιουργήσαμε τις δικές μας εστίες πολιτισμού, ευκαιρίες συνάντησης και διαμόρφωσης ουσιαστικών δεσμών ανάμεσα στους συμπολίτες μας. Με την Δανειστική Βιβλιοθήκη και Ταινιοθήκη, με την αφήγηση παραμυθιών, με πρωτοβουλίες που ξέφυγαν ακόμη και από τα στενά τοπικά όρια.
Και ήμασταν αντιπολίτευση…
Εδώ και 15 χρόνια εμείς στη «Δράση» συνδέσαμε τη ζωή μας με τις τύχες της πόλης. Και έκτοτε, δεν σταματήσαμε στιγμή. Από όποια θέση κι αν βρεθούμε τη Δευτέρα, θα συνεχίσουμε το ίδιο αφιερωμένοι. Με λογισμό και μ’ όνειρο, όπως το θέλει ο ποιητής.
Τέσσερεις ημέρες πριν τις εκλογές, και δεν ζητάμε απλά την ψήφο σας. Δεν θέλουμε ούτε και επιπλέον μόνο την υποστήριξή σας. Η δική μας πρόταση σας περιλαμβάνει. Χωρίς εσάς δεν γίνεται. Δεν είναι πρόταση σε ψηφοφόρους για να διαλέξουν. Είναι πρόταση προς πολίτες για να τοποθετηθούν.
