της Αφροδίτης Κατσαδούρη*
Κι είναι η εποχή που η εσωτερική αρχιτεκτονική των οικοδομικών τετραγώνων ξεχύνεται μπροστά μας και ένα ντόμινο ανοιχτών παραθυριών κατακλύζει συγχρονισμένα τη γειτονιά. Κίτρινο, θερινό φως, λαμποκοπάει απ’ άκρη σ’ άκρη. Εκεί, σ’ αυτήν την κοντινή απόχρωση του κίτρινου προελαύνουν και τα αναρίθμητα «ενοικιάζεται» τα οποία καταλαμβάνουν τους ιδρωμένους τοίχους της πόλης, διαφημίζοντας τα τετραγωνικά τους υποσχόμενα μέσα σε λειψές προτάσεις μία γεμάτη, καλύτερη ζωή. Τα μάτια μου «σκρολάρουν» με τη συνήθη αστική βιασύνη τα θέλγητρά τους. Yπόγειο, 40 τετραγωνικά, τιμή ενοικίασης 550 ευρώ.
Οι τιμές των διαμερισμάτων έχουν εκτοξευθεί. Διασαλεύοντας επιτυχημένα τα όρια μεταξύ κυριολεξίας και μεταφοράς –σαν άλλος δεξιοτέχνης λογοτέχνης, οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί ως τον θεό, ως τον απλησίαστο 6ο, ως εκείνον ή εκείνη που λατρεύεις σαν θεό σου, ως τον άπιαστο μισθό που στοιχειώνει τα όνειρά σου, ως τον αγαπημένο σου ουρανό τα καλοκαιρινά του θέρους δειλινά σου.
Εκνευρίζομαι, θυμώνω, κοκκινίζω από το σύγχρονο επιτάφιο αδιέξοδο των καιρών μας, κλείνω τα μάτια και μετράω ως το δέκα υπομονετικά, προσπαθώντας να βρω κάποιο ελάσσον νόημα στη λογική καθορισμού της υψηλής τιμής τους – ενίοτε μελετώντας Καρούζο.
Το μόνο που κατάφερα να βρω είναι πως η ακριβή ενοικίαση των υπογείων είναι απλά ένας άλλος τρόπος να βιώσουν μεταρομαντικά το μεγαλείο των ψηλών ορόφων, κλέβοντας λίγη από την παντοκρατορία της θέας τους μέσω της μεταφορικής –και σχεδόν ποιητικής– εκτόξευσής τους, και έχοντας ως μοναδικά υπερόπλα ένα φαντασιακό (και φανταστικό) ασανσέρ που συντηρεί αγόγγυστα την απωθημένη υποκειμενική αξία της τιμής τους. Πόσα όνειρα σφαγιάστηκαν στα υπόγεια αλλά και πόσα πήραν φόρα, πατώντας στέρεα στον αεροδιάδρομο των μωσαϊκών τους να σκαρφαλώσουν χωρίς αναβατόριο σε όσα η ψυχή τους λαχταράει. Ποιος ξέρει, ίσως οι ιδιοκτήτες των υπόγειων διαμερισμάτων θέλουν να μας παρακινήσουν να διαβάσουμε περισσότερο Καρούζο, συντηρώντας τους ανελκυστήρες της ανυπότακτης καρδιάς μας με εκείνο το ακριβοθώρητο καύσιμο που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με το ανέφικτο, πιστεύοντας για μια στιγμή πως θα νικήσει.
Έτσι κι αλλιώς, οι μισάνοιχτοι ανοιχτοί λογαριασμοί μας, η κακή μας στους γείτονες διαγωγή, τα ραβασάκια κοινοχρήστων κάτω απ’ το πορτάκι, κι οι άδειες τσέπες μου, θα βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο να γαργαλάνε τις μεσοτοιχίες σου χειμώνα-καλοκαίρι.
* Η Αφροδίτη Κατσαδούρη είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τον τίτλο «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι», εκδόσεις Έναστρον, και μπορείτε να τη βρείτε σε κεντρικά βιβλιοπωλεία.
