Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Το εύκολο ερώτημα που θέτουν οι αναγνώστες της εφημερίδας μας, είναι: αφού δεν υφίσταται ενιαίο Μέτωπο Αντιμνημονιακής-Ευρωσκεπτικιστικής Αριστεράς, πώς θα αντισταθούμε στην αντιλαϊκή επέλαση των Βρυξελλών; Είναι πράγματι δικαιολογημένη απορία –όπως έλεγε ο Αραγκόν– ενός λαού «που κουβαλά μέσα στα μάτια του την αγανάκτηση της ήττας και την κατάπληξη του πεπρωμένου». Μικρά κομματίδια και άτομα σωστά τοποθετημένα υπάρχουν, αλλά είναι διάσπαρτα. Μονάδες αξιόλογες, που δεν κατόρθωσαν όμως να βρουν μεταξύ τους τον συνδετικό κρίκο. Απουσιάζει η προσωπικότητα εκείνη, η οποία θα μπορέσει να συσπειρώσει μικρούς σχηματισμούς και πρόσωπα ανένταχτα με κύρος, ώστε όλοι μαζί να αναλάβουν τον ξεσηκωμό.
Η ιστορία των λαϊκών μετώπων είναι πολύ μεγάλη, και θα χρειαζόμασταν σελίδες ολόκληρες απλώς να καταγράψουμε τις προσπάθειες. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, διαπιστώνουμε ότι τα «Μέτωπα» δεν έγιναν ούτε εύκολα, ούτε αυτόματα. Τον καιρό της Β’ Διεθνούς, κυριαρχούσαν μεγάλες προσωπικότητες, που βρίσκονταν διάσπαρτες, χωρίς συντονισμό κινήσεων σε διάφορες χώρες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, η Κλάρα Τσέτκιν στη Γερμανία, ο Ράντεκ και ο Μπαρτσλέφσκυ στην Πολωνία, ο Χάιντμαν και ο Πικ στην Αγγλία, ο Μπράουν στην Αυστρία, ο Γκεντ στη Γαλλία, οι Ντεμπς και Ντε Λεόν στις ΗΠΑ κ.λπ. Όλοι αυτοί, δεν αποτελούσαν ομοιογενείς ομάδες, και δεν είχαν συγκεκριμένα προγράμματα. Η Κομμουνιστική Διεθνής στον αγώνα της για την ενότητα της εργατικής τάξης, έκανε στο Ε’ Συνέδριο, μια σοβαρή πρόταση για ενοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Το 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, συνήλθε στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1935. Όλη η δραστηριότητα του συνεδρίου, συγκεντρώθηκε στην επεξεργασία προγραμμάτων δράσης σε εθνική και σε διεθνή κλίματα, προκειμένου ν’ αναχαιτισθεί η τεράστια φασιστική απειλή. Εάν σήμερα υπήρχαν ενωμένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, θα όφειλαν να κάνουν το ίδιο: Επεξεργασία προγραμμάτων σε εθνική και διεθνή κλίματα, για να ανατραπεί η φασιστική-καπιταλιστική απειλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη 13η Σύνοδο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Δημητρώφ θέλησε να κάνει κατανοητό για τους απλούς ανθρώπους, τον κίνδυνο της εγκληματικής δραστηριότητας των τραπεζιτών.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, τίποτα δεν άλλαξε. Ο κίνδυνος των τραπεζιτών που αντιπροσωπεύουν τον άκρατο ευρωπαϊκό καπιταλισμό, παραμένει σταθερός. Αυτός ακριβώς ο καπιταλισμός –μέσω του ΔΝΤ– μετέβαλε στην πατρίδα μας σε πειραματόζωο. Ο όρος «Λαϊκό Μέτωπο» αποτελούσε πάντοτε τον φόβο της Δεξιάς, και την ελπίδα της σωστής Αριστεράς. Κορυφαίο ιστορικό προηγούμενο αυτών των συμμαχιών, ήταν ο συνασπισμός των δημοκρατικών δυνάμεων σε κυβερνήσεις Λαϊκών Μετώπων στη δημοκρατική Ισπανία και στη Γαλλία την παραμονή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα Λαϊκά Μέτωπα ήσαν –για τις αναλογίες εκείνης της εποχής– μια άμυνα κατά του κινδύνου των φασιστικών λύσεων. Σήμερα ένα Λαϊκό Μέτωπο αντιμνημονιακό, θα μπορούσε θαυμάσια να αποτελέσει την άμυνα στα αντιλαϊκά σχέδια και απάνθρωπα οικονομικά «προαπαιτούμενα», με τα οποία οι «θεσμοί» (δηλαδή οι «κοινοβουλευτικοί δικτάτορες») θέλουν να γονατίσουν τους λαούς χάριν της παγκοσμιοποίησης και των τραπεζικών συμφερόντων. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία το 1936, αποτέλεσε μια θετική συμβολή στην ιστορία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κι αξίζουν λίγα άνθη για τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό εκείνου του Μετώπου, τον Λεόν Μπλουμ. Διότι, όσα επέτυχε εκείνος, στις μέρες μας τα έσβησε η ευρωπαϊκή ένωση. Όταν υπάρχουν προσωπικότητες, η συσπείρωση δυνάμεων γίνεται εφικτή. Σοβαρό παράδειγμα έχουμε μεταπολεμικά στην Ελλάδα, το 1950, όταν έγινε η πρώτη προσπάθεια μέσα σε εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες να ανασυγκροτηθούν οι αριστερές δημοκρατικές δυνάμεις. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1950 με πρωτοβουλία του ΣΚ-ΕΛΔ των Σβώλου-Τσιριμώκου. Ιδρύθηκε η «Δημοκρατική Παράταξη». Αρχηγός της παράταξης ορίσθηκε ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος με αναπληρωτές τους Αλέξανδρο Σβώλο και Νεόκοσμο Γρηγοριάδη (των «Αριστερών Φιλελεύθερων») και αντικαταστάτες τους, τους Ηλία Τσιριμώκο και Σταμάτη Χατζήμπεη. Η «Δημοκρατική Παράταξη» αναδείχθηκε γρήγορα σαν το πιο εκλεκτό κόμμα της Βουλής του 1950. Εξέλεξε 18 βουλευτές και προσέγγισε το 10% των ψήφων. Έδειξε τέτοια ζωτικότητα και τέτοια μαχητικότητα (με επερωτήσεις για τη Μακρόνησο, τις συλλήψεις και εκτοπίσεις) ώστε αναπτύχθηκε οργανωμένη επίθεση εναντίον τους από την Ακροδεξιά. Ουσιαστικά η «Δημοκρατική Παράταξη» ήταν έργο των συμβούλων του Πλαστήρα. Οφείλετο δηλαδή στην τελική άρνηση του Πλαστήρα να περιλάβει στους συνδυασμούς της ΕΠΕΚ, τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ, όσο και τον Ιωάννη Σοφιανόπουλο.
Το ΚΚΕ ενίσχυσε στις εκλογές με τα συνθήματα του ραδιοφωνικού του σταθμού τη «Δημοκρατική Παράταξη», ενώ ζήτησε με επιμονή «να μαυριστούν ο Σβώλος και ο Τσιριμώκος»! Ήταν –για την ηγεσία του ΚΚΕ– ένοχοι, γιατί είχαν διαφωνήσει με το ΚΚΕ, στα σημεία ακριβώς, όπου το ίδιο αναγκάστηκε να αναγνωρίσει πως «έκανε λάθος»! Και είχαν το «ελάττωμα» οι ηγέτες του Σ.Κ.-ΕΛΔ να είναι, από άποψη Δημοκρατίας και αγώνα για τα ζητήματα του Λαού, άψογοι, ώστε η αντίθεσή τους προς τον Ζαχαριάδη, δεν μπορούσε να διαβληθεί σαν «αντιδραστική». Πάντως, το ΚΚΕ επειδή δεν ήλεγχε τη «Δημοκρατική Παράταξη», έκανε τα πάντα να τη διαλύσει. Η Ιστορία χρειάζεται. Πρέπει να ανατρέχουμε στις σελίδες της, διότι παρόμοια σφάλματα επαναλαμβάνονται.
ΤΟ ΚΚΕ, ΣΗΜΕΡΑ, δεν δέχεται –όπως και το 1950– κομματικά σχήματα και «Μέτωπα» που δεν τα ελέγχει πλήρως. Και εμμένει στη «μοναξιά» του, καθηλωμένο κάτω από τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Οι εθνικές εκλογές έρχονται. Βρίσκονται πολύ κοντά. Κι εκεί θα δοθεί η τελική μάχη. Με ποιες δυνάμεις όμως θα κατέλθουν οι ευρωσκεπτικιστές; Με ποια μορφή; Ο χρόνος που μας χωρίζει πάλι από τις κάλπες είναι πολύ λίγος για μακρές συζητήσεις και επαφές. Όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά να αντισταθούν στη συμμορία των Βρυξελλών, πρέπει να βιαστούν. Κάτι πρέπει να γίνει. Να παραμεριστούν εγωισμοί και σκοπιμότητες και να πρυτανεύσει το πατριωτικό καθήκον. Έχουμε μπροστά μας σοβαρά εθνικά προβλήματα. Η χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας, που άρχισε το 2002 (παρόλο που στην αρχή δεν έγινε αντιληπτή από τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού και από την πολιτική ηγεσία της χώρας) πρέπει να λάβει τέλος. Το ευρώ, προκάλεσε το σημερινό αδιέξοδο της εξυπηρέτησης του χρέους και την καταστροφή της χώρας. Αυτά πρέπει να τα πει κανείς και να τα εξηγήσει κάποιος στους ψηφοφόρους. Το ξένο νόμισμα προκάλεσε το χρέος και στη συνέχεια το ευρωχρέος έφερε τα μνημόνια που καταστρέφουν και λεηλατούν τη χώρα. «Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί», έλεγε ο Μένανδρος. Τα παραμύθια για την «ευρωπαϊκή οικογένεια», πρέπει να τελειώνουν. Οι εθνικές εκλογές έρχονται και πρέπει να δημιουργηθεί τάχιστα μια νέα «Δημοκρατική Παράταξη» σαν εκείνη του 1950.
Αυτή η «Παράταξη» είναι η μόνη που θα μπορούσε να πάει να συγκρουστεί με τα σαρκοφάγα σαράκια των Βρυξελλών που μας πίνουν το αίμα. Να ματαιώσει τα σχέδια των τυράννων, για τα οποία τους Αρχαίους χρόνους είχε αποκαλύψει τον ρόλο τους ο Αριστοτέλης, όταν έγραφε στα «Πολιτικά» του, ότι: «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων, που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά…». Εδώ και πάνω από δυόμιση χιλιάδες έτη, φαίνεται ότι κάποιες καταστάσεις δεν άλλαξαν…
