Επιμέλεια-μετάφραση: Νίκος Λάιος
Παρουσιάζουμε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ένα κείμενο βιβλιοκριτικής, που πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιταλική ιστοσελίδα Le Matriarcali, θεωρώντας την (φεμινιστική) οπτική του βοηθητική στην κατανόηση του μεγάλου ζητήματος της εποχής μας, διάπλατα ανοιγμένου με όρους σκοτεινούς: Του ζητήματος του ανθρώπου και του ανθρώπινου (συμπεριλαμβανομένου του κοινωνικού, του πολιτικού κ.ο.κ.) που ήδη αναδιαμορφώνονται βαθιά, σαν κομμάτια αναπόσπαστα των αναδιαρθρώσεων του κεφαλαίου. Ο Δρόμος έχει φιλοξενήσει και θα συνεχίσει να φιλοξενεί ματιές, που πασχίζουν να στέκουν αληθινά κριτικές, δηλαδή εκτός «περιοχών ασφαλείας» (και οιονεί «νομιμότητας»;), πάνω στο ζήτημα αυτό. Οι ίδιες οι τέτοιες προσεγγίσεις και τα συμπεράσματά τους ας ιδωθούν, με τη σειρά τους, ανοιχτά σε κριτική. Ώστε να βαθαίνει ένας διάλογος ουσίας, ικανός να τροφοδοτεί την αναγκαία διαμόρφωση μιας νέας συνείδησης, που θα συγκροτεί, από κοινού με τη δράση, ένα σχέδιο αναχαίτισης του τεχνοεπιστημονικά υποβοηθούμενου σχεδίου «ρευστοποίησης» και εξανδραποδισμού μας.
Από το ουδέτερο σώμα στον μετα-ανθρώπινο κυβερνο-οργανισμό: Παρουσίαση ενός βιβλίου, που βοούσε η ανάγκη να γραφτεί
της Luisa Vicinelli
Δύσκολοι καιροί, οι καιροί μας. Μπορεί το ανδρικό παραλήρημα παντοδυναμίας να άρχισε κάμποσες χιλιετίες πριν, μα συγκαιρινή μας είναι η υπερανθρωπιστική [transumanista] εφόρμηση για την αντικατάσταση της φύσης από την κυβερνητική. Η Claudia von Werlhof υποστηρίζει ότι το σχέδιο αυτό επίθεσης στα σώματα και στα μυαλά είναι σε συμφωνία με το αλχημιστικό, ανδρικό, δυτικό όνειρο της δημιουργίας ζωής, που αντιμετωπίζει σαν άνευ σημασίας το γεγονός ότι ζωή υπάρχει ήδη. Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, δεν είναι τόσο να εντοπίσουμε τους πρώτους θεμελιωτές των θαυμαστών αυτών ιδεών, όσο να διαβλέψουμε τι μας περιμένει στο μέλλον. Μάλιστα, με έναν «επίσημο» φεμινισμό να κηλιδώνει τους αγώνες αποαποικιοποίησης, που άλλοι διεξάγουν με σθένος, την ώρα που εδώ, στην πατρίδα μας, στον κόσμο των ίδιων πάντα αποικιοκρατών, ο αγώνας για την υπεράσπιση των σωμάτων περιορίζεται στο αίτημα για παραπέρα ιατρικοποίηση, ώστε να νικηθεί η ενδομητρίωση, παρά τα δύο χρόνια εμβολιαστικού καταναγκασμού μπρος σε μιαν επιδημία, που το λιγότερο κακοδιαχειρισμένη μπορεί να χαρακτηριστεί. Ολοφάνερα, δεν είναι οι καιροί, πια, καιροί δικοί Μας και των σωμάτων μας.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ τον λόγο αυτό, που είναι σημαντική η τελευταία δουλειά της Silvia Guerini, «Από το ουδέτερο σώμα στον μετα-ανθρώπινο κυβερνο-οργανισμό. Κριτικοί αναστοχασμοί πάνω στην gender ιδεολογία» (1). Είναι μεγάλη η ανάγκη να ξαναπιάσει ο τρόπος σκέψης των γυναικών τον δρόμο, απ’ όπου έχει ξεστρατίσει. Το κείμενο, χαρακτηρίζεται από μιαν οπτική πλατιά, που όχι μονάχα καταγγέλλει την εν εξελίξει επιχείρηση υπερανθρωπισμού, μα και –σε άλλα ανάμεσα– ανιχνεύει όσους συνεργούν σε αυτή, καθιστώντας μας ορατές τις συνδέσεις της με τις μεταμοντέρνες τάσεις, που κυριαρχούν στη φιλοσοφία, στην πληροφόρηση, στην πολιτική και στην κοινή γνώμη. Όλες μαζί αυτές, στην πραγματικότητα –και όχι από μόλις χθες–, έχουν συμβάλει στη δημιουργία μιας διαδεδομένης πλατιά σκέψης, δυνάμενης να κάνει τους πιο πολλούς ανθρώπους να αποδεχτούν, βραχυ-μεσοπρόθεσμα, την εκχώρηση της σωματικής τους κυριαρχίας, σε σημείο που να το θεωρούν φυσιολογικό να βρίσκονται στο έλεος παθήσεων και ασθενειών, για τις οποίες λύσεις μπορεί να δώσει μόνο η επιστήμη, που τις δημιούργησε. Ένα προπαγανδιστικό σχέδιο, που απώτερο στόχο του έχει να σπρώξει τα παιδιά να φαντασιώνονται πως μπορούν να αποφασίζουν ποια ταυτότητα θα αποκτήσουν, προσδοκώντας μια γέννηση κατά τον τρόπο της «Gattaca» (2).
Η Guerini κάνει μια λεπτομερή παρουσίαση όλων των κέντρων εξουσίας που δραστηριοποιήθηκαν για να θριαμβεύσει το υπερανθρωπιστικό εγχείρημα. Το «ειδύλλιο μεταξύ ψυχιατρικής, ευγονικής και κυβερνητικής», όπως το ονομάζει, ξεκίνησε το 1921 με το Ίδρυμα Tavistock & Portman (3), χρηματοδοτoύμενο αρχικά από δημόσιο χρήμα, στη συνέχεια από τον πανταχού παρόντα όμιλο Rockefeller & Co. Το Ίδρυμα εγκαινίασε την «επιστημονική έρευνα πάνω στις θεμελιώδεις όψεις της υγείας», με τις μελέτες να στοχεύουν, φυσικά, στην εξεύρεση θαυμαστών στρατηγημάτων: για την πρόκληση πληγμάτων στους εχθρούς –με συστήματα λιγότερο δαπανηρά από έναν στρατό, όπως τις βακτηριολογικές επιθέσεις, τη δίχως φραγμούς αξιοποίηση της επιστήμης της συμπεριφοράς κ.λπ.–, αλλά και για τη χειραγώγηση ολόκληρων κοινωνικών τάξεων και κοινωνικών κατηγοριών. Και, λίγα χρόνια μετά, μέσα στα ψυχιατρικά νοσοκομεία, πειραματίζονταν στην πλύση εγκεφάλου των εγκλείστων. Ο ήλιος της επιστημονικής προόδου απεικονιζόταν σαν πιο λαμπρός από ποτέ, δυνάμενος να προσφέρει τη μέγιστη επιστημονική συνδρομή για την κάθε δυσφορία, και ζέσταινε τις πιο προηγμένες χώρες –όπου αποκτούσε η προπαγάνδα πρόσβαση στο κάθε σπιτικό και ο αριθμός των αναλώσιμων ανθρώπων ήταν, στις σύγχρονες μητροπόλεις τους, πολύ μεγάλος– χωρίς, ωστόσο, να καταφρονεί την πειραματική δραστηριότητα πάνω σε ολόκληρες εθνοτικές ομάδες, στους κόσμους τούς εκτός κέντρου, τους δορυφορικούς. Οι ευγονιστές και οι υπερανθρωπιστές [transumanisti], απ’ τη μια, και οι ψυχίατροι απ’ την άλλη, εργάζονταν κιόλας συντονισμένα για να απαλείψουν την ίδια την αίσθηση της ανθρώπινης ταυτότητας – πρώτο βήμα για τη δημιουργία των αυτόματων, των κυβερνο-οργανισμών σε επίπεδο νόησης [cyborg mentali], που θεληματικά θα υποβάλλονταν στην τελική μετάβαση στη μηχανή.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τυχαίο, επομένως, που σήμερα μιλάμε μονάχα για ταυτότητα κοινωνικού φύλου [identità di genere] και που η έννοια του βιολογικού φύλου εξαφανίζεται. Από δυσφορία σε δυσφορία τρυπώνοντας, η επιστήμη θέλει να εισχωρήσει παράλληλα στο πεδίο της αναπαραγωγής και της κύησης για λογαριασμό άλλων, ώστε να προγραμματίσει τα ανθρώπινα όντα και να καταστήσει ασταθή την ταυτότητά τους απ’ το ξεκίνημα της ζωής. Προσβλέποντας, φυσικά, στη λειτουργία της τεχνητής μήτρας. Ο μηχανισμός του υπερανθρωπιστικού συστήματος που έχει μπει σε κίνηση, στοχεύει στην εξάλειψη κάθε φυσικής πτυχής της ύπαρξής μας, τοιχογραφώντας την ως «ελαττωματική», και το σύστημα της νομοθετικής εξουσίας αναλαμβάνει τα διατάγματα της υπόθεσης, ανεξάρτητο όσο μόνο ένας μαύρος στις φυτείες της Βιρτζίνια γινόταν να είναι. H συγγραφέας δίνει και πάλι εδώ μια πλήρη εικόνα, πια της τρέχουσας νομικής κατάστασης, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ και την Αγγλία, όπου ο διάλογος έχει σε σημείο τέτοιο προχωρήσει, που ξεβράζονται τα πρώτα απόνερα (βλέπε, για παράδειγμα, τις αγωγές ενηλίκων, που έχουν υποβληθεί σε αλλαγή φύλου σε μικρή ηλικία ή τις καταγγελίες για βιασμούς στις φυλακές της Καλιφόρνιας και του Καναδά, που στα γυναικεία τμήματά τους στεγάζουν και ανθρώπους που «αντιλαμβάνονται εαυτόν» ως γυναίκα απ’ την κάθε άποψη). Στην Ευρώπη, Γαλλία και Ισπανία άρχισαν πριν λίγο καιρό να ψηφίζουν νόμους, οι οποίοι, ντυμένοι τον μανδύα του προοδευτισμού, στην πραγματικότητα ακυρώνουν ορθά κοφτά την ύπαρξη ενός και μοναδικού ανθρώπου που γεννά, δηλαδή της μητέρας, επιτρέποντας σε όλες τις γυναίκες την πρόσβαση στην Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και αναγνωρίζοντας –στη Γαλλία, για παράδειγμα– τη νομική υπόσταση μητέρας ακόμη και στη γυναίκα εκείνη, από τις δύο του λεσβιακού ζευγαριού, που δεν γεννά. Στην Ισπανία η νομική διατύπωση για την πρόσβαση στην Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή φτάνει στο: «Επιτρέπεται επίσης σε τρανς άτομα με ικανότητα κύησης», όπου το προχώρημα της βιοτεχνολογίας, προθάλαμου της ευγονικής, κρύβεται πίσω από τον θρίαμβο των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Εκείνο που είναι πολύ ξεκάθαρο είναι ότι, προκειμένου να ακυρώσουν τα σώματα, ξεκινούν από τις γυναίκες, εξαλείφοντας την παρουσία τους μέχρι και από τη γλώσσα, ενώ παράλληλα εξαπλώνεται η πρακτική της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, όπου η γυναίκα που γεννάει ένα παιδί θα είναι η τελευταία που θα λογίζεται μητέρα. Η Silvia Guerini εξηγεί καλά πώς γίνεται η αγοραπωλησία παιδιών μέσω της μισθωμένης μήτρας, με το βιολογικό αναπαραγωγικό υλικό των πελατών να εγγυάται τη νόμιμη κυριότητα πάνω στο νεογέννητο, ενώ οι εννιά μήνες της κύησης, βάσει συμβολαίων απαγορευτικών και καταπιεστικών για τη «δότρια», αποζημιώνονται με τα συνηθισμένα ποσά, με τα οποία αγοράζονται οι φτωχοί ή μάλλον οι φτωχότεροι. Εφ’ όσον πάνε όλα καλά: γιατί αν το προϊόν δεν πληροί τα συμφωνημένα, μπορεί να επιστραφεί στον προμηθευτή. Στην Ιταλία, η Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή εξακολουθεί να είναι παράνομη, λόγω ισχυρής παρουσίας των Καθολικών, αλλά ας προσέξουμε ότι στη Βίβλο τους υπάρχει καθαρή και ξάστερη η γέννηση εξ Αγίου Πνεύματος – μαγεία που θυμίζει εκείνη των μαθητευόμενων μάγων της επιστήμης. Είναι μονάχα θέμα χρόνου, μας προειδοποιεί η συγγραφέας. Και ο νόμος Zan (4), παρασταίνοντας πως είναι κατά των διακρίσεων, στρέφει όλη την εστίαση στην ατομικά αντιληπτή ταυτότητα κοινωνικού φύλου, εργαλειοποιώντας τον γνήσιο πόνο όσων καταπιέζονταν και χτυπιούνταν μέχρι χθες από ένα σύστημα θηριώδες, που πρέπει να αντικατασταθεί, όχι να εξημερωθεί.
Ένα καταλυτικό βήμα σε επίπεδο νομοθετικό ήταν το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που επικύρωσε το περασμένο καλοκαίρι την Έκθεση Matić (5). Γεννημένη για να παρακολουθεί την κατάσταση της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας, και των συναφών δικαιωμάτων των γυναικών, τώρα πια δεν αφορά τις γυναίκες, αλλά το κοινωνικό φύλο [genere], με την εισαγωγή ενός όρου, ο οποίος στην πραγματικότητα στοχεύει στη μείωση του ορίου ηλικίας για χειρουργική αλλαγή φύλου, απολήγοντας σε μιαν επίθεση ενάντια στο ανθρώπινο ον, που έχει ήδη καταστεί πιο εύθραυστο και μπερδεμένο, απ’ όσο στην πραγματικότητα θα αναλογούσε. Αυτήν, όμως, την επίδραση έχει το εικονικό πάνω σε όλους μας, πόσο μάλλον στα παιδιά!
Η πατριαρχική σπαθιά του υπερανθρωπισμού στόχο της έχει, σε τελική ανάλυση, να πέσει θριαμβευτικά πάνω στη γυναίκα, στην κάτοχο των μαγικών δυνάμεων που η επιστήμη απεγνωσμένα γυρεύει να μιμηθεί: απώτερος σκοπός είναι η δύναμη να δημιουργείς τη ζωή, με τον οποίο συνυφαίνονται με πάσα άνεση παιδοφιλικές ίντριγκες, τρελοί επιστήμονες, τεχνοκράτες που «βρίσκονται» κιόλας στον Άρη
ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, λοιπόν, τα εργαλεία, που νομίζαμε πως γεννήθηκαν για να βελτιώσουν την κατάσταση της γυναίκας, μα δυστυχώς η πατριαρχική σπαθιά του υπερανθρωπισμού στόχο της έχει, σε τελική ανάλυση, να πέσει θριαμβευτικά πάνω στη γυναίκα, στην κάτοχο των μαγικών δυνάμεων που η επιστήμη απεγνωσμένα γυρεύει να μιμηθεί: απώτερος σκοπός είναι η δύναμη να δημιουργείς τη ζωή, με τον οποίο συνυφαίνονται με πάσα άνεση παιδοφιλικές ίντριγκες, τρελοί επιστήμονες, τεχνοκράτες που «βρίσκονται» κιόλας στον Άρη. Όσον αφορά την παιδοφιλία και το πώς το λόμπι έχει καταφέρει να εξασφαλίσει μια κάποια «αποκατάσταση» για το τερατώδες τσίρκο της αχαλίνωτης ψυχαναγκαστικής υπερσεξουαλικότητας, η Silvia Guerini αφιερώνει μιαν ολόκληρη παράγραφο, ξεκινώντας από τον Alfred Kinsley –τον θυμάστε; αυτόν των Αναφορών (6), τον πατέρα της σεξουαλικής απελευθέρωσης– και καταλήγοντας στην NAMBLA, τη Βορειοαμερικανική Ένωση για τον Έρωτα μεταξύ Ανδρών και Αγοριών, και απαριθμώντας όλα τα βήματα προόδου που έχει αυτή κάνει μέχρι σήμερα, σε επίπεδο νομιμοποίησης της εν λόγω πρακτικής. Διαβάζοντας γι’ αυτούς, που συνέργησαν για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, θα συναντήσουμε ακρωνύμια και ονόματα που δεν θα μας είναι ολότελα άγνωστα (για παράδειγμα: η ILGA, η Διεθνής Ένωση Λεσβιών και Ομοφυλοφίλων· και η APA, η Αμερικανική Ένωση Ψυχιάτρων), ίσως βρούμε μάλιστα και τα ακρωνύμια πρώην συμμάχων στους αγώνες για το θρυψάλιασμα του κλουβιού της πατριαρχίας. Θα διαβάσουμε λόγια ανθρώπων, που αποκαλύπτουν το παρασκήνιο· και, πίσω απ’ τον θόρυβο των μέσων ενημέρωσης για τις διεκδικήσεις των τρανς και των ΛΟΑΤΚΙ+, θα προβάλλει η πλήρης εικόνα της κατάστασης: η ακύρωση των γυναικών, και ο επαναπρογραμματισμός των ανθρώπων και της ζωής.
Το «Από το ουδέτερο σώμα στον μετα-ανθρώπινο κυβερνο-οργανισμό. Κριτικοί αναστοχασμοί πάνω στην gender ιδεολογία» είναι ένα θαρραλέο δοκίμιο, που αμφισβητεί την κυρίαρχη αφήγηση, όπως και ό,τι θεωρούταν εναλλακτικό μέχρι πριν μια δεκαετία. Είναι ένα θαρραλέο κείμενο και επειδή δεν το φοβίζουν οι κατηγορίες περί συνωμοσιολογίας, με τις οποίες γίνεται προσπάθεια να φιμωθούν όσοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη λογική και την έρευνα για να διαβάσουν την πραγματικότητα, αυτό που μας συμβαίνει, έξω από την επιστημονοκρατική ύπνωση, που έχει καταφέρει να παρουσιάζει τις επεμβάσεις στο σώμα μας σαν «φυσιολογικές» ή και «σωτήριες» ακόμα, αποκρύβοντας έτσι το παραλήρημα παντοδυναμίας που κινεί τις κοινωνίες μας. Ο αλχημιστής του σήμερα θέλει να μετατρέψει τα πάντα σε μηχανή, που τη θεωρεί πιο χειρίσιμη και εκμεταλλεύσιμη.
ΈΧΟΥΜΕ, λοιπόν, τώρα ένα στοιχειωδώς απαραίτητο εργαλείο, για να αρχίσουμε να παρατηρούμε με προσοχή αυτό που συμβαίνει και να ενεργούμε αναλόγως, από κοινού. Το πρώτο βήμα είναι να διαδώσουμε την κριτική σκέψη όσο το δυνατόν περισσότερο, να συνέλθουμε απ’ την παραζάλη μπρος στους μονόκερους και στα ουράνια τόξα. Ας αποφύγουμε αντιδράσεις τύπου Cis Pride (7), γιατί έχουμε κιόλας περίσσια από αφυπνισμένες περηφάνιες, που έχουν τελείως ξεφύγει, περί άλλων τυρβάζοντας. Αυτό που λείπει είναι μια δυνατή φωνή ενάντια στον υπερανθρωπισμό, μια φωνή που να έχει συνείδηση ότι έχουμε να κάνουμε με την ίδια πάντα, την παλιά, την μπαγιάτικη πατριαρχία, κι ας γίνεται αόρατη πίσω από παγέτες και πούλιες.
Σημειώσεις του επιμελητή:
1) Silvia Guerini, Dal corpo neutro al cyborg postumano. Riflessioni critiche all’ideologia gender. Εκδ. Asterios, 2022.
2) Ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1997. Η ιστορία της τοποθετείται «στο κοντινό μέλλον», σε μια κοινωνία όπου τα παιδιά γεννιούνται κατά παραγγελία μέχρι το τελευταίο τους χαρακτηριστικό. Για τα παιδιά γονιών, που δεν διάλεξαν τέτοιες ευγονικές παρεμβάσεις, επιφυλάσσεται ένα μέλλον στα περιθώρια (εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά κ.λπ.) Ο πρωταγωνιστής –ένας άντρας που, όταν γεννήθηκε, «μετρήθηκε» με 99% πιθανότητα θανάτου σε νεαρή ηλικία, από καρδιακή πάθηση– αγοράζει και οικειοποιείται παράνομα τη βιοψυχοκοινωνική «ταυτότητα» ενός πρωταθλητή με «τέλεια γονίδια», ανάπηρου όμως μετά από ατύχημα, για να του επιτραπεί να δουλέψει στην εταιρεία «Gattaca» και να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο… να ταξιδέψει στο διάστημα.
3) Το Tavistock & Portman είναι ίδρυμα ψυχικής υγείας με έδρα το βόρειο Λονδίνο, εξειδικευμένο σήμερα στη δικαστική ψυχιατρική. Λειτουργεί από το 1920 και είναι από το 1948 ενταγμένο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Η επιρροή του είναι διαχρονική στους κόλπους του Βρετανικού Στρατού, των εταιρειών παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών σε θέματα διοίκησης και του σωφρονιστικού συστήματος. Από το 1989 λειτουργεί στο πλαίσιό του το Κέντρο Ανάπτυξης Ταυτότητας Φύλου.
4) Ο Alessandro Zan είναι κεντροαριστερός Ιταλός βουλευτής, ηγετικό μέλος της ιταλικής οργάνωσης ομοφυλοφίλων Arcigay, εμπνευστής και εισηγητής πρότασης νόμου του 2018 με τίτλο «Μέτρα για την πρόληψη και την καταπολέμηση των διακρίσεων και της βίας λόγω φύλου, κοινωνικού φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου και αναπηρίας». Η πρόταση νόμου εγκρίθηκε το 2020 στην ιταλική Βουλή των Αντιπροσώπων, για να καταψηφιστεί στη Γερουσία, τον Οκτώβριο του 2021.
5) Ο Predrag Matić είναι κεντροαριστερός Κροάτης ευρωβουλευτής. Έχει διατελέσει μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού και Εκπαίδευσης, της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Γυναικών και την Ισότητα των Φύλων (με χρέη εισηγητή του ευρωκοινοβουλίου για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία, και τα δικαιώματα) καθώς και της αντιπροσωπείας του ευρωκοινοβουλίου για τις σχέσεις με την Αραβική Χερσόνησο. Ο πλήρης τίτλος της έκθεσης, που αναφέρεται στη βιβλιοπαρουσίαση, είναι «Έκθεση σχετικά με την κατάσταση της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας και των δικαιωμάτων στην ΕΕ, στο πλαίσιο της υγείας των γυναικών» (2021).
6) Ο Alfred Kinsey (1894–1956) ήταν Αμερικανός βιολόγος, καθηγητής εντομολογίας και ζωολογίας. Το 1947 ίδρυσε το Ινστιτούτο Ερευνών για το Φύλο στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, σήμερα Ινστιτούτο Kinsey για την Έρευνα πάνω στο Φύλο, στο Κοινωνικό Φύλο και στην Αναπαραγωγή. Οι Εκθέσεις Kinsey συνίστανται από δύο συλλογικούς τόμους με θέμα την ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά [Sexual Behavior in the Human Male (1948) και Sexual Behavior in the Human Female (1953)] που σημείωσαν τεράστια εμπορική επιτυχία, και προκάλεσαν αντιδράσεις σε επιστημονική κοινότητα και ευρύ κοινό, όχι μόνο επειδή αμφισβήτησαν συμβατικές πεποιθήσεις της εποχής για τη σεξουαλικότητα, αλλά και για τις ιδιαίτερα προβληματικές μεθόδους, που χρησιμοποιήθηκαν στη διεξαγωγή της «επιστημονικής έρευνας» – όπως επιβεβαιώνουν και σύγχρονοι μελετητές.
7) O όρος cis (συντομογραφία του cisgender) αναφέρεται σε ανθρώπους, που η ταυτότητα κοινωνικού φύλου τους [gender identity] «ευθυγραμμίζεται» με το βιολογικό τους φύλο [sex]. Ένα Cis Pride θα οριζόταν, άρα, σαν ένα είδος «αντι-Pride».
