Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα
Σαμιακόν Βήμα της 22/3/2012
Η «παντιέρα» των… προδομένων και ο προδομένος λαός
Του Αλέξανδρου Σταθακιού*
Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τότε που οργανώσαμε την πρώτη μας μεγάλη εκδήλωση ως (τότε) συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ Σάμου υποδεχόμενοι τις κυρίες Σακοράφα και Δούρου. Μια φωτογραφία, φυλαγμένη στο αρχείο μου, μου το θύμισε.
Αυτή η εκδήλωση ήταν ένα ορόσημο για την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ Σάμου, που πάνω-κάτω ακολουθεί ως δομική λεπτομέρεια την ιστορία της εκτίναξης του όλου ΣΥΡΙΖΑ προς την διακυβέρνηση και από κει στην διάσπαση και την τελική απόρριψη όλων των ελπίδων, των στόχων, των προγραμμάτων και των οραμάτων που τον δημιούργησαν. Η τελευταία συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για τους πρόσφυγες, με την αποδοχή της από την ελληνική κυβέρνηση, το πιστοποιεί αυτό σε οποιονδήποτε «αισιόδοξο», αλλά όχι στρεψοδίκη απολογητή της πιο κραυγαλέας πολιτικής «κωλοτούμπας» της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η προαναφερόμενη εκδήλωση ήταν ένα ορόσημο γιατί σε τοπικό επίπεδο είχαν μόλις συναθροιστεί όλες οι ομάδες (δομημένες ή μη) και πρόσωπα, που με υπαρκτές τις επιμέρους διαφορές τους ενώθηκαν κάτω από την ανάγκη, αλλά και με οδηγό την ελπίδα να εξεγερθούν αποτελεσματικά απέναντι στον «νέο μεσαίωνα» που απειλούσε τη χώρα και τις ζωές τους. Αυτές οι δυνάμεις θα αποτελούσαν σε λίγους μήνες το ενιαίο κόμμα της εν αναμονή κυβερνητικής αριστεράς. Επίσης, ήταν ένα ορόσημο γιατί η προσέλευση του κόσμου σε αυτή έδειξε ότι πολύ πιθανά ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πολύ αυξημένη δυναμική στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, γεγονός που πιστοποιήθηκε λίγο αργότερα με την εκλογή βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ στη μονοεδρική Σάμου- Ικαρίας.
Θα αναρωτηθείτε πολλοί: «Μα γιατί ασχολείσαι με περασμένα πράγματα; Τι μπορεί να ενδιαφέρουν προσωπικά βιώματα ανθρώπων που βρέθηκαν να λειτουργούν ως “γρανάζια” αυτής της ιστορίας, όταν κάποιοι κατάφεραν ν’ αλλάξουν όλη τη μηχανή καθώς ήταν ακόμα ζεστή (μετά το δημοψήφισμα), χωρίς να συμβεί τελικά κάποια έκρηξη…»;
Επιμένω, όμως, ότι όσο ασχολούμαστε ειλικρινά και ουσιαστικά με όσα είδαμε, πράξαμε και ζήσαμε τα τέσσερα αυτά χρόνια, από το 12 μέχρι σήμερα -ξεχωριστά στην Ιστορία- γινόμαστε πιο δυνατοί σε όσα θα ακολουθήσουν. Όσο δεν τα απωθούμε ενώπιον ενός βολονταρισμού που λέει «περασμένα –ξεχασμένα» και «νέο ξεκίνημα-νέοι αγώνες», που δεν λαμβάνει υπόψη ποιοι είμαστε και από πού ήρθαμε και ειδικά από πού βγήκαμε πρόσφατα -ξεχωριστή στιγμή και συνάμα, προσωρινή έστω, ήττα της μεταδιδακτατορικής αριστεράς- αλλά τα εκφράζουμε, τα κουβεντιάζουμε χωρίς άμυνες, δεχόμενοι ότι όλοι κάναμε λάθη, ανα-συνθέτοντας τελικά τις ιστορίες όλων των τσακισμένων «γραναζιών», σε μια νέα «Μεγάλη Διήγηση» έχουμε μεγαλύτερες ελπίδες. Διαφορετικά οι στρεψοδίκες, οι κυνικοί εραστές της οποιασδήποτε εξουσίας καραδοκούν και αυτή τη φορά είδαμε ότι κάλλιστα μπορεί να είναι… σύντροφοί μας, άνθρωποι που εμπιστευτήκαμε και ενδεχομένως «γεννήσαμε» πολιτικά.
Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτήν τη φωτογραφία, δεν μπορώ να μη θυμάμαι ότι δεν μπορέσαμε να συζητήσουμε ουσιαστικά τις όποιες επιμέρους διαφορές, που γεννούσαν διαφορετικές πολιτικές «παραδόσεις», έτσι ώστε να αποτελέσουν ένα νέο οργανικό σώμα μπροστά σε νέες συνθήκες. Τελικά, επικράτησαν όσοι χρησιμοποίησαν με επιπόλαιο, επικοινωνιακό τρόπο όλες τις «παραδόσεις».
Συνεχίζοντας, θυμάμαι πως έγινε ένας «αγώνας δρόμου» από τους περισσότερους να βρεθούν σε ξεχωριστή θέση, το κατά δύναμη ο καθένας, έτσι ώστε να ατενίσουν την επερχόμενη εξουσία από προνομιακό πεδίο. Και αυτό, αν εξαιρέσει κανείς τους λιγότερους που κινήθηκαν από μωροφιλοδοξίες, οι περισσότεροι το κάναμε επειδή ελπίζαμε από πιο «προχωρημένη» θέση να δούμε να υλοποιούνται κάποιες ιδέες και στόχοι, σε επίπεδο τοπικό ή χώρου ενδιαφέροντος. Κατά βάθος, ίσως από αυτά που βλέπαμε, δεν μπορούσαμε πραγματικά να δώσουμε βάρος στη δύναμη της συλλογικότητας.
Όταν μεγάλωσε ακόμα περισσότερο η δυναμική και μας πλησίαζαν άνθρωποι, «διυλίζαμε τον κώνωπα και καταπίναμε την κάμηλον», φτιάχνοντας «αριστερόμετρα» κατά τον τρόπο που βόλευε τον καθένα στις επιδιώξεις του, ή ταίριαζε στον μικρόκοσμό του.
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όταν βλέπαμε τις συστημικές στροφές, παρά την κριτική μας, ελπίζαμε πως στην επόμενη φάση θα είμαστε πιο δυνατοί για να τις ανατρέψουμε.
Τελικά, όταν προδοθήκαμε ολοσχερώς, «σηκώσαμε παντιέρα», αλλά ο φτωχός, διαλυμένος από πολλές πλευρές πολίτης φάνηκε να μην εμπνέεται από τους προδομένους. Προδόθηκε, έπεσε σε απελπισία και αυτός και θα πάρει χρόνο να καταλάβει πως είμαστε κομμάτι του και είναι καλύτερα έτσι να κάνουμε μαζί μια νέα αρχή με περισσότερη επίγνωση.
Σήμερα, βλέποντας να έχει επανέλθει με κάθε δόξα και σε κάθε πτυχή αυτό που πολεμούσες και πριν και μετά τα μνημόνια, ενώ έχει συμβεί αυτός ο κύκλος της τελευταίας τετραετίας, χρειάζεται πολύς κόπος και πολλή αλήθεια για να οργανώσεις έναν αγώνα ουσιαστικό που να μη μοιάζει «μανιοκαταθλιπτικό» συμβάν σε μια ιστορία που οδηγεί σε «βαθιά σκοτάδια».
* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι γραμματέας του Πανελλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης, περιφερειακός σύμβουλος Βορείου Αιγαίου με την παράταξη Βόρειο Αιγαίο-Γόνιμη Γραμμή
