Παρακαλώ τον αναγνώστη να προσέξει τη φωτογραφία που παρατίθεται. Και να σκεφτεί λίγο περισσότερο για το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Γιατί μπορεί να έχει αλλάξει το πολιτικό τοπίο στη χώρα μετά τις πρόσφατες εκλογές, μπορεί τώρα, ενόψει των επόμενων, τα κόμματα να τσακώνονται για τη φορολογία και την κοστολόγηση των προγραμμάτων τους, η Ν.Δ. να θέλει να κλειδώσει την αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ να μην χάσει κι άλλο, το ΠΑΣΟΚ να πλησιάσει λίγο τον ΣΥΡΙΖΑ, η Ελ. Λύση και το ΚΚΕ να σταθεροποιήσουν τη θέση τους και τα τρία μικρότερα να μπουν στη Βουλή… αλλά το «βαθύ σύστημα» δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα.
Η άνεση του κ. Τσούνη, πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, να βρίσκεται στη Βουλή την ημέρα που ορκίστηκε μόνος του ο Α. Σαμαράς (επειδή έλειπε στις ΗΠΑ για να βραβευθεί από το Χάρβαρντ…), σε μια άδεια Βουλή, έχει ολόκληρο συμβολισμό. Και υπογραμμίζει κάποιες αλήθειες. Η σπορ ενδυμασία του, η χαλαρότητα, σαν να βρίσκεται σε ένα φιλικό σπίτι ή ένα κέντρο διασκέδασης, στα κατατόπια του τέλος πάντων, δείχνουν ένα «αμερικάνικο» πραγματιστικό στιλ, ένα «αμερικάνικο» πρακτικό πνεύμα. Μια επίδειξη της επικυριαρχίας σε μια χώρα με ειδικό καθεστώς.
Άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η συνεργασία της Πρεσβείας με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις είναι άριστη. Είπε μάλιστα στο Φόρουμ των Δελφών πριν μερικές εβδομάδες πως «η Ελλάδα είναι κόμβος εμπορίου, logistics, ενέργειας, αλλά και κόμβος του ΝΑΤΟ». Με δυο λόγια, συνόψισε το ειδικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη χώρα μας. Κυρίως γεωπολιτικό ενδιαφέρον, αξιοποίησής της στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή. Γνωστά πράγματα βέβαια, αλλά ποιος τον κάλεσε την ημέρα της ορκωμοσίας, γιατί πήγε, τι ήθελε να δείξει λίγες μέρες μετά τις εκλογές ο κ. Τσούνης με την παρουσία του στη Βουλή;
Ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί τον ειδικό ρόλο της Ελλάδας, όπως τον περιέγραψε ο κ. Τσούνης: χώρα «κόμβος» εμπορίου, logistics, ενέργειας, αλλά και του ΝΑΤΟ, εντελώς εξαρτημένη από τον ευρωατλαντισμό και την πορεία του, και τίποτα παραπάνω
Τα κρίσιμα της «μούγκας»
Σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο είχε βαρέσει –από όλα τα κόμματα– σιωπητήριο για κρίσιμα ζητήματα, που όμως είχαν αναγγελθεί πως θα είχαν προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη της «επόμενης μέρας». Κρατήθηκαν επιμελώς έξω από κάθε συζήτηση και διάλογο ζητήματα όπως τα ελληνοτουρκικά, το σχέδιο για «Πρέσπες του Αιγαίου», οι όροι που έχει θέσει η Τουρκία και υλοποιούνται (όπως είναι η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών), η πραγματική κατάσταση της οικονομίας που είναι εντελώς εύθραυστη (χρέος, αρνητικότατο ισοζύγιο, κίνδυνοι στον τραπεζικό τομέα, αύξηση των επιτοκίων κ.λπ.), η κρίση και οι αναδασμοί στον βαλκανικό χώρο (Αλβανία / υπόθεση Χειμάρρας – Κόσοβο και ένταση), το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα. Ο λόγος είναι απλός: ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί τον ειδικό ρόλο της Ελλάδας, όπως τον περιέγραψε ο κ. Τσούνης. Χώρα «κόμβος», εντελώς εξαρτημένη από τον ευρωατλαντισμό και την πορεία του, εξάρτημα των στοχεύσεών του και τίποτα παραπάνω. Πλήρης προσαρμογή σε αυτές τις προδιαγραφές.
Αυτή η μεγάλη «μούγκα», αυτό το σιωπητήριο γύρω από το «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας» έχει και μια άλλη πλευρά, που φάνηκε ανάγλυφα και με το εκλογικό αποτέλεσμα: στο ειδικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί με τα μνημόνια και ό,τι αυτά οικοδόμησαν, προστίθεται και μια ανασυγκρότηση του αστισμού στη χώρα, που επιβάλλει μια μεγάλη πολιτική και ιδεολογική μεταβολή. Κάτι σαν μια ρεβάνς: κλείνει ο κύκλος του «αντιμνημονίου», παλινορθώνεται μια ηγεμονία –χωρίς πολλές συγκαλύψεις και προκαταλήψεις– των ελίτ, ο κόσμος του πλούτου και των πλουσίων θέλει να πάρει μια ρεβάνς απέναντι στον κόσμο και την ιδεολογία συνολικά της μεταπολίτευσης, των κοινωνικών συμβολαίων. Πραγματοποιείται μια κατεδάφιση ενός έστω θολού ιδεολογικού τοπίου των «μη προνομιούχων», της αριστερόστροφης ιδεολογίας, του πολιτισμού που είχε ένα κοινωνικό προβληματισμό.
Ευθυγράμμιση στη «συνταγή» Τσούνη
Επί της ουσίας, η ήττα του ρηχού και επιφανειακού αντιμητσοτακισμού έγινε σε ένα τοπίο αβεβαιότητας και φόβου, μέσα από τον προθάλαμο της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία (δύο «συμβάντα» στα οποία όλος ο πολιτικός κόσμος ταυτίστηκε), καθώς και έλλειψης ενός άλλου εναλλακτικού σχεδίου για τη χώρα. Τα υπόλοιπα τα φρόντισε η ροή χρήματος και διαχείρισης από τη Ν.Δ.: προς τα ΜΜΕ, με απευθείας αναθέσεις εργασιών, με απαλλαγή και ελαφρύνσεις στους μεγάλους ομίλους, με ένταση των αεριτζίδικων και μεταπρατικών χαρακτηριστικών (ειδικά στον τουρισμό, την εστίαση και τις αγοροπωλησίες σε κατοικίες) και, φυσικά, με την ειδική επιδοματική πολιτική ελεημοσύνης προς τα ασθενέστερα στρώματα – την ίδια στιγμή που ρευστοποιούνταν ο χώρος της εργασίας μέσα από τη μερική εργασία, τη μαύρη εργασία, τη διάλυση των ωραρίων και των δικαιωμάτων. Όπου δεν υπήρχε «σύνεση», υπήρχαν ΜΑΤ, χημικά, ξυλοδαρμοί, τρομοκρατία.
Η ευθυγράμμιση του πολιτικού κόσμου στη «συνταγή» Τσούνη, η αποδοχή ενός τέτοιου ρόλου και η γιγάντωση όλων των εργαλείων χειραγώγησης, με την παράλληλη σιωπή για τα κρίσιμα ζητήματα, άνοιξαν διάπλατα το δρόμο για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Η σιωπή αυτή παρήγαγε τη νίκη της Ν.Δ., το πατατράκ του ΣΥΡΙΖΑ, τη μικρή άνοδο του ΠΑΣΟΚ, αλλάζοντας τον συσχετισμό εντός της οργανικής συμπολίτευσης προς τη «συνταγή». Η προσπάθεια των δύο κομμάτων της κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) να μην υποβαθμιστούν ή να κερδίσουν ορισμένους πόντους, τα οδηγεί προς στιγμήν να αναβαθμίζουν έναν αντιπολιτευτικό λόγο προς τη Ν.Δ. και να επιδεικνύουν ένα «φιλολαϊκό» πρόσωπο: απέναντί τους έχουν ο μεν ΣΥΡΙΖΑ την αναξιοπιστία του και την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, το δε ΠΑΣΟΚ πως αποτέλεσε βασικό στυλοβάτη σε οικονομικό επίπεδο σχεδόν όλων των νομοσχεδίων μαζί με τη Ν.Δ. (ψήφισε το 68% όλων των νομοσχεδίων, ο δε ΣΥΡΙΖΑ το 48%).
Οι ελίτ της χώρας και οι Δυτικοί σύμμαχοι έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι με το πολιτικό αποτύπωμα των πρόσφατων εκλογών. Είχαν προετοιμαστεί και για πιο δύσκολα σενάρια (π.χ. κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, συνεργασίας κ.λπ.), αλλά και για μια πιο έντονη αποτύπωση του «αντισυστημισμού». Τα πράγματα τους ήρθαν πιο εύκολα. Προς το παρόν…
Γιατί προς το παρόν;
Καταρχήν, επειδή το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας δεν αντιμετωπίζεται καθόλου μέσα από τη «συνταγή» του κ. Τσούνη και το μοντέλο που υπηρετούν και αναπαράγουν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας. Η αισιοδοξία που δείχνουν δεν στηρίζεται σε στέρεες βάσεις. Η οικονομία νοσεί και το κρύβουν. Τα γεωπολιτικά είναι όλα ανοικτά, και όχι με καλούς όρους για τη χώρα. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τα βγάζει δύσκολα πέρα, ακόμα κι αν προσαρμόζεται σε απίστευτο βαθμό. Οι ανισομετρίες μεγαλώνουν: Η χώρα χωρίζεται σε ζώνες, στην κοινωνία βαθαίνουν τα χάσματα, η Τουρκία αναβαθμίζεται κι άλλο (και η εκλογή του Ερντογάν δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την Ελλάδα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα), η οικονομία στηρίζεται σε πήλινα πόδια, στα Βαλκάνια δυναμώνουν οι εντάσεις.
Λίγο καιρό πριν το «βαθύ σύστημα» (πρεσβείες και ελίτ) είχαν κάνει την επιλογή των κυβερνήσεων συνεργασίας, διότι μέσω αυτών θα μπορούσαν να προωθηθούν γεωπολιτικοί σχεδιασμοί στην ευρύτερη περιοχή (Πρέσπες Αιγαίου, Κυπριακό, Χάγη, ειδικές συμφωνίες για ενεργειακό, μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ουκρανίας κ.ο.κ.). Τώρα, για ένα διάστημα τουλάχιστον, θα πορευτούν με μονοκομματική κυβέρνηση και ισχνή αντιπολίτευση – γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην προώθηση των σχεδιασμών. Το πολιτικό σύστημα και οι συσχετισμοί που πλέον το διέπουν δεν αυξάνουν τη σταθερότητα. Αντίθετα, η ανισομετρία του είναι λόγος επισφάλειας και εν δυνάμει αποσταθεροποίησης, ιδιαίτερα για την προώθηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών και την αντιμετώπιση της εντελώς ρευστής κατάστασης που υπάρχει στην περιοχή (κανένα κόμμα δεν θέλησε καν να προειδοποιήσει το λαό προεκλογικά για αυτά τα ζητήματα). Επίσης, δεν θα πλήξει και τη χώρα μας μια ένταση της κρίσης –που προαναγγέλλεται– στο Δυτικό (αμερικανικό και ευρωπαϊκό) χρηματιστικό σύστημα; Θα μείνουμε αλώβητοι και αποστειρωμένοι;
Οι αυταπάτες των ελληνικών ελίτ, ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα πρώτης γραμμής για τον Δυτικό παράγοντα, δεν αντιμετωπίζουν στρατηγικά το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Εγκλωβίζονται απλώς σε μια μεγαλύτερη «προτεκτορατοποίηση» της χώρας κατά τη «συνταγή» Τσούνη
Τι (πρέπει να) μας ανησυχεί
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά αλλά και πολύ ανησυχητικά είναι ορισμένα γεγονότα, όπως για παράδειγμα η πλήρης αφωνία και έλλειψη σοβαρών αντιδράσεων στην περίπτωση της φυλάκισης του δημάρχου της Χειμάρρας από το καθεστώς Ράμα, ή των πανηγυρισμών μέσα στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη το βράδυ της εκλογικής νίκης του Ερντογάν. Εξίσου ανησυχητική είναι η σιωπή για την έμπρακτη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών κατ’ απαίτηση των Τούρκων επεκτατιστών και κατόπιν παρότρυνσης του ΝΑΤΟ για αποστολή οπλισμού προς την Ουκρανία (πλήρης σιωπή και γι’ αυτό το ζήτημα από όλα τα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο).
Είναι σαφής η προθυμία της πολιτικής ηγεσίας να γίνουν παραχωρήσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα, φτάνει αυτό να μην την εκθέσει σημαντικά. Ο τρόπος που θα παρουσιαστούν οι φόρμουλες «συνεκμετάλλευσης» είναι ένα επίδικο. Όμως η Τουρκία έχει ήδη αναβαθμιστεί, και μάλιστα εκθετικά σε σχέση με την Ελλάδα. Η Τουρκία διεκδικεί να διαδραματίσει ρόλο Μεγάλης Δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο, να συγκαταλέγεται δηλαδή μέσα στις 10 ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Δεν φοβάται, ούτε υπολογίζει τη δεδομένη Ελλάδα. Διεκδικεί και σκοπεύει να πάρει όσα θέλει. Ο «νέος αιώνας της Τουρκίας» που εξάγγειλε ο Ερντογάν δεν είναι σκέτη ρητορική. Ο παράγοντας ΗΠΑ, όπως και οι βασικές ευρωπαϊκές χώρες (βλέπε πρόταση Σολτς προς Ερντογάν αμέσως μετά τη νίκη του, να επισκεφθεί το Βερολίνο), χαϊδεύουν τον Σουλτάνο – ο οποίος έχει μεν προβλήματα, αλλά έχει και πολλές δυνατότητες παζαρέματος και δημιουργίας τετελεσμένων σε ένα σχέδιο περαιτέρω ισχυροποίησης της επεκτατικής Τουρκίας.
Οι αυταπάτες των ελληνικών ελίτ, ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα πρώτης γραμμής για τον Δυτικό παράγοντα, δεν αντιμετωπίζουν στρατηγικά το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Εγκλωβίζονται απλώς σε μια μεγαλύτερη «προτεκτορατοποίηση» της χώρας κατά τη «συνταγή» Τσούνη, σε μια διακεκαυμένη ζώνη αναδασμών και ρευστότητας στο φόντο ενός κόσμου που αλλάζει ραγδαία. Σκεφθείτε: μια μεγαλύτερη ενδυνάμωση των σχέσεων Τουρκίας και Ρωσίας και μια «απόβαση» οικονομική της Κίνας έως τα παράλια της Τουρκίας, και μια εμβάθυνση του ανταγωνισμού τους προς τις ΗΠΑ, τι θα μπορούσαν να σημαίνουν για τη χώρα μας; Όπως και το τι αντίδωρα μπορεί να προσφέρει η Δύση προς την Τουρκία ώστε να την ρυμουλκήσει προς δυσμάς: τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για το Αιγαίο και την Κύπρο; (Αλήθεια, ποιο από τα κόμματα μιλά για την Κύπρο και το Κυπριακό;).
Πόσο άδειες είναι οι κάλπες;
Νομίζουμε ότι έγινε σαφής η άποψή μας για το «σιωπητήριο» ή τη «μούγκα» που διαπερνά το ελληνικό πολιτικό σύστημα για κρίσιμα ζητήματα. Τώρα, προεκλογικά πάντα, όλοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων λένε ότι οι κάλπες της 25ης Ιουνίου είναι άδειες. Η μεν Ν.Δ. διότι θέλει να ξαναπάνε όλοι όσοι την ψήφισαν να την ξαναψηφίσουν, και να μην χαλαρώσουν. Τα άλλα κόμματα το επαναλαμβάνουν επειδή θέλουν να «διορθώσουν» τα ποσοστά τους, και επικαλούνται ότι η υπερψήφισή τους αφαιρεί κάτι από την παντοδυναμία της Ν.Δ. Κι αφού είναι άδειες οι κάλπες, όλα μπορούν να συμβούν. Όμως το «οι κάλπες είναι άδειες» είναι ένα προεκλογικό βολικό κλισέ. Στην ουσία στις προσεχείς εκλογές δεν θα αλλάξει σημαντικά ό,τι καταγράφηκε στις προηγούμενες. Με αυτήν την έννοια, οι κάλπες δεν είναι ακριβώς άδειες. Έχει διαμορφωθεί ένας συσχετισμός που δεν αλλάζει σε σύντομο διάστημα, άσχετα αν «διορθωθεί» λίγο το εκλογικό αποτέλεσμα προς την άλφα ή βήτα κατεύθυνση.
Από την άλλη, όμως, οι κάλπες είναι πράγματι εντελώς άδειες, και θα είναι ακόμα κι όταν ανοίξουν το βράδυ της 25ης Ιουνίου. Γιατί; Επειδή από αυτές λείπει ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας με ενεργοποιημένο τον λαό. Δεν θα καταγραφεί αυτή η τόσο ζωτική ανάγκη για τη χώρα και την κοινωνία. Η «μούγκα» και το σιωπητήριο που επιβάλλεται λειτουργούν στην κατεύθυνση αυτή: αδειάζουν τις κάλπες, λείπει εντελώς ένα εγχείρημα και ένα σχέδιο. Όποιο κι αν είναι το εν πολλοίς αναμενόμενο αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Ξαναδείτε τον κύριο Τσούνη στη Βουλή, δείτε όλους τους εκπροσώπους (οικονομικούς και πολιτικούς) των ελίτ, ακούστε (ναι, ακούστε) την εκκωφαντική σιωπή όλων για το υπαρξιακό πρόβλημα και τους κινδύνους που περιβάλλουν τη χώρα και την κοινωνία.
