Πάρε λίγο φως από τον ήλιο που ανατέλλει
Κι όταν πάλι δύσει, αυτό το φως θα σε ζεσταίνει
FF.C
Το έγκλημα στους Αγίους Αναργύρους, όπου 46χρονος αστυνομικός σκότωσε την οικογένεια του (μεταξύ των οποίων και το 3,5 ετών κοριτσάκι του) και ύστερα αυτοκτόνησε, κλείνει με αδιανόητο τρόπο τη χρονιά. Όταν συμβαίνουν τέτοια, ασύλληπτης αγριότητας, περιστατικά το τελευταίο που χρειάζεται είναι οι εύκολες ερμηνείες και αναλύσεις του συρμού. Οφείλουμε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από την καθημερινή ακατάσχετη δημοσιολογία των ΜΜΕ και των social media και να συλλογιζόμαστε λίγο περισσότερο για εμάς και για τους γύρω μας.
Το έγκλημα στους Αγίους Αναργύρους αφορά ένα ακραίο περιστατικό έμφυλης ενδοοικογενειακής βίας; Είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Πρόκειται για ένα περιστατικό ενός «ψυχικά διαταραγμένου μπάτσου» που είχε περάσει επιτυχώς τα (ελάχιστα ή ανύπαρκτα σύμφωνα με καταγγελίες) ψυχολογικά τεστ; Είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι για την κοινωνία υπήρξαν δύο αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές για το 2018. Και δεν ήταν ούτε οι γραφικές αψιμαχίες της Βουλής, ούτε η μονότονη συζήτηση για την «οικονομία» κατά τους συνήθεις τηλε-απολογισμούς. Ήταν η βία και ο θάνατος που κατέκλυσαν κάθε σπίτι της επικράτειας, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Από τη μια, βία και θάνατος πραγματικός στους Αγίους Ανάργυρους, στην πλημμυρισμένη Μάνδρα τον Νοέμβρη, στο Μαρκόπουλο όπου πριν μερικούς μήνες μία μητέρα δολοφόνησε την κόρη της και ύστερα αυτοκτόνησε, ή προχθές στην Γλυφάδα όπου ένας 82χρονος έβαλε τέλος στη ζωή του καίγοντας το αυτοκίνητο του. Από την άλλη, βία και θάνατος, πολιτικός και κοινωνικός, με το νεοφιλελεύθερο γενοκτονικό πείραμα (επταετές πλέον) εις βάρος του λαού. Βία με τον καταιγισμό μέτρων, φόρων, πλειστηριασμών, κοροϊδίας και κυνισμού. Βία της κυβέρνησης ενάντια στους ακτιβιστές των ειρηνοδικείων. Βία και των δανειστών ενάντια σε μία ολόκληρη χώρα και κοινωνία.
Το χειρότερο που μας έχει συμβεί είναι μία αντίληψη που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και να εξαπλώνεται σαν ιός. Αρχικά, προσβάλλει τους πιο αδύναμους από εμάς. Είναι η μοιρολατρική αντίληψη του «πάμε παρακάτω», του «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ουσιαστικό». Καθημερινά, μας επιβάλλεται ως αναπόφευκτη η βία η κυνική διαχείριση της καθημερινότητας, ο μηδενισμός, ο ακραίος ατομισμός, ο κυνισμός και ο χαβαλές ενός ανίκανου και παρασιτικού πολιτικού συστήματος (οι ατάκες του Αϊνστάιν και η σχετική πλακίτσα στη Βουλή ενώ ο κόσμος έχει γονατίσει). Όχι δεν γίνεται να «πάμε παρακάτω» έτσι απλά. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όποτε μας συμβαίνει κάτι, θα στεκόμαστε και θα κουβεντιάζουμε. Θα κλείνουμε τάμπλετ και κινητά, θα ψαχνόμαστε μεταξύ μας για τυχόν «τραυματισμούς» και θα προσπαθούμε να συνεννοηθούμε μέχρι να καταλάβουμε τι στο διάολο μας συμβαίνει. Έχουμε ανάγκη, για τη νέα χρονιά, λίγο φως από τον ήλιο που ανατέλλει.
