του Νίκου Σταθόπουλου
Πόζαραν οι «ηγέτες» του κοινοβουλευτισμού στο πρωτοσέλιδο της Εφ.Συν. πλαισιωμένοι από τη λεζάντα «Το τείχος της δημοκρατίας»! Όπου «δημοκρατία», αυτή η πολιτικοθεσμική παρωδία η διοικούμενη με ΠΝΠ και κατόπιν εμβριθούς μελέτης των ντιρεκτίβων της ευρωμαφίας ή της Πρεσβείας. Και όπου «τείχος» ο ιδεολογικοψυχικός συνασπισμός «ενάντια στη φασιστική απειλή»!
Η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ των διαδικασιών οργανικής αποικιοποίησης, με δραματική εστίαση στα πεδία εθνικής κυριαρχίας και σταθερή κλιμάκωση σε ό, τι αφορά τα πεδία οικονομικοπαραγωγικής συγκρότησης του «χώρου», καθιστά επείγουσα την ανάγκη να συσταθούν ισχυροί μηχανισμοί κοινωνικής συναίνεσης δια των οποίων θα αποτραπούν σοβαροί κραδασμοί. Αυτή τη συστημική αναγκαιότητα υπηρέτησε η γιγάντωση του νεοναζιστικού γκανγκστερισμού.
Η «μαζική δημοκρατία», στη ρωμέικη εκδοχή της σε συνθήκες παγκοσμιοποιητικής αναδιάρθρωσης, έχει εξαντλήσει τον παραδοσιακό «χαλασοχώρικο» δικομματισμό της, και απαιτείται να «ολοποιηθεί», δηλαδή να πραγματωθεί ως Ενότητα. Τον έχει εξαντλήσει αφού η οργανική αποικιοποίηση λειτουργεί ισοπεδωτικά ως προς την κοινωνική διαστρωμάτωση, και απαιτείται να ολοποιηθεί υπό την έννοια μοντέλων διοικητισμού και όχι διακυβέρνησης. Ο «μνημονιακός δικομματισμός» δεν είναι η κλασική διάσταση Δεξιά-Αριστερά, αλλά το «καινό δαιμόνιο» της διαχειριστικής εναλλαγής. Δεν υπάρχει τίποτα για να «συντηρηθεί» είτε να «μεταρρυθμιστεί» σε μια «χώρα»-πειραματόζωο για νέες, παγκοσμιοποιητικές, θεσμίσεις της αποικιοποίησης. Το λαϊκιστικό πρωτοσέλιδο της συριζοφυλλάδας, σηματοδοτεί μια νέα εποχή «μακροπρόθεσμης συναίνεσης», δηλαδή ενεργητικής συμμετοχής στην αναπαραγωγή του νεοαποικιακού κρατικοπολιτικού μορφώματος.
Με επιτήδεια μιντιακή ενορχήστρωση διαμορφώθηκε ένα «πλατύ κοινωνικό δημοκρατικό μέτωπο» που «επέβαλε» στη δικαστική εξουσία την εξοντωτική (;) αντιμετώπιση της Χ.Α. Μια Χ.Α. ήδη οργανωτικά αποδιαρθρωμένη και με ολοένα και πιο ισχνή άμεση πολιτική επιρροή. Μια Χ.Α. που τις διώξεις εναντίον της έκανε η Δεξιά και την σικέ παράταση του «δικαστικού θρίλερ» μεθόδευσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρακτικές ενταγμένες στο δομικό πρότζεκτ «αντιφασιστικοποίησης» δια του οποίου το λειτουργικό φαντασιακό του «μέσου ψηφοφόρου» συνέχεται από την «υπεράσπιση της δημοκρατίας», έτσι «χύμα» και αφηρημένα, χωρίς εθνικό πλαίσιο και κοινωνικούς προσδιορισμούς.
ΤΗΝ ΩΡΑ που η νεοναζιστική οργάνωση αναγορευόταν επισήμως σε «εγκληματική συμμορία», το σύστημα ανακοίνωνε, π.χ., την αντικατάσταση της πληρωμής των υπερωριών από διάφορα αντισταθμιστικά (λόγου χάρη, ρεπό…) και σε γεωπολιτικό επίπεδο ο ενδοτισμός και ο αυτοακρωτηριασμός γίνονται οι επίσημοι άξονες της «εθνικής διπλωματίας». Είναι η είσοδός μας στην επικράτεια ενός «μοντέρνου πλανητικού αντιφασισμού», με «ανατρεπτικούς» στίχους του Γ. Αγγελάκα να φωτίζουν την πρόσοψη του Ιδρύματος Ωνάση (!) και τον πρόεδρο του Ιδρύματος, κ. Αντώνη Παπαδημητρίου, να δηλώνει στην τελετή για το νέο σύστημα φωτισμού του Παρθενώνα ότι πλέον πρέπει «να προσεγγίζουμε τα πράγματα σαν πολίτες του κόσμου»!
Αυτός ακριβώς ο «κοσμοπολιτισμός» τείνει να ωριμάσει ως πεμπτουσία της αυτοσυνειδησίας της Οργανικής Αποικίας. «Κοσμοπολιτισμός» που εξυπακούει μια «αναθεώρηση των αντιθέσεων» προς σχήματα συνεννόησης και διαφωνιών επί των ειδικών παραμέτρων και των χρόνων εφαρμογής, και «προβλέπει» μια νέου τύπου «ομοψυχία» όχι πια «ιδεοληπτική ενός εθνοκεντρικού ρομαντισμού» αλλά πραγματιστική με όλες τις κανονικότητες της «διαχειριστικής αποτελεσματικότητας». Προς αυτή την κατεύθυνση, οργανώνονται «εξελίξεις» που βασίζονται σε μια αφαιρετική ιδεολογικοποίηση του πολιτικού και σε μια «εταιρική κουλτούρα» στο επίπεδο της διοίκησης. Έτσι, το χρυσαυγίτικο σκιάχτρο, κάνει δεκτούς στο νέο «(μετα)εθνικό κάδρο» άπαντες, από ακροδεξιότατο Σαμαρά μέχρι επιτηδευμένα «cool» μεταγιάπη Βαρουφάκη….
Η παρεούλα-«τείχος της Δημοκρατίας» είναι ακριβώς η αποϊδεολογικοποιημένη «πολιτική ωριμότητα» ενός προτεκτοράτικου διοικητισμού. Όλοι «ξεπλένονται» και «ανανεώνονται» σε τούτο το μαγικό καζάνι του σύγχρονου γκλομπαλιστικού αλχημισμού. «Όλοι μαζί μπορούμε» ένα πράμα, με τον «ψωριάρη χώρια» να είναι σήμερα ο Μιχαλολιάκος και εν συνεχεία διάφορες μορφές της πλατιάς τυπολογίας του «μηδενιστικού εξτρεμισμού» όπου άνετα θα καταχωριστούν και οι «έξαλλοι κρυπτοχρυσαυγίτες» των πατριωτικών αντιστάσεων ας πούμε. Όπως ακριβώς «σκασμός οι ρήτορες…» περί Covid-19 όταν «το παρατραβάνε» σχετικά με τις χτυπητές «αντιφάσεις» του συστήματος διότι αλλιώς «παραμονεύει το τρομερό φάσμα των μαζικών θανάτων», έτσι ακριβώς «δεν πρέπει» να επιτρέπονται «ακρότητες» που, έτσι ή αλλιώς, «εκτρέφουν το φαιό Κτήνος»!
Η παρεούλα-«τείχος της Δημοκρατίας» είναι ακριβώς η αποϊδεολογικοποιημένη «πολιτική ωριμότητα» ενός προτεκτοράτικου διοικητισμού. Όλοι «ξεπλένονται» και «ανανεώνονται» σε τούτο το μαγικό καζάνι του σύγχρονου γκλομπαλιστικού αλχημισμού
Δεν είναι απλά μια συνωμοσία, ένα ευανάγνωστο τρικάκι του συστήματος: είναι μια βαθιά μεταλλαγή στο κρίσιμο επίπεδο των ιεραρχήσεων που προσδιορίζουν τη δυναμική μιας πολιτικής σκέψης. Μεταλλαγή που αφορά στην (σε επίπεδο πρόσληψης) διαφοροποίηση των αντιθέσεων που συντάσσουν το πολιτικό ως μεσολάβηση των κοινωνικών σχέσεων. Μεταλλαγή που συναρτάται με τη δυναμική (=ασύδοτη) «εξωστρεφοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας στο πλαίσιο «αναβάθμισής» της ως «παράγοντα» της διεθνοποιημένης οικονομίας. Δεν είναι απλά «ιδεολογικό και πνευματικό» το ζήτημα, αλλά εξαιρετικά βαθύ υπό την έννοια της ενσωμάτωσης διαφορετικών λειτουργικών τρόπων αυτοσύστασης. Μια απλή ανάλυση-ανατομία των σημερινών εγχώριων «ελίτ» θα εξηγήσει εύκολα τις κουλτούρες δια μέσου των οποίων βιώνονται πλέον καθοριστικές ιστορικές πολιτικές έννοιες. Είναι άστοχος αναχρονισμός να μιλάμε απλώς για ήττα: Είμαστε μέρος μιας ολικής μεταμόρφωσης, και είμαστε (δηλαδή ό,τι συνηθίσαμε να αποκαλούμε Αριστερά) βασικά οι πρωτοπόροι του πολιτισμικού εκφυλισμού που φασιστικοποιείται ασταμάτητα μέσω του εφαρμοσμένου «χιλιασμού» των αποδομητικών ονειρώξεων της μετανεωτερικής «ριζοσπαστικής» διανόησης.
Το σύγχρονο «φίδι» δεν ξεπετάγεται από σκοτεινά «αυγά», αλλά από εμφύτευση πολιτικών λογισμικών που αναθεωρούν μεθοδικά τα «δημοκρατικά αυτονόητα» υπό το Μείζον Αυτονόητο του εμπορευματικού ευδαιμονισμού, δηλαδή υπό το πρίσμα του πιο στοιχειώδους καταναλωτισμού σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της κοινωνικής εμπειρίας. Με άλλα λόγια: «Φασισμός» είναι αυτό που τυποποιείται ως χιτλερικός αναχρονισμός και όχι, ας πούμε η επιστημονικοποίηση της χρήσης της γλώσσας για την παραγωγή βιομηχανικών συμπεριφορών. «Φασίστας» είναι ο κραυγαλέα «κατωτάτου» νεοΠιτσώκος Ρουπακιάς, και καθόλου ο Παπαδημούλης που χρησιμοποιεί την αισθητική του «ευρωπαϊκού ονείρου» για να καμουφλάρει το παμπάλαιο έθος του άθλιου οικοπεδοφάγου και μαυραγορίτη. Πόση «σβάστικα» εμπεριέχει η ψυχρή γραμμικότητα του αποστειρωμένου μινιμαλισμού; Πόσος Μέγκελε χασκογελά στο βάθος των καλομονταρισμένων παραληρημάτων για «κατασκευή των φύλων»;
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΡΕΤΑΙ από τα μαλλιά σε μια παραμορφωτική κακοποίηση. Ο κατακερματισμός των παλιών ενοτήτων της μπορεί να γίνει απειλητικός καθώς ενδέχεται να απελευθερώσει συστηματοποιημένες βουλήσεις για φυγόκεντρη σύγκλιση νέου τύπου «από τα κάτω». Πώς αποτρέπεις μια τέτοια εξέλιξη; Απλούστατα με το να κατασκευάσεις έναν εχθρό και να ενώσεις την κοινωνία απέναντί του. Κλασικό κόλπο, σίγουρα! Μόνο που σήμερα αλλάζει σύσταση και προοπτική: Αφενός μεν ταυτίζεται με την «προοδευτική» κοινωνική φιλοσοφία, αφετέρου δε γίνεται μια αυτονόητη «κοινή γνώμη» υπεράνω πάσης υποψίας!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον «αντισυνωμοσιολογισμό» πρωτοστατούν οι φανατικοί «αντίφα», δηλαδή αυτοί που αποτελούν τον «καλό» στη συνωμοσία κατασκευής «νεοναζιστικού ρεύματος» στην ελληνική κοινωνία. Διότι, βέβαια, τέτοιο «ρεύμα» ουδέποτε γνωματεύθηκε, και απλώς μονταρίστηκε μια «βίαιη αγανάκτηση» ως πόλος συσπείρωσης ενός ασυνάρτητου πατριωτισμού μικροϊδιοκτητικής αυτοσυνειδησίας που άλλοτε «πέρασε» και από το ΕΑΜ, και από την Ένωση Κέντρου, και από το ΠΑΣΟΚ. Εισερχόμαστε σε μια συναρπαστική εποχή βαθιάς ανίας που από τον κίνδυνο σπασμωδικών εκρήξεων θα «μας προστατεύουν» καλομελετημένες δαιμονοποιήσεις με ελεγχόμενο στόχο συγκινητικές αναφλέξεις!
