Του Ρούντι Ρινάλντι
Κανέναν δεν άφησαν ασυγκίνητο οι αυτοκτονίες, το τελευταίο διάστημα, οι οποίες είτε είχαν πολιτικό περιεχόμενο ως πράξεις είτε το διεκδικούσαν, λογαριάζονται μέσα στη γενικότερη παρακμή, στο ζοφερό φόντο της οικονομικής κρίσης και του μνημονιακού κατοχικού καθεστώτος.
Σύμφωνα με τις στατιστικές, ο αριθμός των αυτοκτονιών, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει αυξηθεί δραματικά. Πρόκειται για καθημερινά περιστατικά, όπου η απόγνωση και η απελπισία σπρώχνουν συνανθρώπους μας σε πράξεις και σκέψεις πεισιθάνατες.
Τα τελευταία κρούσματα, άνθρωποι σχετικά νέοι με προσφορά στο κίνημα, χρήσιμοι στην κοινωνία και με αρκετές δυνάμεις να συνεισφέρουν στον αγώνα, αναγκαστικά μας θέτουν μπροστά στο πρόβλημα μιας επιλογής και μιας στάσης απέναντι στην επιλογή αυτή.
Πέρα από το ότι είναι δικαίωμα του καθενός να ζει ή να μη θέλει άλλο να ζήσει, πέρα από το παράλογο που έχει η ίδια η πράξη να θέτεις μόνος τέλος ενάντια στο ένστικτο της επιβίωσης, πέρα από το σεβασμό που τρέφουμε όλοι μπροστά στον πόνο και το θρήνο για μια μεγάλη έλλειψη ή απώλεια, έχουμε κάθε δικαίωμα και είμαστε κατοχυρωμένοι να αντιτάξουμε μια επιχειρηματολογία απλή και σταράτη απέναντι σε όλους όσοι σκέφτονται με τέτοιο τρόπο και ενεργούν έτσι αυτοκαταστροφικά.
Αγωνιζόμαστε για να βάλουμε ένα τέλος σε ένα καθεστώς και ένα σύστημα που μας νεκρώνει κάθε μέρα και κάνει αδύνατη τη ζωή (κάθε μορφής) φτάνει να δυναμώνει η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία, η αλλοτρίωση.
Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο όπου θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά μας.
Ξέρουμε ότι όλα είναι δύσκολα. Ξέρουμε ότι πλακώνει μια μαυρίλα. Ξέρουμε ότι η κούραση είναι μεγάλη. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν μεγάλα οράματα που ζεσταίνουν την καρδιά μας και ανάβουν την ελπίδα μας. Ξέρουμε πως μοιάζουμε στιγμές-στιγμές σαν τάγματα ξυπόλητα σε απέραντα σκοτάδια. Ξέρουμε πως ορισμένες στιγμές νιώθουμε μόνοι μας. Την ίδια στιγμή όμως ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς μόνοι μας και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα, τα ίδια τα αδιέξοδα.
Πολλές αυτοκτονίες προβλημάτισαν και συνετέλεσαν για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί μας σόκαραν, γιατί μας έβγαλαν από ράγες κανονικότητας, γιατί είδαμε και άλλες πλευρές. Οι τωρινές, όμως, είναι αλλιώτικες. Μετράμε ένα λιγότερο, δύο, τρεις, εκατόν σαράντα τρεις λιγότερους. Δεν είμαστε δυο, δεν είμαστε τρεις, δεν είμαστε χίλιοι δεκατρείς…
Γι’ αυτό μη φεύγεις. Κάτσε εδώ και γίνε χρήσιμος περισσότερο. Μη φεύγεις, μείνε μαζί μας. Κράτα μου το χέρι, πρέπει να μείνουμε, να αντέξουμε, να τα καταφέρουμε. Η ζωή θα νικήσει!
