Πριν τις εκλογές είχαμε αναφερθεί στα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων και ειδικότερα σε εκείνο της ΝΔ. Σημειώναμε ότι: «Προεκλογική περίοδος = ταξίματα, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια χωρίς δεσμεύσεις. Μετά ακολουθεί η «ανακάλυψη» των προβλημάτων, τα οποία βολεύει αν αποδίδονται σε «εξωγενείς παράγοντες» ή στη φύση με τελικό αποτέλεσμα την εφαρμογή ενός διαφορετικού προγράμματος». Οι εκλογές τελείωσαν και το πολιτικό σύστημα με την κυβέρνηση φυσικά επικεφαλής αρχίζουν την αναγκαία προσαρμογή στην οικονομική πραγματικότητα.
Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο να μίλησε ότι στόχος είναι «καλύτεροι μισθοί, καλύτερη δημόσια υγεία, καλύτερο κράτος, καλύτερη ζωή σε μια ισχυρή Ελλάδα» όμως αυτά είναι δηλώσεις για πλατιά λαϊκή κατανάλωση. Αυτό που έχει σημασία είναι οι προτεραιότητες που θέτεις, οι πολιτικές που υλοποιείς για αυτές τις προτεραιότητες και τα μέτρα που λαμβάνεις. Από την ανάλυση τόσο των δηλώσεων αυτών του πρωθυπουργού όσο και των προτεραιοτήτων των υπουργείων όχι μόνο δεν προκύπτει υλοποίηση των παραπάνω ευχών αλλά αρχίζουν να διαφαίνονται οι πραγματικές προτεραιότητες που κινούνται στη γνωστή κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού: μείωση φορολογίας με επίκεντρο τα κέρδη και τους υψηλούς συντελεστές, επιδείνωση σχέσης έμμεσων προς άμεσους φόρους, ενίσχυση κερδοφορίας επιχειρήσεων με κάθε τρόπο, επιδοτήσεις μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων που εξυπηρετούν σχεδιασμούς μακριά από τις ανάγκες και τη δομή της ελληνικής οικονομίας, ενίσχυση της παρουσίας του ιδιωτικού τομέα σε τομείς με κοινωνική ευαισθησία που αφορούν το δημόσιο χαρακτήρα προϊόντων και υπηρεσιών (υγεία, παιδεία κ.λπ.).
Στο πλαίσιο του κυβερνητικού έργου δόθηκαν σε όλους τους υπουργούς οι περίφημοι «μπλε φάκελοι» που περιλαμβάνουν τις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής. Κεντρικό σημείο αναφοράς είναι οι 120 «μεταρρυθμίσεις» και τα 79 «προαπαιτούμενα» του Ταμείου Ανάκαμψης.
Όταν για μία ακόμα φορά γίνονται σημαία οι «μεταρρυθμίσεις» και όχι οι «ευχές» για λαϊκή ευημερία που προαναφέρθηκαν από τον πρωθυπουργό γίνεται κατανοητό ότι από την αρχή της νέας κυβέρνησης η πολιτική που θα ακολουθηθεί θα είναι προς όφελος των ολίγων, που θα «φέρουν» τη ζητούμενη ανάπτυξη 3% κατά μέσο όρο ετησίως, και οι πολλοί θα έχουν λαμβάνειν με την προϋπόθεση αν όλα πάνε καλά. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η λογική της άμεσης εφαρμογής των 79 «προαπαιτούμενων» του Ταμείου Ανάκαμψης, για να εκταμιευτούν οι σχετικοί πόροι, που ως γνωστόν δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας αλλά έχουν σχεδιαστεί για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του αναπτυγμένου «βορρά» της Ε.Ε., με επίκεντρο τη Γερμανία και τους δορυφόρους της.
Ο νέος υπουργός Οικονομικών εξειδίκευσε τις σχετικές προτεραιότητες στον τομέα του παρουσιάζοντας τους έξι «μεγάλους» στόχους που είναι:
1. Μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης ΑΕΠ 3% την περίοδο 2023-2027 που θα βοηθήσει στην αύξηση των μισθών κατά 25%. Σημείωση εδώ προεκλογικά έλεγαν για αύξηση «του μέσου μισθού πάνω από 25%» και την όριζαν με τον στόχο που έθεταν στο 28,2%. Ήδη ξεκίνησε η προσγείωση των προσδοκιών πριν ξεκινήσει οτιδήποτε άλλο.
Παράλληλα θα συνεχιστούν οι φορολογικές ρυθμίσεις και η στήριξη της επιχειρηματικότητας. Δηλαδή θα ενισχυθεί η προσπάθεια αύξησης των κερδών. Μια πρώτη ματιά ποιοι και πόσα έχουν κερδίσει από την εφαρμοζόμενη φορολογική μεταρρύθμιση, ακόμα και από την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει περίτρανα πως τα δημιουργούμενα υπερκέρδη (τα απρόσμενα κέρδη κατά τον κ. Βαρδινογιάννη) φορολογούνται ελάχιστα συγκριτικά με τον οποιοδήποτε μισθωτό που αμείβεται με 1.000 ευρώ μηνιαία.
2. Προσαρμογές στο παραγωγικό μοντέλο για την αντιμετώπιση δομικών στρεβλώσεων σε εξαγωγές και εισαγωγές. Δεν θα προχωρήσουμε δηλαδή σε μια γενική αναθεώρηση του «παραγωγικού» μοντέλου της χώρας (αυτού που οδηγεί συνεχώς σε συρρίκνωση αγροτικής παραγωγής και μεταποίησης και στη γιγάντωση του τουριστικού τομέα που ελέγχεται πολλαπλά από τους ξένους), αλλά στην «ενίσχυση των καινοτόμων κλάδων και εξαγωγών» που πάλι παραπέμπει στο πάρτι των επιδοτήσεων από εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους χωρίς αποτέλεσμα. Μια ματιά στο που πήγαν, στον «παραγωγικό» τομέα, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες πείθουν για την «αποτελεσματικότητα» και των νέων σχεδιασμών και που θα οδηγηθούμε.
3. Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής που θα βοηθήσει στη μείωση της φορολογίας. Μόνο που εδώ όταν μιλάνε για φοροδιαφυγή εννοούν το κυνήγι μέχρις εξοντώσεως της μικρομεσαίας επιχείρησης και των ελεύθερων επαγγελματιών, όταν κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις, με τις διάφορες διαδικασίες φορολογικού σχεδιασμού σε διαφορετικές χώρες, προχωρούν σε «νόμιμη» φοροαποφυγή σε βάρος του λαού και της χώρας και «μεταφέρουν» τα κέρδη σε άλλες χώρες με σχεδόν μηδενική φορολογία. Αν είχαν σκοπό τη φορολογική ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων, καθώς εμείς πληρώνουμε τους φόρους είτε άμεσους είτε έμμεσους, θα προχωρούσαν σε γενναία αύξηση του αφορολόγητου στο πραγματικό όριο φτώχειας, θα μείωναν τους έμμεσους φόρους (στην Ισπανία έχουν μέχρι μηδενικό ΦΠΑ σε βασικά τρόφιμα) και τα χρήματα που θα έλλειπαν για να επιτευχθούν τα πλεονάσματα που θέλουν θα μπορούσαν να τα πάρουν με την επαναφορά της φορολογίας των κερδών εκεί που ήταν το 2018, πριν αρχίσουν οι μειώσεις επί ΣΥΡΙΖΑ αρχικά για να ακολουθήσει η Ν.Δ.
4. Η υγεία του τραπεζικού συστήματος και η συνέχιση της μείωσης των κόκκινων δανείων. Δηλαδή η ενίσχυση της κερδοφορίας των τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών και των καταθετών με τα ληστρικά επιτόκια δανείων τα απαράδεκτα χαμηλά επιτόκια καταθέσεων και τη συνεχή αύξηση των προμηθειών για οποιαδήποτε υπηρεσία παρέχουν. Στον τομέα των κόκκινων δανείων μας δηλώνουν ότι το κυνήγι των δανειοληπτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν λόγω επιτοκίων, κρίσης, μείωσης εισοδημάτων κλπ θα ενισχυθεί. Πρακτικά στην περίοδο της νέας κυβέρνησης της Ν.Δ. θα βγουν στον πλειστηριασμό 700.000 σπίτια που αποτελούν στοιχεία εγγυήσεων για δάνεια. Από αυτά μπορούμε να κατανοήσουμε και την προτεραιότητα της κυβέρνησης για την γρήγορη απονομή δικαιοσύνης.
5. Αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων και των δημόσιων επενδύσεων. Οι δημόσιες επενδύσεις ως γνωστόν υποτάσσονται στις στρατηγικές των ευρωπαϊκών προγραμμάτων-πόρων. Αναφερθήκαμε προηγούμενα στη διαχρονική αναποτελεσματικότητά τους για το λαό και τα συμφέροντα της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό καλό είναι να θυμηθούμε την «παραγωγική» διάσταση από εγκεκριμένες επενδύσεις διαφόρων επωνύμων μεταξύ των οποίων και γνωστού τηλεοπτικού αστέρα και παραγωγού καθώς και πολλών άλλων.
6. Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας από το Υπερταμείο και το ΤΑΙΠΕΔ. Το οποίο πρακτικά σημαίνει ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας για δημιουργία υπερκερδών στους αγοραστές ντόπιους και ξένους. Η περίπτωση του ΟΣΕ είναι πλέον «κλασσική», μετά και την κρατική δολοφονία στα Τέμπη, και το τελευταίο θύμα αυτής της πολιτικής ήταν το ξεπούλημα του λιμανιού του Ηρακλείου Κρήτης με 84 εκατ. ευρώ (όσο ακριβώς αξίζει ένα F-35!).
Φυσικά όπως είναι προφανές από τις προτεραιότητες του «εκλεκτού» υπουργού για το σύστημα κ. Χατζηδάκη (ξεπούλησε δημόσιες επιχειρήσεις ως υπουργός «ανάπτυξης», κατάργησε την πενθήμερη βδομάδα 40 ωρών ως υπουργός «εργασίας» κλπ) σήμερα «βάζει πλάτη» στην ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και αγνοεί στην πράξη τις «κοινωνικές κορώνες» είτε ήταν προεκλογικού χαρακτήρα είτε αναφέρονται μετεκλογικά για «ξεκάρφωμα». Πουθενά στις 6 προτεραιότητες δεν περιλαμβάνεται κάτι όσον αφορά την «προτεραιότητα» για «καλύτερη δημόσια υγεία». Καμία αναφορά σε κοινωνικές προτεραιότητες από τον υπουργό που διαχειρίζεται τον κρατικό προϋπολογισμό. Η όποια αναφορά στις αυξήσεις μισθών είναι έμμεση, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αλλά τις συνδέουν με την προϋπόθεση του στόχου ανάπτυξης. Καμία αναφορά στις ανάγκες αυξήσεων μισθών και συντάξεων λόγων πληθωρισμού.
