Επισημάνσεις με αφορμή την επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο
Μεγάλος θόρυβος προκλήθηκε από την επίθεση με «επιστολή βόμβα» στον πρώην πρωθυπουργό, τραπεζίτη και σημαντικό στέλεχος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας Λουκά Παπαδήμο. Σύσσωμος ο μνημονιακός κόσμος έσπευσε να δώσει το «παρών» νιώθοντας ότι η επίθεση αυτή είναι μια πρόκληση για τη μνημονιακή τάξη, την ασφάλεια και την «κανονικότητα».
Φυσικά και δεν θέλουν να βγάλουν κανένα συμπέρασμα από τη συνολική ισοπέδωση στην οποία καταδικάζουν μια ολόκληρη κοινωνία και ιδιαίτερα μια νέα γενιά που χωρίς μέλλον και προοπτική σπρώχνεται στον αποκλεισμό και την απελπισία. Μακάριοι μάλιστα, νομίζουν ότι η ακινησία και η παθητικότητα που επιβάλλουν σε ολόκληρη την κοινωνία με τη μνημονιακή τρομοκρατία και το κράτος έκτακτης ανάγκης θα καθηλώσει τους πάντες στον καναπέ, δεν θα δημιουργήσει αντιδράσεις.
Αυτή η συνολική ισοπέδωση και ο γενικευμένες κυνισμός μαζί με τη διάλυση κάθε κοινωνικής συλλογικής δραστηριότητας και κινήματος σπρώχνει και θα σπρώχνει ένα κομμάτι -ιδιαίτερα της νεολαίας- προς το δρόμο της παραδειγματικής ενέργειας, της ατομικής τρομοκρατίας κ.λπ. Όπως σπρώχνει μαζικά ένα άλλο ιδιαίτερα μεγάλο τμήμα στην τυφλή βία, την παραβατικότητα, στον μαζικό χουλιγκανισμό.
Δεν δικαιολογείται, λοιπόν, καμιά έκπληξη. Άλλωστε, οι επιστολές-βόμβες φαίνεται να είναι μια επιλογή που δοκιμαζόταν και το πιο ηχηρό παράδειγμα ήταν το προχθεσινό με θύμα τον Λουκά Παπαδήμο. Είχαν προηγηθεί και άλλα.
Όπως δεν προκαλεί καμιά έκπληξη ο φαύλος κύκλος που συνοδεύει αυτά τα γεγονότα: έντασης της καταστολής, χρησιμοποίησής τους για περαιτέρω παθητικοποίηση και φόβο. Το σύστημα για να τραφεί έχει ανάγκη από το θέαμα. Το θέαμα πολιτικοποιεί και μετατρέπει τους πολίτες σε χειροκροτητές ή επικριτές του κάθε φορά θεάματος.
Ο αρχιεπίσκοπος σε πρόσφατη συνέντευξη σχετικά με τη βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ, αναρωτήθηκε μήπως πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που ωθεί νέους ανθρώπους να φθάνουν σε τέτοιες ενέργειες, υπονοώντας ότι όλα αυτά που κάνει η Δύση στις χώρες τους έχουν ένα αντίκτυπο και ένα αντίτιμο. Το μίσος και η αδιαφορία για την ατομική ζωή έχει μια ρίζα.
Βέβαια, όταν είναι λίγο κοντινά τα παραδείγματα, έστω με πολύ μικρότερη ένταση και χωρίς θύματα, ξεχνιέται τα κακό και η ματαίωση ζωής που επιβάλλουν οι τρόικες και τα μνημόνια, ξεχνιέται ο κυνισμός του οικονομικού και πνευματικού στραγγαλισμού που επιβάλλεται στην κοινωνία. Τότε όλοι μαζί οι υπεύθυνοι των εγκλημάτων κατά της κοινωνίας ζητούν όρκους πίστης στη μεταδημοκρατία που υπηρετούν.
Το κυριότερο ζήτημα για την κοινωνία και το ριζοσπαστισμό είναι να βγει από την κατάσταση του παθητικού θεατή, από την κατάσταση του θαυμαστή ή του εισαγγελέα απέναντι σε πράξεις και γεγονότα που τον καθιστούν ακόμα περισσότερο θεατή. Το κυριότερο ζήτημα για την κοινωνία και τον ριζοσπαστισμό είναι να εφεύρει και να κάνει πράξη μια εναλλακτική πρόταση, με ιδέες και πράξη και έτσι να μην ταλαντεύεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του θεάματος. Να οριστεί η ίδια ως ενεργό υποκείμενο κι όχι διαμέσου αντιπροσώπων… Ζορό και φρουρών της τάξης.
Αυτό είναι το ζητούμενο απέναντι σε έναν σάπιο κόσμο και τις αντιδράσεις που γεννά. Δύσκολο μα απαραίτητο. Η απάντηση στην συστημική ακινησία (στην οποία είναι βυθισμένη ολόκληρη η Αριστερά, το συνδικαλιστικό, εργατικό και φοιτητικό «κίνημα», η διανόηση) δεν μπορεί να γίνει με σχήματα του παρελθόντος (προβοκατορολογία κ.λπ.), αλλά με τη διάνοιξη ενός άλλου δρόμου, όχι στα χαρτιά αλλά πραγματικά. Μεταξύ καταστολής/καταστροφής που επιβάλλεται συστηματικά και μεθοδικά και της απεγνωσμένης παραδειγματικής τρομοκρατίας ως μοναδικής απάντησης, υπάρχει ένα τεράστιο κενό που δεν καλύπτεται και πρέπει να καλυφθεί. Μέχρι τότε ορισμένα πράγματα θα μοιάζουν φυσιολογικά και, φυσικά, θα τα εκμεταλλεύεται ο ισχυρότερος…
Νίκος Ταυρής
