Εν φυλακή ήμην και ουκ ήλθατε πρός με
Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Για εικοστή ημέρα, οι τριακόσιοι περίπου μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας, στοιβαγμένοι σε ένα κτίριο, σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές που αντιμετώπιζαν οι κρατούμενοι στην περίοδο του εμφυλίου. Και η «σοσιαλιστική» και «χριστιανική» κυβέρνησή «μας» στέκεται άτεγκτη, ψυχρή και ανάλγητη μπροστά σε αυτό το δράμα.
Από την άλλη, Δεξιά και ακροδεξιά έβγαλαν πάλι τα ρατσιστικά και τα εθνικιστικά τους απωθημένα. Τέλος, η συνήθης βραδυκίνητη δικαστική εξουσία καλεί πέντε μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στο Εφετείο. Έγκλημα; «Παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών, διατάραξη οικιακής ηρεμίας, φθορά ξένης ιδιοκτησίας».
Ας ηρεμήσουμε: «Διακίνηση!» Δηλαδή, οι μετανάστες είναι άβουλα όντα που τους «διακίνησαν» για άγνωστους, ύποπτους σκοπούς νόμιμα σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι;
Τι λέει, όμως, ο εκπρόσωπος των μεταναστών; «Ο αγώνας μας είναι συλλογικός και αυτόνομος. Μας ενδιαφέρει η αλληλεγγύη. Θέλουμε να είμαστε νόμιμοι, να δουλεύουμε και να πληρώνουμε τα ταμεία». Για ποια «διακίνηση» και για ποια «παιχνίδια» μιλούν οι επικριτές;
Πού βρέθηκαν, λοιπόν, και τι είναι οι «λαθρομετανάστες», δηλαδή οι συνάνθρωποί μας που κατέφυγαν στη χώρα μας χωρίς «χαρτιά»; Ένα πολύ μικρό ποσοστό είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Είναι θύματα των πολέμων της Νέας Τάξης, των δικτατορικών καθεστώτων και της, εν πολλοίς, συνακόλουθης φτώχιας. Αυτοί ζητούν άσυλο, και η χώρα μας, «λίκνο της Δημοκρατίας», τους το αρνείται. Ταυτόχρονα, αγωνίζονται να δουλέψουν και να ζήσουν. Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία είναι οικονομικοί πρόσφυγες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες είτε από τις χώρες των νεο-αποικιακών πολέμων και των εμφύλιων συρράξεων.
Τι ζητούν, λοιπόν, οι σύγχρονοι ικέτες από τη χώρα του πάλαι ποτέ ξένιου Δία; Άσυλο! Άδεια παραμονής! Ορισμένοι υπηκοότητα. Ανθρώπινη μεταχείριση γι’ αυτούς και για τα παιδιά τους. Και πώς αντιμετωπίζονται; Σαν απόβλητα!
Οι συνάνθρωποί μας αυτοί είχαν, λοιπόν, δικαίωμα να διεκδικήσουν ορισμένα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα; Είχαν δικαίωμα να έλθουν μαζικά στην πρωτεύουσα για να θέσουν τα αιτήματά τους; Και, επειδή βοηθήθηκαν, σημαίνει ότι αυτοί ήταν άβουλα όντα στα χέρια συμπατριωτών μας, που «έπαιζαν παιχνίδια» σε βάρος τους;
Δεν ξέρω αν η προσωρινή στέγαση στη Νομική ήταν η πιο φρόνιμη λύση για τη στέγαση των μεταναστών. Αλλά με ποια λογική είναι παράνομη η στέγαση σε ένα άδειο πανεπιστημιακό κτίριο; Το κτίριο το άφησαν πιο καθαρό απ’ ό,τι το βρήκαν. Ποια φθορά ξένης ιδιοκτησίας υπήρξε; Τα μαθήματα δεν διακόπηκαν εξαιτίας της παρουσίας τους. Ποια διατάραξη οικιακής ηρεμίας υπήρξε, λοιπόν;
Ποιο είναι τελικά το πρόβλημα;
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: Το πέρασμα των μεταναστών από τη Νομική ήτανε το «εκλυτικόν αίτιον», που έβγαλε στην επιφάνεια τον αντι-ανθρωπισμό και το λανθάνοντα ή φανερό ρατσισμό της Δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Και πρώτα η «τυφλή» Δικαιοσύνη: Το Συμβούλιο Επικρατείας ακύρωσε, ως γνωστόν, το νόμο Ραγκούση για το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές ως αντισυνταγματικό. Προοδεύουμε, λοιπόν. «Δίκαιο του αίματος»: Μόνον οι καθαρόαιμοι (ποιοι καθαρόαιμοι;) έχουν πολιτικά δικαιώματα.
Και τα γεγονότα, για τα οποία συζητάμε, έδωσαν στους «δημοκράτες» πολιτικούς μας την ευκαιρία να προσπαθήσουν να πετύχουν επιπλέον έναν πάγιο στόχο τους: την κατάργηση του ασύλου.
Πρώτα, συγχορδία Ν.Δ. και ΛΑΟΣ: «Να καταργηθεί το άσυλο!» Από κοντά η κυρία υπουργός Παιδείας: «Η μετατροπή του πανεπιστημίου σε καταυλισμό μεταναστών υπερβαίνει τα όρια της ανοχής!» Ποιο πανεπιστήμιο, κυρία Διαμαντοπούλου, έγινε «καταυλισμός» μεταναστών; Ασχοληθείτε, καλύτερα, με την κατεδάφιση του αστικού πανεπιστημίου, και να είστε ήσυχη. Το όνομά σας θα γραφτεί χρυσοίς γράμμασι στις δέλτους της Ιστορίας! Από κοντά και η κυρία Γιαννάκου, επικεφαλής παλαιότερα του αμαρτωλού υπουργείου Παιδείας, να μιλάει για αυτόκλητους μεσολαβητές του αριστερού χώρου και να αποφαίνεται εμβριθώς ότι «ο μαρξισμός τελείωσε, αλλά η άρρωστη πλην τίμια Αριστερά βρίσκεται δίπλα μας». Τι να την κάνουμε, λοιπόν, την «άρρωστη πλην τίμια» Αριστερά; Να τη θέσουμε εκτός νόμου;
Και ακολουθούν Τύπος και πολιτικοί: Η Καθημερινή της φωτισμένης Δεξιάς τάσσεται υπέρ του νόμου της τάξης και φθέγγεται: «Η κυβέρνηση οφείλει να καταργήσει το άσυλο». Και θα αδικούσα τον κύριο Σπηλιωτόπουλο, άσχετο με το πανεπιστήμιο αλλά πρώην υπουργό Παιδείας, αν δεν σημειώναμε και τα υπ’ αυτόν λεχθέντα για «τραυματισμό του πανεπιστημιακού χώρου από τρομοκράτες, μαφιόζικες συμμορίες, εμπόρους ναρκωτικών» κ.λπ.
Δυο λόγια για το άσυλο
Τι είναι, λοιπόν, το άσυλο που πρέπει να καταργηθεί; Το άσυλο υπήρχε από την αρχαιότητα και προστάτευε κυνηγημένους, θύματα, ακόμα και εγκληματίες. Μορφές ασύλου υπήρξαν και κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στη Δύση, το άσυλο συνδέθηκε κυρίως με τη δημιουργία του θεσμού του πανεπιστημίου από τον 11ο αιώνα και μετά.
Σήμερα, το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα πανεπιστήμια. Αλλά το άσυλο δεν αφορά μόνο την ελευθερία της έκφρασης και της έρευνας. Προστάτευε πάντα τους δημοκρατικούς αγώνες των φοιτητών, των διδασκόντων και γενικότερα του λαού, όπως τους αγώνες της δεκαετίας ’50-’60 για την ένωση της Κύπρου. Αργότερα, έγινε σύμβολο της αντίστασης εναντίον της δικτατορίας με την κατάληψη της Νομικής και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το άσυλο, συνολικά, είναι σύμβολο ανθρωπισμού. Στη σημερινή περίπτωση της Νομικής, σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα ασύλου; Στο βαθμό που υπάρχει, αρμόδιοι να προστατεύσουν το πανεπιστήμιο είναι οι φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό. Αλλά η σημερινή επίθεση εναντίον του ασύλου δεν αφορά «το νόμο και την τάξη». Εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια απαξίωσης του πανεπιστήμιου και μετατροπής του σε χώρο κατάρτισης πειθήνιων υπηρετών του κεφαλαίου (βλ. Μπολόνια και Πράγα).
Το πέρασμα των μεταναστών από τη Νομική υπήρξε το έναυσμα για την επίθεση των συντηρητικών δυνάμεων εναντίον του ασύλου.
Το ζήτημα των μεταναστών μπορεί να λυθεί
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο πρόβλημα των μεταναστών. Οι μετανάστες αποτέλεσαν, αυτά τα χρόνια, την κύρια εργατική δύναμη για να αντέξει η ελληνική γεωργία: ελιές, εσπεριδοειδή, αμπέλια, βαμβάκι, κηπευτικά καλλιεργούνται και μαζεύονται χάρη στα φθηνά χέρια των μεταναστών. Σημαντική είναι επίσης, ως γνωστόν, η συνεισφορά τους στην οικοδομή. Γενικά, οι μετανάστες κάνουν τις πιο κακοπληρωμένες και συχνά βαριές δουλειές. Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, που συμβάλλουν σημαντικά στον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, ήλθαν στην Αθήνα να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Ήλθαν υπερήφανοι διεκδικητές του δίκιου τους και, ταυτόχρονα, σύγχρονοι ικέτες, θύματα του βάρβαρου κόσμου μας.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρόβλημα μεταναστών; Βεβαίως υπάρχει, αλλά δεν αντιμετωπίζεται με την ψυχρή αδιαφορία και την καταστολή.
«Μας παίρνουν τις δουλειές μας». «Η καθαρότητά μας θα νοθευτεί με σεξουαλικές επιμιξίες, με τους μεικτούς γάμους». Ο καπιταλισμός κατόρθωνε και κατορθώνει να στρέφει τους εργάτες μιας χώρας εναντίον των εργατών άλλων χωρών, τον έναν εργατικό κλάδο εναντίον τού άλλου. Εργατική, λοιπόν, αλληλεγγύη και διεθνιστική αλληλεγγύη. Για την ώρα, είναι φτωχή. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, για να αποκτήσουν έστω τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα οι μετανάστες.
Αλλά, και πάλι, το πρόβλημα παραμένει. Να απαιτήσουμε, λοιπόν, από την άθλια κυβέρνηση να καταγγείλει το Δουβλίνο 2. Όσοι μετανάστες επιθυμούν να μπορούν να μεταναστεύουν σε άλλες χώρες. Στην εποχή της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, να απαιτήσουμε να επιτρέπει η Ευρώπη-φρούριο των πολυεθνικών την ελεύθερη διακίνηση των θυμάτων της. Επίσης, αν η εθελόδουλη κυβέρνηση νοιαζόταν για την αναγέννηση της υπαίθρου και, την ίδια στιγμή, για τους μετανάστες, θα έπρεπε να δίνει χαμηλότοκα δάνεια σε όσους θα ήθελαν να εγκατασταθούν μόνιμα στα αποδεκατισμένα χωριά μας.
Αλλά πολλά δεν ζητάμε από μια «κυβέρνηση» που ξεπουλά την Ελλάδα για 50 δισεκατομμύρια; Έτσι, τα άλυτα προβλήματα θα τροφοδοτούν ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Η πόλωση της κοινωνίας μας θα εντείνεται, αν η Αριστερά και οι λαϊκές δυνάμεις δεν μπορέσουν να ανακόψουν αυτή την καταστροφική πορεία.
Θα επιτευχθεί, λοιπόν, μια αγωνιστική αλληλεγγύη των Ελλήνων εργατών με τα ταξικά ξένα αδέλφια τους;
Ειπώθηκε ότι ήταν λάθος, σε εποχή κρίσης, να αναχθεί σε κύριο πρόβλημα το μεταναστευτικό. Αλλά το μεταναστευτικό είναι μέρος της συνολικής κρίσης της χώρας μας και, ταυτόχρονα, «προϊόν» των πολέμων της Νέας Τάξης, των δικτατοριών και της φτώχειας που επιβάλλει, βοηθά, ανέχεται ο σημερινός ιμπεριαλισμός. Και μέρος της ευθύνης ανήκει στην «ηγέτιδα» τάξη μας και στους πολιτικούς εκπροσώπους της.
Αγώνας, λοιπόν, για να ανατραπεί η κατοχική κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, επιμέρους αλληλένδετο μέτωπο για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Εκτός εάν, λόγω της κατάντιας της οικονομίας μας, οι μετανάστες μεταναστεύσουν σε άλλους καπιταλιστικούς παραδείσους και μας αφήσουν ήσυχους.
