Η διαφημιζόμενη «έξοδος» από το τρίτο μνημόνιο, χρησιμεύει στη σηματοδότηση μιας νέας, κυρίως προεκλογικής, πολιτικής φάσης. Φάσης με έντονα τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η ίδια η πραγματικότητα υπενθυμίζει καθημερινά πως οι στοχεύσεις των μνημονίων δεν ήταν το «συμμάζεμα» της οικονομίας, αλλά καθολικότερες και ευρύτερες: Η αποσάθρωση της κοινωνίας, η διάβρωση της υπόστασης της χώρας, μέχρι και ο διαμελισμός της. Δεν ήταν απλώς η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, γενικώς και αορίστως. Η χώρα ενδιέφερε και ενδιαφέρει, πρωτίστως για τη γεωπολιτική της θέση και την ένταξή της στο μεγάλο παζάρι της Ν.Α. Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Η ΔΕΘ σφραγίζεται από τη νεοαποικιακού τύπου παρουσία των ΗΠΑ και το ειδικό ενδιαφέρον τους για την Βόρεια Ελλάδα. Αξιοποιούν έτσι στο έπακρο τη «φιλότιμη» εκκαθάριση του τοπίου που επιχείρησε ο κύριος Κοτζιάς με την αντιρωσική υστερία του.
Το Μακεδονικό μπαίνει στη κρίσιμη φάση του δημοψηφίσματος που θα τροφοδοτήσει εξελίξεις. Όλοι οι ισχυροί στηρίζουν τη συμφωνία των Πρεσπών (Τραμπ, Μέρκελ, Στόλτενμπεργκ κ.λπ.). Ο λαϊκός παράγοντας στην Ελλάδα δεν λέει να κατανοήσει αυτή την «κανονικότητα» και αυτό θα στοιχίσει στην κυβέρνηση.
Ο… ταλαντούχος κύριος Γαβρόγλου, νεοφαναριώτικης κοπής πολιτικός, προωθεί ολόκληρη την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, οικοδομώντας έναν «αριστερό νεοφιλελευθερισμό» στην παιδεία. Εδώ συνδυάζονται οι ανάγκες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, η αποδομητική λογική της παγκοσμιοποίησης και το (κεντρο)αριστερό περιτύλιγμα. Αποτέλεσμα, η αποσάθρωση της παιδείας, η διάλυση αυτού του νευραλγικού χώρου.
Στον τομέα του πολιτισμού, το Μαξίμου έβαλε μέχρι τώρα δύο άσχετους υπουργούς (Α. Μπαλτάς και Λ. Κονιόροδου) και τώρα παραδίδει τα κλειδιά στη σημιτική κυρία Ζορμπά.
Τυχαία όλα αυτά; Παιδεία και Πολιτισμός στα χέρια των πιο κυνικών κύκλων του παγκοσμιοποιητικού «κοσμοπολιτισμού». Φυσικά, τα νέα μέτρα που εξήγγειλαν για την παιδεία είναι αποκαλυπτικά και συναντούν αντιδράσεις.
Αυτές τις μέρες στήνεται το σκηνικό ενός υποτιθέμενου μεταμνημονιακού διπολισμού. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα φιγουράρει ως η δημοκρατική παράταξη που με πολλούς συμβιβασμούς έσωσε την Ελλάδα από τον γκρεμό και θέλει να συνεχίσει. Από την άλλη η Ν.Δ. που θα κατηγορείται ως ακραία εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, αλλά θα συστήνεται η ίδια ως ελευθερώτρια από την αριστερή ανικανότητα και προχειρότητα, την υπερφορολόγηση και τον κρατισμό.
Ο διπολισμός αυτός μοιάζει μια από τα ίδια, δεν είναι ελκυστικός. Όσο κι αν εμπλέξει στα δίχτυα του ένα τμήμα της κοινωνίας, η πλειοψηφία της νοιώθει αηδία και αδιαφορεί για το πολιτικό σκηνικό. Μένει παραπέρα, οργισμένη και θυμωμένη, επιφυλάσσεται να τιμωρήσει. Πάνω στο διπολικό σκηνικό, θα τεθούν διλλήματα και εκβιασμοί για να αποσπαστούν ψήφοι στην τριπλή εκλογική δοκιμασία που θα εκτυλιχθεί σε λίγους μήνες.
Η «κανονικότητα» είναι μια χίμαιρα για την χώρα, την κοινωνία και τον λαό. Σημαίνει βάθεμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν ως τώρα, αλλαγές συσχετισμών και του πολιτικού χάρτη. Σε ένα τοπίο, μάλιστα, με έντονα γεωπολιτικά προβλήματα.
Αναγκαία για μια άλλη πορεία, είναι μια νέα συνείδηση και πολιτικοποίηση. Μια πολιτική που θα υπερβεί το χαμένο νόημά της, εκφράζοντας την κοινωνία σε κίνηση και μετασχηματισμό.
