Η βασική εξαγγελία των τριών μνημονιο-φυλάκων κινδυνεύει να καταντήσει άλλο ένα σύμβολο ωμής εξαπάτησης του κόσμου.
Μετά το «λεφτά υπάρχουν», μετά τις επαναλαμβανόμενες «σωτηρίες» διά των μνημονίων, βρισκόμαστε μάλλον πολύ γρηγορότερα από ό,τι θα περίμενε κι ο πιο φανατικός πολιτικός αντίπαλος της νέας κυβέρνησης, ξανά… μετά.
Το τι μας συμβαίνει ήδη, η γλώσσα γίνεται όλο και φτωχότερη για να το αποδώσει. Πριν από ένα χρόνο, κάπου στα ψιλά των εφημερίδων ανήσυχοι επιστήμονες ανακοίνωναν την αύξηση των αυτοκτονιών. Σήμερα είναι μία σχεδόν καθημερινή είδηση, ξερή, αδυσώπητη. Τα Ασφαλιστικά Ταμεία καταρρέουν, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία προβαίνουν σε δραματικές εκκλήσεις μπροστά στο φάσμα της αδυναμίας να προσφέρουν στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη. Στον ιδιωτικό τομέα η σφαγή των μισθών, οι στρατιές των απολυμένων και η εξόντωση της μικρομεσαίας εμπορικής τάξης δεν γνωρίζουν κανένα φραγμό.
Πώς το είχε πει ο επιτετραμμένος Ράιχενμπαχ, όταν είχε ρωτηθεί, για το πότε θα έρθουν επιτέλους οι πολυπόθητες επενδύσεις; «Όταν θα φτάσετε στον πάτο…». Αυτοί ξέρουν. Τη Βαλκανική και την Αν. Ευρώπη που μας προβάλλουν -όχι τυχαία- ως συγκρίσιμα πρότυπα, με σχέδιο τις οδήγησαν στην απόλυτη… εξάρθρωση, με τελικό «έπαθλο» βεβαίως την άλωσή τους από τις μεγάλες δυνάμεις και τις πολυεθνικές. Εκεί μας κατευθύνουν, με μαθηματική ακρίβεια.
Ενώ η ανθρωπιστική καταστροφή καλπάζει, αυτό είναι το «πρόγραμμα» στο οποίο η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά δίνει όρκους πίστης, μπροστά στους απόλυτα κυνικούς «συνεργάτες» -κατά το χαρακτηρισμό του Ι. Στουρνάρα- της τρόικας. Ούτε είναι «υπεράνω υποψίας» η βιασύνη που εκδηλώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο για το γενικό ξεπούλημα. Εκεί βρίσκεται το «ζουμί», αυτό ενδιαφέρει πάνω από όλα τους ευρωκράτες και τις χρηματαγορές.
Ο ωμός μαυραγοριτισμός της ιθύνουσας τάξης της χώρας δεν αγνοεί βεβαίως τον ορατό κίνδυνο μιας οξείας επιδείνωσης της κρίσης και μιας μείζονος εμπλοκής στην επιφανειακή μετεκλογική ομαλότητα. Ούτε η ξένη επιτροπεία. Γι’ αυτό και η εκατέρωθεν διελκυστίνδα της άσφαιρης «επαναδιαπραγμάτευσης» θα μένει στην επικαιρότητα, όσο δεν θα εμποδίζει και τη σαμαρική «δέσμευση» και την «επιτάχυνση». Δηλαδή τι; Τον ολέθριο εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Δεν είναι λόγια. Γνωρίζουν πολύ καλά τι επιχειρούν να κάνουν. Οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είναι συνένοχοι σε πολιτικό έγκλημα εκ προμελέτης. Μόνο αν στειρώσουν τις προσδοκίες του λαού, μέσω της γενικευμένης κοινωνικής διάλυσης και απόγνωσης, μόνο έτσι έχουν πιθανότητες να εκπληρώσουνε το συμβόλαιο σωτηρίας του Μνημονίου, που αναλάβανε κατ’ εντολή των ξένων και εγχώριων αφεντικών.
Ένα είναι σίγουρο. Χρόνος απομένει μόνο για μία χώρα ερείπιο, έρμαιο και λάφυρο. Αλλά τότε θα υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για το λαό ως ζωντανό δημιουργικό πρωταγωνιστή και ενσαρκωτή της ελπίδας και της διεξόδου. Στη συνειδητοποίηση του κατεπείγοντος και όσον αφορά την αλληλεγγύη και όσον αφορά την πολιτική ανατροπή, να πού εντοπίζεται η διπλή απαίτηση ευθύνης και μαχητικότητας για την Αριστερά.
Το τι μας συμβαίνει ήδη, η γλώσσα γίνεται όλο και φτωχότερη για να το αποδώσει. Πριν από ένα χρόνο, κάπου στα ψιλά των εφημερίδων ανήσυχοι επιστήμονες ανακοίνωναν την αύξηση των αυτοκτονιών. Σήμερα είναι μία σχεδόν καθημερινή είδηση, ξερή, αδυσώπητη. Τα Ασφαλιστικά Ταμεία καταρρέουν, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία προβαίνουν σε δραματικές εκκλήσεις μπροστά στο φάσμα της αδυναμίας να προσφέρουν στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη. Στον ιδιωτικό τομέα η σφαγή των μισθών, οι στρατιές των απολυμένων και η εξόντωση της μικρομεσαίας εμπορικής τάξης δεν γνωρίζουν κανένα φραγμό.
Πώς το είχε πει ο επιτετραμμένος Ράιχενμπαχ, όταν είχε ρωτηθεί, για το πότε θα έρθουν επιτέλους οι πολυπόθητες επενδύσεις; «Όταν θα φτάσετε στον πάτο…». Αυτοί ξέρουν. Τη Βαλκανική και την Αν. Ευρώπη που μας προβάλλουν -όχι τυχαία- ως συγκρίσιμα πρότυπα, με σχέδιο τις οδήγησαν στην απόλυτη… εξάρθρωση, με τελικό «έπαθλο» βεβαίως την άλωσή τους από τις μεγάλες δυνάμεις και τις πολυεθνικές. Εκεί μας κατευθύνουν, με μαθηματική ακρίβεια.
Ενώ η ανθρωπιστική καταστροφή καλπάζει, αυτό είναι το «πρόγραμμα» στο οποίο η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά δίνει όρκους πίστης, μπροστά στους απόλυτα κυνικούς «συνεργάτες» -κατά το χαρακτηρισμό του Ι. Στουρνάρα- της τρόικας. Ούτε είναι «υπεράνω υποψίας» η βιασύνη που εκδηλώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο για το γενικό ξεπούλημα. Εκεί βρίσκεται το «ζουμί», αυτό ενδιαφέρει πάνω από όλα τους ευρωκράτες και τις χρηματαγορές.
Ο ωμός μαυραγοριτισμός της ιθύνουσας τάξης της χώρας δεν αγνοεί βεβαίως τον ορατό κίνδυνο μιας οξείας επιδείνωσης της κρίσης και μιας μείζονος εμπλοκής στην επιφανειακή μετεκλογική ομαλότητα. Ούτε η ξένη επιτροπεία. Γι’ αυτό και η εκατέρωθεν διελκυστίνδα της άσφαιρης «επαναδιαπραγμάτευσης» θα μένει στην επικαιρότητα, όσο δεν θα εμποδίζει και τη σαμαρική «δέσμευση» και την «επιτάχυνση». Δηλαδή τι; Τον ολέθριο εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Δεν είναι λόγια. Γνωρίζουν πολύ καλά τι επιχειρούν να κάνουν. Οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είναι συνένοχοι σε πολιτικό έγκλημα εκ προμελέτης. Μόνο αν στειρώσουν τις προσδοκίες του λαού, μέσω της γενικευμένης κοινωνικής διάλυσης και απόγνωσης, μόνο έτσι έχουν πιθανότητες να εκπληρώσουνε το συμβόλαιο σωτηρίας του Μνημονίου, που αναλάβανε κατ’ εντολή των ξένων και εγχώριων αφεντικών.
Ένα είναι σίγουρο. Χρόνος απομένει μόνο για μία χώρα ερείπιο, έρμαιο και λάφυρο. Αλλά τότε θα υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για το λαό ως ζωντανό δημιουργικό πρωταγωνιστή και ενσαρκωτή της ελπίδας και της διεξόδου. Στη συνειδητοποίηση του κατεπείγοντος και όσον αφορά την αλληλεγγύη και όσον αφορά την πολιτική ανατροπή, να πού εντοπίζεται η διπλή απαίτηση ευθύνης και μαχητικότητας για την Αριστερά.
Σχόλια
