Εκλογικό σύστημα και μεθοδεύσεις Τσίπρα
Το ρευστό τοπίο που δημιουργεί η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και η γρήγορη φθορά που διαπιστώνει το επιτελείο του Μαξίμου, οδήγησαν σε πρωτοβουλίες από την πλευρά του Τσίπρα. Ο μήνας Ιούλιος χαρακτηρίζεται μήνας πολιτειακών αναδιαρθρώσεων και τομών, αρχής γενομένης από τον εκλογικό νόμο, ενώ παράλληλα ανοίγει ολόκληρη η ατζέντα για γενικότερες αλλαγές, όπως αναθεώρηση συντάγματος, ΜΜΕ κ.λπ.
Γιατί τέτοια σπουδή για τον εκλογικό νόμο, αφού κατά δήλωση των κυβερνητικών εκλογές θα γίνουν το 2019; Μα γιατί μαγειρεύονται εξελίξεις και διεργασίες και προμηνύεται ένα εξαιρετικά δύσκολο φθινόπωρο. Η μικρή παράταση που πήρε ο Τσίπρας μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης αξιοποιείται από τον ίδιο σε ένα σχεδιασμό που του επιτρέπει να παίζει σε πολλά ταμπλό ώστε να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα να παραμείνει στην εξουσία μόνος του ή σε συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Η εποχή των αυτοδυναμιών ή των επιλεκτικών συνεργασιών με ένα κόμμα φθάνει στο τέλος της και η πρωτιά της Ν.Δ. στο εκλογικό σώμα δημιουργεί δεδομένα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα.
Ωστόσο, η κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης δεν φαίνεται προς το παρόν να απασχολεί (παρά μόνο έμμεσα) τους εκπροσώπους όλου του πολιτικού συστήματος. Αδιαφορούν για το πόσοι και ποιοι θα πάρουν μέρος στο πολιτικό παιχνίδι, δεν υπολογίζουν το τμήμα που θα αδιαφορήσει για τις διεργασίες αυτές, μετρούν μόνο «κουκιά» και χαράσσουν σχέδια.
Ο σχεδιασμός του Τσίπρα
Ήδη έχει πετύχει να επιβάλει μιαν ατζέντα με τις πρωτοβουλίες για τον εκλογικό νόμο και αυτό αποτελεί μια επιτυχία ανεξαρτήτως αποτελέσματος των ψηφοφοριών. Εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής καταργώντας το μπόνους των 50 εδρών, προωθώντας μια κάποια μορφή αναλογικού συστήματος, δίνει ψήφο στα 17, διατηρεί το όριο του 3%, ενώ συζητά και τη μείωσή του ακόμα περισσότερο. Η «κακιά Δεξιά» αναγκάζεται σε μια αμυντική επιχειρηματολογία περί «ακυβερνησίας» και ευθείας άρνησης της απλής αναλογικής. Στον κεντρώο χώρο, το τυρί που προσφέρει ο Τσίπρας (για κυβερνήσεις συνεργασίας κεντροαριστερής κοπής) είναι μεγάλο και προκάλεσε ήδη προβλήματα και διαιρέσεις. Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη, ο Γιώργος Παπανδρέου, σε ανοικτή επικοινωνία με τον Τσίπρα, καραδοκεί να καρπωθεί μια κρίση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης είναι πρόθυμος να αναλάβει κυβερνητικά πόστα. Το Ποτάμι πιέζεται ασφυκτικά, καθώς βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Οι ΑΝ.ΕΛ. γνωρίζουν ότι μπορεί να υποστούν μεγάλη εκλογική καθίζηση. Η Χρυσή Αυγή πιέζεται από το δίλημμα να συναινέσει στην «μπαχαλοποίηση» του πολιτικού σκηνικού ή στο να φανεί αρκετά συστημική δύναμη, ενισχύοντας προτάσεις του Τσίπρα, κι αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δεν έχει δεσμευτεί σε κάτι συγκεκριμένο. Το ΚΚΕ φαίνεται να θέλει να εξυπηρετήσει τον Τσίπρα (μάλλον απέδωσαν οι ειδικές συναντήσεις) αφού θα ψηφίσει όλες τις προτάσεις και θα φέρει στο τέλος μια τροπολογία για κατάργηση του 3%. Πιο φιλική στάση δεν μπορούσε να υπάρξει…
Δεν είναι λίγα όλα αυτά για μια κυβέρνηση που ψήφισε το 3ο μνημόνιο, γνωρίζει μεγάλη φθορά και της δίνεται τέτοιο χέρι βοηθείας από πολλές και ετερόκλητες δυνάμεις.
Τι όμως προσδοκά ο Τσίπρας; Θέλει να αλλάξει την τράπουλα και να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού με διπλό στόχο: να στριμώξει τον βασικό του αντίπαλο, τη Ν.Δ., και αν λειτουργήσει ένας διπολισμός να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έως ηγεμονική στον κεντροαριστερό πόλο. Με την κατάργηση του μπόνους σταματά τη Ν.Δ. και δημιουργεί όρους κυβερνήσεων συνεργασίας που περιλαμβάνουν πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμποδίζει κάθε δυνατότητα να υπάρξουν κυρώσεις για όσα έχει κάνει και δημιουργεί όρους, ακόμα και με την αναθεώρηση του Συντάγματος, να εγκλωβίσει δυνάμεις σε ένα παιχνίδι που αργότερα θα χρησιμοποιήσει, αν όλα πάνε καλά, να φθάσει μέχρι και στο αξίωμα Προέδρου της Δημοκρατίας που θα εκλέγεται απευθείας από το λαό. Ανοίγει μια τεράστια βεντάλια θεμάτων, θολώνει το τοπίο, δημιουργεί όρους να αλλάζει τα χαρτιά και να μοιράζει αυτός την τράπουλα. Δημιουργεί συνάμα και πόρτες διαφυγής.
Τον Τσίπρα τον συμφέρει η «μπαχαλοποίηση», ξέρει να την εκμεταλλεύεται προς όφελός του, αφού μπορεί να κινείται με μεγαλύτερη άνεση και πιο ευέλικτα σε μια κεντροαριστερή ρητορική και πραχτική, σε πιο πολύπλοκα και πιο παραμετρικά περιβάλλοντα. Ακόμα και πιο «ρευστές» μορφές εξουσίας και πιο σύνθετα σχήματα, από αυτά που έχουμε δει, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και τα εξετάζει ως ενδεχόμενα για τις δύσκολες ώρες που έρχονται γρήγορα.
Ποια εναλλακτική;
Το μπαράζ πρωτοβουλιών βρίσκει την κοινωνία να αδιαφορεί για όλα αυτά ή να είναι προσηλωμένη σε μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια να επιβιώσει και να αντέξει. Το τοπίο της οικονομικής επιβίωσης επιδεινώνεται ραγδαία και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση κάνουν αβίωτη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
1 Ο κυνισμός των κυβερνόντων βγαίνει ανάγλυφος και στο πώς σχεδιάζουν να διαιωνίσουν την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή. Όλα φαντάζουν σαν φτηνά κόλπα της ομάδας Τσίπρα – Κουρουμπλή, που σχεδιάζουν όσα σχεδιάζουν και υλοποιούν «τομές» προς όφελος της «δημοκρατίας» και της κοινωνίας, ενώ είναι σίγουρο πως έχουν μετρήσει μέχρι δεκαδικού ψηφίου κάθε ενδεχόμενο στις εκλογικές προτάσεις τους. Η ψήφος στα 17 (που ποτέ δεν ήταν αίτημα κανενός), η κατάργηση του μπόνους των 50, η ψήφος των αποδήμων και υπό ποιες προϋποθέσεις θα γίνει, τα παζαρέματα για το 3%, δεν σημαίνουν τίποτα όσον αφορά την πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή του λαού. Φτηνά μέτρα κυνικής εξουσιαστικής βουλιμίας και πλέρια αδιαφορία για το λαό που πεινά και υποφέρει. Μέτρα πρόχειρα, πιθανά μιας χρήσης αφού ο εκλογικός νόμος μοιάζει με τις εισαγωγικές στα Πανεπιστήμια που διαρκώς αλλάζουν σύμφωνα με σκοπιμότητες.
2 Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα τσίμπησαν οι υπόλοιπες δυνάμεις στους σχεδιασμούς του Τσίπρα. Ανύπαρκτες ως αντιπολίτευση, φαντάζουν ως ενεργοί συνεργοί στις μεταμορφώσεις του άθλιου και ένοχου πολιτικού συστήματος. Αυτό που πλασάρει ο Τσίπρας ως «απλή αναλογική» είναι ένα ανακάτεμα της τράπουλας σε ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί βαριά.
3 Η αμηχανία της υπαρκτής Αριστεράς είναι παροιμιώδης. Το μεν ΚΚΕ κινείται εντελώς συστημικά, νομίζοντας ότι κάτι θα ωφεληθεί από την ψήφο στα 17 και την αναλογική. Η υπόλοιπη αριστερά ούτε καν μπήκε στη συζήτηση. Ούτε καν τόλμησε να αναλύσει, εξηγήσει την τακτική του Τσίπρα, να δείξει τι επιδιώκει, να θέσει υπό αμφισβήτηση λαϊκίστικες και τάχα προοδευτικές διατάξεις, όπως η ψήφος στα 17, που την υποστηρίζουν σχεδόν όλα τα κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, μέχρι και την Ένωση Κεντρώων…Τέτοια αφωνία και τέτοια κατάντια.
4 Είναι αναγκαίες άλλου είδους ανατακτικές παρεμβάσεις για την κοινωνική συνείδηση, την κοινωνική συμμετοχή, την προώθηση της δημοκρατίας. Η κομματοκρατία και η εξουσία αναπαράγονται σε βάρος της κοινωνίας και διατηρούν στεγανά στη συμμετοχή του κόσμου. Άλλου είδους αιτήματα και αγώνες, που να αλλάζουν τους συσχετισμούς, είναι αναγκαίοι.
Δείτε εδώ άρθρο σχετικά με το δικαίωμα ψήφου στα 17.
