Ο παρατεταμένος λαϊκός αγώνας συνεχίζεται.
του Ρούντι Ρινάλντι
«Γκρίζα, ακριβέ φίλε, είναι η θεωρία – πράσινο είναι το δέντρο της ζωής»
Γκαίτε
Το 48ωρο της γενικής απεργίας, των κινητοποιήσεων και της πρωτοφανούς καταστολής ήταν η 35η και η 36η μέρα ενός μεγαλειώδους κινήματος, με επίκεντρο τις πλατείες και ειδικά την Πλατεία Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή. Ένα κίνημα πραγματικής δημοκρατίας, ενάντια σε Μνημόνιο, τρόικα, κυβέρνηση και συνολικά τον πολιτικό κόσμο, ένα κίνημα ανεξαρτησίας, αξιοπρέπειας και χειραφέτησης.
Για 36 μέρες ο αγωνιζόμενος λαός έδωσε μεγάλα παραδείγματα ωριμότητας, αγωνιστικότητας και προοπτικής. Επικεντρώθηκε σε όλα τα σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα. Τα δύο βασικά του χαρακτηριστικά, ο ειρηνικός και ακηδεμόνευτος χαρακτήρας του, ήταν τα στοιχεία που έδωσαν τη δυνατότητα έκφρασης και συσπείρωσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα, την κυβέρνηση της ντροπής, τη νέα Ιερά Συμμαχία κερδοσκόπων, Ε.Ε., ΔΝΤ.
Ο νέος Άξονας ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους στη Βουλή και τα ΜΜΕ, η προσυνεννοημένη σύμπραξη τρόικας και κυβέρνησης στο σκηνικό τρομοκράτησης, μέσω δηλώσεων περί αφανισμού της χώρας, αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, σκόπευαν να σπείρουν τον πανικό της πτώχευσης στον ελληνικό λαό και να τον παθητικοποιήσουν. Η θλιβερή εικόνα των βάναυσα νουθετούμενων-μαντρωνόμενων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, δείχνει την ποιότητα της δημόσιας σφαίρας αλλά και του κόμματος αυτού…
Η κτηνώδης και προσχεδιασμένη βία απέναντι στον ακατάβλητο, μαχητικό και ανυποχώρητο λαό της Αθήνας που επί ώρες και για δύο συνεχόμενες μέρες αντιστέκονταν στην πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά χρονικά επίθεση, θύμισε μαύρες εποχές της ελληνικής Ιστορίας και είναι προανάκρουσμα της προωθούμενης φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής.
Η συγκέντρωση του λαού την επόμενη μέρα της άγριας καταστολής στους χώρους των πλατειών και ειδικά στο Σύνταγμα, δείχνει πως τα δίκαια αιτήματα τροφοδοτούν με περίσσια αντοχή τον λαό και τον κρατούν όρθιο και αισιόδοξο. Δεν σταμάτησε ο αγώνας στην 36η μέρα, αλλά συνεχίζεται, 37, 38, 39… Ο παρατεταμένος λαϊκός αγώνας μέχρι την απαλλαγή από την καθεστωτική φάση που επέβαλαν τρόικα και Μνημόνιο συνεχίζεται. Τα καινούργια στοιχεία που έφερε στην επιφάνεια το μεγαλειώδες κίνημα των πλατειών θα επιδράσουν όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά σε ολόκληρη την κουλτούρα και τις συνήθειες ενός νέου μαζικού κινήματος, ακόμα και στον τρόπο ύπαρξης και λειτουργίας οργανώσεων, κομμάτων και φορέων. Θα φέρουν βαθιές αλλαγές που θα σημαδέψουν το μαζικό λαϊκό κίνημα.
Γιατί το κίνημα που γνωρίσαμε φέρνει πάνω του το πραγματικό στίγμα ανανέωσης περιεχομένων και μορφών. Γιατί το κίνημα αυτό γαλουχεί νέες γενιές αγωνιστών που διαγράφουν τη δική τους τροχιά και αποκτούν τη δική τους πείρα, σε μια πορεία αυτογνωσίας και αυτό-έκφρασης, μακριά από στερεότυπα και βαρίδια που κουβαλούσε η υπαρκτή Αριστερά. Ένα κίνημα ανεξαρτησίας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και χειραφέτησης, που η μορφή, το περιεχόμενο και ο τρόπος ύπαρξης και δράσης σημαδεύονται από αυτά τα καταστατικά στοιχεία. Χωρίς τα σημάδια της διπλότητας, του πολικαντισμού.
Το κίνημα των πλατειών έφερε στην επιφάνεια πολλές και κραυγαλέες ανάγκες που το πολιτικό στοιχείο -όλων των αποχρώσεων- δεν αποκάλυπτε, πιθανόν έντεχνα και επί τούτου. Αυτές οι ανάγκες δεν μπορούν να καταργηθούν ή να ματαιωθούν, ούτε να καλουπωθούν στα προκατασκευασμένα σχήματα που επιδεικτικά τις αγνοούσαν και τις αγνοούν. Όσοι νομίζουν ότι είναι φορείς της συνείδησης –που τάχα λείπει από το νέο κίνημα- θα απογοητευθούν εφόσον δεν μπορούν να «διαβάσουν» σωστά την έκταση, το βάθος και τον πραγματικό χαρακτήρα (αντιφατικό και διαμορφούμενο) του ριζοσπαστισμού που αναπτύσσεται εδώ και ένα χρόνο. Οι κλίμακες, φυσικά, έχουν τροποποιηθεί. Η ορμητική είσοδος των πολλών, του λαού, στο προσκήνιο ήταν αυτό που έδωσε άλλες διαστάσεις και άλλα περιεχόμενα. Εντελώς σχηματικά, για να συνεννοηθούμε, το «κάτω» της πλατείας δεν έχει δυναμική χωρίς το «πάνω» της πλατείας. Η νέα φάση του αγώνα, στην οποία μπαίνουμε πατώντας τον Ιούλιο, απαιτεί να μην ξεχαστεί η έκταση και το βάθος του κινήματος και να μην περιχαρακωθούμε σε γνωστές «αλήθειες» και καθαρότητες. Για να μην ξεχνάμε τη γνωστή φράση του Γκαίτε: «γκρίζα, ακριβέ φίλε, είναι η θεωρία – πράσινο είναι το δέντρο της ζωής».
