Πηγή έμπνευσης οι ιδέες της εξέγερσης του 2013
Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη : Τάσος Γκούβας, Αθηνά Τέσκου
Όπως συνέβη στην Ελλάδα και την Ισπανία με τα κινήματα των πλατειών, έτσι και στην Τουρκία η εξέγερση που ξεκίνησε από το Πάρκο Γκεζί, στην Κωνσταντινούπολη, σημάδεψε όχι μόνο την κοινωνία αλλά και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του λαϊκού κινήματος. Κάθε οργανωμένη δύναμη της τουρκικής Αριστεράς καθορίστηκε από τη στάση που κράτησε απέναντι στην εξέγερση. Το Κ.Κ. Τουρκίας (TKP) δεν αποτέλεσε εξαίρεση: ενώ το μεγαλύτερο μέρος της βάσης του και ιδίως η νεολαία βρέθηκε από την πρώτη μέρα στις κινητοποιήσεις, η ηγεσία του δυσφόρησε με τη στάση αυτή. Καθώς ο ξεσηκωμός δυνάμωνε και ριζοσπαστικοποιούνταν, το Κ.Κ. Τουρκίας επιχείρησε να «απεγκλωβιστεί» απ’ αυτόν, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η εξέγερση, λόγω ακριβώς του ακηδεμόνευτου και αυθόρμητου χαρακτήρα της, μπορεί να έπαιρνε χαρακτηριστικά διαχειρίσιμα από το σύστημα (αυτό σίγουρα κάτι μας θυμίζει…). Η αντιπαράθεση αυτή κατέληξε στην οριστική διάσπαση του Κ.Κ. Τουρκίας, ενώ ήδη το μεγαλύτερο μέρος της σπουδάζουσας νεολαίας του είχε ανασυστήσει την ιστορική FKF (Ομοσπονδία Φοιτητικών Ενώσεων για τις Ιδέες).
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη, όπου η FKF γιόρτασε τα δύο χρόνια από την επανίδρυσή της με τη Μεγάλη Συνάντηση της Νεολαίας.
Συνάντηση μετ’ εμποδίων
Το σύνθημα της Συνάντησης «Ας εξεγερθούμε!», υποδήλωνε μια κοινή αίσθηση: ότι ο ξεσηκωμός του Γκεζί τροποποίησε ουσιαστικά τις συνειδήσεις μεγάλου τμήματος της νεολαίας, που αύξησε ποιοτικά και ποσοτικά τη συμμετοχή της στους αγώνες και σε συλλογικότητες κάθε είδους. Από τότε μέχρι και σήμερα η FKF, που σφραγίστηκε από τη συμμετοχή της στην εξέγερση, αποτελεί μέρος αυτού του φαινομένου, της ανάγκης της νεολαίας να εκφραστεί, να συμμετέχει και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.
Όμως η διοργάνωση ενός νεολαιίστικου φεστιβάλ στην Τουρκία, έστω και με καλλιτεχνικό κυρίως πρόγραμμα, δεν είναι εύκολη υπόθεση… Ήδη η δημοτική Αρχή, που ελέγχεται από το κόμμα του Ερντογάν, είχε προειδοποιήσει πως θα κόψει το ρεύμα «αν υπάρξει οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση»! Και μία μόλις μέρα πριν αρχίσει το φεστιβάλ ο δήμαρχος προχώρησε παραπέρα: απαγόρευσε αυτή καθαυτή τη διοργάνωση, με το «επιχείρημα» ότι τα μουσικά συγκροτήματα που θα παίξουν είναι… πολιτικοποιημένα και επιπλέον υπενθύμισε ότι «απαγορεύεται οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στην περιοχή», αφού αυτή βρίσκεται κοντά στο Πάρκο Γκεζί και στην Πλατεία Ταξίμ!
Άμεσα υπήρξε μεγάλη αντίδραση. Το Τwitter και το Facebook γέμισαν μηνύματα συμπαράστασης από χιλιάδες νέων και πολλά κόμματα της Αριστεράς. Αργά το βράδυ ο δήμαρχος αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απαγόρευση και λίγο αργότερα υποχώρησε άτακτα: Λόγω των έντονων αντιδράσεων, οι διοργανωτές απαίτησαν και πέτυχαν να υπάρξουν στο φεστιβάλ ομιλίες και πολιτικές παρεμβάσεις! Ακόμη κι έτσι, όμως, η διαδρομή από το Πάρκο Γκεζί μέχρι το χώρο του φεστιβάλ δεν θύμιζε σε τίποτα «δημοκρατική» χώρα: κάθε 100 μέτρα συναντούσαμε κλούβες με πάνοπλους αστυνομικούς, ενώ γύρω από το χώρο «περιπολούσαν» διαρκώς πολλές αστυνομικές αύρες με εκτοξευτήρες νερού. Η προειδοποίηση από τους αρμόδιους ήταν αυστηρή: «Απαγορεύεται αυστηρά να πλησιάσετε το Πάρκο Γκεζί!»…
Παντού, άρωμα Γκεζί!
Η γιορτή ξεκίνησε στις 4 το μεσημέρι του Σαββάτου και το πρόγραμμα περιλάμβανε 9 συγκροτήματα – μεταξύ τους και οι γνωστοί μας από το Resistance Festival, BaBa ZuLa. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος με χιλιάδες κόσμου σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης. Μπαίνοντας έβλεπες παντού πανό από την εξέγερση στο Γκεζί, μαρτυρίες από την τραγωδία-δολοφονία στο ορυχείο της Soma πέρυσι, καθώς και φωτογραφίες των μαρτύρων του κινήματος. Τα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια δονούνταν με παθιασμένα συνθήματα από την εξέγερση στο πάρκο Γκεζί, υπέρ του δικαιώματος της νεολαίας για ένα καλύτερο μέλλον και φυσικά κατά της αντιδραστικής κυβέρνησης AKP-Ερντογάν.
Από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα ήταν εμφανές ότι η εξέγερση στο Πάρκο Γκεζί έπαιξε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην αγωνιστική διάθεση και συνείδηση της νεολαίας, αλλά και στον πολιτισμό! Τα τραγούδια για τους λαϊκούς αγώνες ποτέ δεν έλειψαν, βέβαια, από τη μουσική σκηνή της Τουρκίας, και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της αγωνιστικής παράδοσης και μνήμης του γειτονικού λαού. Κατά κάποιο τρόπο, έχουν μάθει να γιορτάζουν τιμώντας τους νεκρούς των κινημάτων τους, τραγουδώντας πως δεν θυσιάστηκαν άδικα και υποσχόμενοι ότι οι αγώνες τους δεν θα ξεχαστούν. Τον καιρό της εξέγερσης του Γκεζί πολλά μεγάλα και γνωστά συγκροτήματα και καλλιτέχνες συμμετείχαν όχι μόνο με συναυλίες, αλλά και με τη φυσική παρουσία τους στις μαχητικές διαδηλώσεις. Και τα 9 συγκροτήματα που συμμετείχαν στο φεστιβάλ είχαν τουλάχιστον από ένα τραγούδι για την εξέγερση του Γκεζί.
Μια υπόσχεση για το τέλος
Οι Τούρκοι φίλοι και συναγωνιστές σε κάθε ευκαιρία μας υπενθύμιζαν ότι έχουν διαρκώς το βλέμμα τους στραμμένο στις εξελίξεις στην Ελλάδα, αφού οι αγώνες του ελληνικού λαού τους ενέπνευσαν και απέδειξαν ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, ενώ τώρα παρακολουθούν με αγωνία την ασφυκτική πίεση της τρόικας. Τα κοινά χαρακτηριστικά του λαϊκού κινήματος σε Ελλάδα και Τουρκία είναι αρκετά, και οι σύγχρονοι αγώνες για Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, όπως και οι τραγικές «συμπτώσεις» (για παράδειγμα η συσχέτιση της δολοφονίας δύο νέων από αστυνομικούς, του Αλέξη Γρηγορόπουλου εδώ και του Μπερκίν Ελβάν εκεί), έχουν δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στους λαούς μας. Δώσαμε υπόσχεση πως θα είμαστε παρόντες στους αγώνες για Ελευθερία, και η αλληλεγγύη μας θα είναι δεδομένη!
