Στην δεκαετία του ‘60-‘70 η φράση «Μεγάλη αναταραχή στον κόσμο, θαυμάσια κατάσταση» ήταν της μόδας και εξέφραζε μιαν αισιοδοξία για το προς τα πού μπορούν να κινηθούν οι εξελίξεις αν… Φυσικά από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και έγιναν τεράστιες αλλαγές. Ο κόσμος δεν απειλείται από ένα άλλο κοινωνικό όραμα και απ’ ωδίνες που θα φέρουν μια καλύτερη κοινωνία, αλλά από τις ίδιες τις αντιθέσεις και την αταξία που έχει εξαπολύσει ο ίδιος ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, και που δεν είναι σε θέση πλέον να τιθασεύσει. Στον υποκειμενικό παράγοντα βέβαια, κλείνει μια εικοσαετία ανόδου της λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίστασης κι ανοίγει μια νέα περίοδος, ένας κύκλος όπου το πρόσημο είναι δεξιόστροφο και εν πολλοίς αντιδημοκρατικό.
Η πρόσφατη σύνοδος του G7 στο Μπιαρίτζ της Γαλλίας, οι τεράστιες καταστροφικές περιβαλλοντικές πληγές του πλανήτη, η πολιτική κρίση σε βασικές χώρες της Ευρώπης, το παιχνίδι του Ερντογάν απέναντι σε ΗΠΑ και Ρωσία, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, η πρόθεση του Τραμπ να αγοράσει τη Γροιλανδία, ο ανταγωνισμός για την Αρκτική και την Ανταρτική, η κρίση στην Αργεντινή και οι προειδοποιήσεις για νέο χρηματιστικό επεισόδιο της τάξεως του 2008 και ίσως μεγαλύτερου, όλα αυτά δείχνουν την τεράστια αναστάτωση.
Στην χώρα μας το καλοκαίρι κύλησε με ειδήσεις αστυνομικού και καταστροφολογικού ρεπορτάζ (θάνατοι, εμπρησμοί, ληστείες, πυρκαγιές κ.λπ.) που πάντα είναι βολικά και ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, και με προσπάθειες να φανεί ότι κάτι άλλαξε με την κυβερνητική αλλαγή που έγινε. Κι αυτά όταν εφαρμόζονται με μεγάλη επιμονή οι ίδιες συνταγές (μνημόνια, Πρέσπες, επενδύσεις, ΜΜΕ κ.λπ.) με απλή αναδιευθέτηση και στελέχωση των πόστων με τα παιδιά της Δεξιάς.
Το γεωπολιτικό τσουνάμι που φουντώνει –κι όλοι οι σταθμοί καταγράφουν ήδη– ο πολιτικός κόσμος μας δεν θέλει να το δει. Το νέο κύμα προσφύγων –που δεν ξέρουμε πόσο μεγάλο θα είναι– ήδη δημιουργεί νέα hot spots σε όλη τη χώρα. Ο Ερντογάν θα κρίνει το μέγεθος και η Ε.Ε. μαζί με τις ΗΠΑ πόσοι τελικά θα παραμείνουν στην Ελλάδα. Ίσως ξαναμιλήσουμε σύντομα για «παλιά» και «νέα» Ελλάδα. Ίσως πριν γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από το 1821.
Ο πολιτικός κόσμος κάνει ότι δεν γνωρίζει το τι πρόκειται να συμβεί. Το διαλαλεί κάθε τόσο ο Κ. Σημίτης. Το διαλαλεί ο Τ. Ερντογάν με κάθε τρόπο. Έχουν ενημερωθεί τα επιτελεία των κομμάτων και οι άνθρωποι-κλειδιά. Το ξέρουν οι πρεσβείες. Οι ποσοστώσεις δεν έχουν διευκρινιστεί, τουλάχιστον φανερά, και το παζάρι είναι συνεχές και απλωμένο σε μια μεγάλη περιοχή (Βαλκάνια, Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο, Συρία, Μέση Ανατολή). Ή θα πάμε σε μια συμφωνία όπου η Τουρκία θα πάρει μια μεγάλη μερίδα από την ελληνική κυριαρχία ή με απειλή πολέμου και εμπόλεμη κατάσταση θα γίνει μια συνολικότερη αναδιευθέτηση.
Όποιος θέλει ας πιστεύει ότι προχωράμε ή επιστρέφουμε σε μια κανονικότητα κι ότι έξι ουρανοξύστες στο Ελληνικό θα επισφραγίσουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και η κατάσταση πνευμάτων διόλου θαυμάσια.
Σε τέτοιες συνθήκες ο Δρόμος θα συνεχίσει την πορεία του. Γιατί όπως λέει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ σε πρόσφατη συνέντευξή του σε βραζιλιάνικη εφημερίδα, «ο χειρότερος εχθρός είναι η απαισιοδοξία». Πάντα υπάρχει κάτι σημαντικό να γίνει.
