Όποιος έχει επισκεφθεί αυτές τις 12 ημέρες τον χώρο στο Σύνταγμα όπου συνεχίζεται η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και του Δημήτρη Οικονομόπουλου (και είναι χιλιάδες όσοι πέρασαν από εκεί), έχει εντυπωσιαστεί από τη στήριξη και την όλη φροντίδα που δίνουν ορισμένοι νέοι και νέες στους απεργούς πείνας, αλλά και σε όλες τις ανάγκες που έχει ο χώρος στο αυτοσχέδιο μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων, τα φαναράκια, τις ωραίες γλάστρες και τα λουλούδια. Πρόκειται για μέλη της ομάδας «Μέχρι Τέλους».
Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φανφάρες, με αίσθημα ευθύνης και προσφοράς λύνουν ζητήματα και πρακτικά προβλήματα. Βοηθούν όλο τον κόσμο που έρχεται, φροντίζουν για την υγεία και την προστασία των απεργών πείνας και των συγγενών θυμάτων των Τεμπών που έρχονται. Κρατούν τον χώρο καθαρό και είναι πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν και να κατατοπίσουν όλο τον κόσμο, ακόμα και τους τουρίστες, που σταματάνε και θέλουν να μάθουν για το γεγονός της απεργίας πείνας και το έγκλημα στα Τέμπη. Πολλοί από αυτούς εντυπωσιάζονται που δεν επιτρέπεται η εκταφή κατόπιν αιτήματος των γονιών των θυμάτων…
Τα νέα αυτά παιδιά συγκεντρώνουν τη συμπάθεια όλου του κόσμου που έρχεται στο Σύνταγμα, και δίνουν ένα έμπρακτο παράδειγμα για το πώς νοιώθει και πώς έχει ένα αίσθημα προσφοράς και αλληλεγγύης ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής νεολαίας, σπάζοντας το στερεότυπο «οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, είναι κολλημένοι στο κινητό, δεν διαβάζουν» κ.ο.κ. Κάθε βράδυ βρίσκονται εκεί, παρέες της ομάδας σχηματίζουν κύκλους και τραγουδούν, και καθημερινά από τις 28/2/2025, στις 23:18 ακριβώς (την ώρα που έγινε το έγκλημα στα Τέμπη), φωνάζουν ένα-ένα τα ονόματα των θυμάτων, και στο τέλος όλοι μαζί φωνάζουν «Αθάνατοι». Κάθε βράδυ.
Για τη δραστηριότητα αλλά και την επικοινωνία με την ομάδα «Μέχρι Τέλους» μπορείτε να επισκεφθείτε στο facebook την ακόλουθη διεύθυνση: www.facebook.com/profile.php?id=61577232327363. Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα της ομάδας στο fb.
«Μέχρι τέλους», γιατί…
Συνομιλώντας με τον Έκτορα
Συζητάμε με τον Έκτορα στην πλατεία Συντάγματος. Είναι η 10η μέρα της απεργίας πείνας (25/9/2025) του Πάνου Ρούτσι. Πολύς κόσμος, 7:30 μ.μ.
Έκτορα, θέλω να σε ρωτήσω για την ομάδα που έχετε, να μου δώσεις κάποιες πληροφορίες. Πότε φτιάχτηκε, γιατί φτιάχτηκε, πώς λειτουργεί. Μπορείς να μου δώσεις μια εικόνα;
Είμαστε η ομάδα «Μέχρι Τέλους», η οποία δημιουργήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 2025, με αφορμή τη μεγάλη πορεία που έγινε. Διότι μετά την πορεία κάποια παιδιά ήρθαν εδώ, αφού βράδιασε, στο Σύνταγμα, στο αυτοσχέδιο μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων, και κάθισαν εδώ, παίζανε μουσική, σαν παρέα στην αρχή. Τις πρώτες μέρες. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, μέχρι που μια εβδομάδα μετά ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε να δημιουργήσουμε αυτήν την ομάδα, να αποκτήσουμε ένα συγκεκριμένο σκοπό, να θέσουμε συγκεκριμένα αιτήματα, και μιλημένα, χωρίς κάποια τυπική διαδικασία, βγήκε το «Μέχρι Τέλους».
Δημιουργήσαμε μια πάρα πολύ απλή δομή, έχοντας κάποια παιδιά τα οποία συντονίζουν την ομάδα, και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν την ολομέλεια μαζί με τα συντονιστικά, ώστε να παίρνουμε αποφάσεις από κοινού για πώς θα δρούμε. Οπότε είμαστε εδώ κάθε μέρα από τις 28 Φεβρουάριου, κάθε βράδυ κυρίως, γιατί προφανώς την ημέρα όλοι έχουμε δουλειές, σπουδές, σχολεία κ.λπ. Και από την ημέρα που ήρθε ο κύριος Πάνος πριν 10 μέρες, είμαστε εδώ σε 24ωρη βάση με βάρδιες παιδιών, για να τον προσέχουμε, να τον φροντίζουμε, αν χρειαστεί οτιδήποτε να είμαστε εδώ πέρα να το προσφέρουμε.
Η δομή που έχετε είναι μόνο εδώ στην Αθήνα, ή και αλλού;
Δεν υπάρχει κάτι εξωτερικό, οπότε είμαστε μόνο ο πυρήνας εδώ. Βέβαια, φίλοι και άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να μας βοηθάνε, είμαστε σε επικοινωνία μαζί τους, τους έχουμε στείλει και την κονκάρδα μας και λοιπά, που τη ζητήσανε και μας βοήθησαν…
Ψάχνω κι εγώ μια κονκάρδα…
Έχουμε έλλειψη. Επειδή φυσικά είναι από την τσέπη μας όλο αυτό, δεν παίρνουμε τίποτα από οπουδήποτε για προφανείς λόγους. Υπήρξε η σκέψη να δημιουργηθεί «Μέχρι Τέλους» κάπου αλλού, αλλά είναι ακόμα πάρα πολύ ρευστό, γιατί όλα αυτά που έχουμε είναι πάρα πολλά εδώ, πρέπει να ηρεμήσουν και τα πράγματα ώστε να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί δεν είναι μόνο τα Τέμπη. Το «Μέχρι Τέλους» έχει υποσχεθεί να ασχοληθεί με τα πάντα, με ό,τι πρόβλημα υπάρχει.
Γιατί διαλέξατε αυτόν τον τίτλο;
Ήταν πρόταση μιας κοπέλας όταν ψάχναμε ένα όνομα. Προτείναμε 10-15 ονόματα. Και ήταν αυτό που έκατσε παραπάνω. Μας άρεσε. Εμένα προσωπικά στην αρχή δεν μου άρεσε. Αλλά όσο το άκουγα, ωρίμαζε μέσα μου. Και τώρα λέω, δεν θα υπήρχε καλύτερο όνομα. Γιατί πάει παράλληλα με την υπόσχεση που έχουμε δώσει στους συγγενείς, όσο και στους εαυτούς μας, όσο και σε όλους τους ανθρώπους.
Πριν μου είπες ότι έχετε φτιάξει αυτή την ομάδα από τις 28 Φλεβάρη. Άρα συνδέεται άμεσα με τα Τέμπη. Αλλά από ό,τι κατάλαβα θα το κάνετε και για άλλα ζητήματα. Θα συνεχίσετε να υπάρχετε.
Δεν σταματάμε στα Τέμπη. Αυτό που έχουμε φτιάξει έχει τη δυναμική να ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Οπότε είναι κρίμα να περιοριστεί μόνο σε αυτό. Μόλις με το καλό κλείσουμε αυτήν την υπόθεση, εμείς μαζί με τους συγγενείς και τους φίλους που ασχολούνται, θα ασχοληθούμε με όλα τα υπόλοιπα.
Βασικά η ομάδα είναι από νέα παιδιά.
Ναι, είμαστε κυρίως νέοι, με λίγες εξαιρέσεις. Έχουμε και γονείς, έχουμε και ανθρώπους ηλικιωμένους. Αλλά ο μέσος όρος είναι στα 18-19, εκεί γύρω…
Είναι εντυπωσιακό γιατί όλοι όσοι έρχονται εδώ πέρα βλέπουν αυτά που κάνετε και έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Επειδή γενικά υπάρχει μια αντίληψη στην κοινωνία ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, είναι κολλημένοι στα social, δεν κάνουν τίποτα κ.λπ.
Υπάρχει αυτή η αντίληψη.
Πες μου δύο λόγια γι’ αυτό, έχει σημασία.
Είναι όπως το παράδειγμα με τους αστυνομικούς. Ότι άμα ένας αστυνομικός είναι βίαιος, ξαφνικά όλοι οι αστυνομικοί δεν ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους και καταχρώνται την εξουσία τους. Ενώ υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Τσουβαλιάζουμε μια γενιά με βάση τα πράγματα που κάνει ένα μέρος της.
Δεν είμαστε όλοι σε αυτή την κατηγορία. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται και έχουν απορροφηθεί μέσα από κοινωνικές δικτυώσεις, τη μόδα και όλα αυτά. Και υπάρχουν και άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά. Είναι 50-50.
Καταρχάς εμένα δεν μου αρέσει οι μεγάλοι να λένε ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται, δεν κάνουν, δεν διαβάζουν κ.λπ. Είδα σε όλη την Ελλάδα, όλη τη νεολαία, στα σχολεία, να συγκινείται βαθύτατα. Δηλαδή μπορεί να μην είναι με την πολιτική όπως ήμασταν κάποτε εμείς. Αλλά η συγκίνηση και το συναίσθημα είναι πάρα πολύ δυνατό μέσα στους νέους.
Είναι πολύ παράξενο να λένε ότι η νεολαία δεν ενδιαφέρεται. Και η απάντησή μας, αντιδραστικά βέβαια, είναι «εσείς που ενδιαφερόσαστε, τι κάνατε;». Είναι ένα εύλογο επιχείρημα.
Ένα άλλο πράγμα που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι ο κόσμος έρχεται εδώ και συστήνεται μεταξύ του. «Είμαι ο Θανάσης, είμαι η Κατερίνα» Ο ένας ρωτάει τον άλλο από πού ήρθε κ.λπ. Αυτό είχα να το συναντήσω πολλά χρόνια. Και είναι μια ανάγκη, δηλαδή υπάρχει μια ζεστασιά ανθρωπιάς στην πλατεία.
Ζεστασιά του χωριού. Το έχουμε πετύχει λέγοντας από την αρχή ότι δεν ασχολούμαστε, δεν βάζουμε στην εξίσωση κόμματα, χρώματα, θρησκείες, ιδεολογίες κ.λπ. Είμαστε εδώ για τη δικαιοσύνη. Είμαστε άνθρωποι οι οποίοι θέλουν το δίκαιο. Και όπως και να επιτευχθεί αυτό, δεν μας ενδιαφέρει από πού έρχεται ο άλλος, μόνο πού θέλει να πάει.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, που στην ομιλία σου την περασμένη Κυριακή, στη συγκέντρωση, μίλησες με έμφαση για δύο λέξεις που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε τι: την ενότητα και την επιμονή. Μου θυμίζει αυτό που λέγαμε παλιά «μαζικά και αγωνιστικά».
Ναι, ναι. Είναι μια ωραία παρομοίωση.
Μπορώ να γράψω και το επίθετό σου, ή σκέτο Έκτορας;
Ελεύθερα, Δεβελέκος.
Έκτορα θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πάρα πολύ.
Και εγώ για το ενδιαφέρον.
[Η συζήτηση τελείωσε με μια ανθρώπινη, συγκινητική αγκαλιά]
Κάθε βράδυ!
Δείτε οπωσδήποτε το βίντεο στο οποίο αναφέρονται όλα τα ονόματα των θυμάτων κάθε βράδυ. Είναι συγκλονιστικό: fb.watch/Cl_xGe4T58/
Όπως λένε οι ίδιοι:
«Κάθε βράδυ στις 11:18, στο Σύνταγμα, εκεί μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, στεκόμαστε στο μνημείο ονομάτων των θυμάτων των Τεμπών και φωνάζουμε τα ονόματά τους. Δεν είναι απλά μια τελετουργία, είναι η δική μας υπόσχεση ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Κάθε βράδυ, τα ονόματά τους υψώνονται στον αέρα της πόλης σαν φλόγες που αρνούνται να σβήσουν.
Μα χθες… ήταν αλλιώς. Χθες φωνάξαμε όλοι μαζί. Μια φωνή, μια ψυχή, ένα σώμα που πάλλονταν μες στη νύχτα. Μας άκουσαν. Ύστερα, σιωπή. Πενήντα επτά δευτερόλεπτα. Ένα για καθέναν και καθεμιά που χάθηκε εκείνη τη μαύρη νύχτα. Χιλιάδες άνθρωποι μαζί, κι όμως δεν ακουγόταν τίποτα.
Όλο το Σύνταγμα σώπασε. Εκεί, μέσα στη σιωπή, ακούστηκαν πιο δυνατά από ποτέ τα ονόματά τους. Γιατί όταν σωπαίνει το πλήθος, μιλάει η μνήμη, και η μνήμη δεν σβήνει».
