Η κρίση στο χώρο του φαρμάκου αποτελεί κλιμάκωση της γνωστής φοβικής στρατηγικής του Μνημονίου. Όμως, ο αποπροσανατολισμός του λαού από τα πολιτικά επίδικα, έχει, εν μέρει ακυρωθεί και επιμέρους του πλευρές, όπως η διαδικασία αυτοενοχοποίησης (εμείς φταίμε για τα άδεια ταμεία), έχουν καταρρεύσει. Ακόμη κι έτσι πάντως, ως παρωχημένη, ημιακυρωμένη και χοντροκομμένη, η στρατηγική του φόβου εξακοντίζεται κατά κόρον. Μ’ ένα δημόσιο λόγο διαρκώς απειλητικό (γύρω από το τι θα γίνει;), που προάγεται και προκρίνεται από την ίδια τη Γερμανία και εισάγεται προνομιακά από το ΠΑΣΟΚ, μονομερώς προσανατολισμένο σε φοβικές πρακτικές.
Το χαρακτηριστικό της υπόθεσης και συνάμα η πιο ανατριχιαστική της διάσταση, αφορά τον ψυχολογικό πόλεμο που εκτείνεται και περιλαμβάνει διαστάσεις βιολογικού τρόμου. Η τρομοκρατία που ασκείται, στοχεύει τις μύχιες φοβίες των ανθρώπων. Κινητοποιεί τις πιο αρχετυπικές καθηλώσεις: ο καρκινοπαθής που δεν βρίσκει φάρμακο, η χημειοθεραπεία -η έσχατη άμυνα του ανθρώπου- που δεν πραγματοποιείται, ένας καρκίνος που εξαπλώνεται συλλογικά και μας κατακυριεύει. Η εικόνα αυτή είναι παράλληλη και συμπλέουσα με το προηγούμενο της βιολογικής βόμβας που αντιπροσωπεύουν οι αλλοεθνείς στο κέντρο της Αθήνας. Όλα αυτά, επεξεργασμένα σε κονσέρβα πολιτικής, ώστε το μακρύ χέρι του φόβου να περνάει διαδοχικά από τις βιοτικές απειλές για τροφή, θέρμανση, εργασία, στις βιολογικές καταστατικές διαστάσεις μας.
Ας μην ξεχνάμε εδώ, ότι οι ακραίες πολιτικές, με τρόπο σχεδόν μοιραίο και αναπόφευκτο, είχαν πάντα στοχεύσει τη συλλογική βιολογική υπόσταση. Στοχεύσεις ανατριχιαστικές, που κορυφώθηκαν στα στρατόπεδα -κέντρα βιολογικών πειραμάτων- επί ανθρώπων. Σήμερα, σε μια νέα πραγματικότητα, η Ελλάδα, κατ’ αναλογία, μοιάζει να μετατρέπεται ολόκληρη σ’ ένα μετανεωτεριστικό στρατόπεδο. Σήμερα, κατ’ αναλογία, ο κ. Λοβέρδος βαδίζει βάσει σχεδίου, ενορχηστρώνει την τηλοψία, εξάπτει τα πάθη και το μέγα φόβο, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις πολύπτυχες διαστάσεις της προσωπικότητάς του. Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα της όλης σύλληψης και από το κατά πόσον αυτή εκδηλώθηκε ως οργανωμένο σχέδιο ή διαμορφώθηκε ως ευκαιρία στην πορεία των πραγμάτων, η διάστασή της αυτή αποτελεί την πιο κατοχυρωμένη πλευρά της μνημονιακής πραγματικότητας και πολιτικής. Όσα δεν πέρασαν επαρκώς με το δίλημμα της δραχμής, επιχειρείται τώρα να επιβληθούν μέσω της στέρησης του φαρμάκου και με τα ψέματα, ότι δήθεν στερηθήκαμε το 1 δισ. της τρόικας, που όμως ποτέ δεν θα διοχετεύονταν για τις ανάγκες της Υγείας.
Πλήρης κατάρρευση
Τι, όμως, πραγματικά συμβαίνει στο χώρο του φαρμάκου; Η αγορά λειτουργεί σαν μια αλυσίδα, που περιλαμβάνει τη βιομηχανία και τους εισαγωγείς, το χονδρεμπόριο και τις φαρμακαποθήκες, τα ιδιωτικά και τα κρατικά φαρμακεία (ΕΟΠΥΥ και νοσοκομείων). Τελευταίος κρίκος, οι γιατροί που συνταγογραφούν, καταδικασμένοι σε μισθούς πείνας και μακρόχρονη απλήρωτη εργασία. Σε όλες του τις διαστάσεις το κύκλωμα αυτό έχει σήμερα καταρρεύσει από δρομολογημένη και επιλεκτική στέρηση πόρων. Τα πράγματα έχουν εξωθηθεί στα έσχατα όρια, σε τέτοιο βαθμό, που κάθε επιμέρους σημείο απειλείται με εξόντωση. Έτσι, σε πρώτη φάση στοχοποιήθηκαν τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ και κόπηκε ο ανεφοδιασμός τους, με αποτέλεσμα να προκύψει το πρόβλημα των φαρμάκων των καρκινοπαθών και των βαρέων νοσημάτων που διακινούνται αποκλειστικά από αυτά και όχι από τα ιδιωτικά φαρμακεία.
Η κατάσταση αυτή σοβεί για καιρό. Ήταν εντός των ορίων διαχείρισής της, μέσα από τα γνωστά σχέδια, έως ότου συνδέθηκε με την αγανάκτηση, το θυμικό, συνολικά της κοινωνίας και εκτοξεύτηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας, εξαναγκάζοντας τους αρμόδιους σε διορθωτικές κινήσεις. Η εικόνα αυτή πλέον δεν αναστρέφεται, αν δεν διοχετευτούν πόροι σε ολόκληρη την αλυσίδα του φαρμάκου. Και μάλιστα, με τρόπο υπολογισμένο, ώστε οι περιορισμένοι πόροι να αποδώσουν τα μέγιστα, να στοχεύσουν στην αλληλοϋποστήριξη και στην επανεκκίνηση της όλης διαδικασίας. Κατά προτεραιότητα βεβαίως, πρέπει να εξυπηρετηθούν οι βαρέως πάσχοντες, πράγμα που κάπως έγινε, με τρόπο αμφίβολο και ελλιπή. Όμως, εξακολουθούν να μην καλύπτονται μεγάλες ομάδες ασθενών, όσοι πλήττονται από τις ελλείψεις, όσοι έχουν διακόψει τη θεραπεία τους, υπερτασικοί, εμφραγματίες και άλλοι, όσοι η ζωή τους εξαρτάται από τα φάρμακα.
Κάποια χρήματα πρέπει να δοθούν και στους φαρμακοποιούς, από τους οποίους λιπαίνεται η όλη αλυσίδα. Όταν τα φαρμακεία προχώρησαν σε απεργία τον Ιανουάριο, τα χρέη του ΕΟΠΥΥ ήταν της τάξης των 450 εκατ. ευρώ. Σήμερα υπολογίζονται σε 1 δισ. Πέραν αυτών, υπάρχουν τα δανεικά φάρμακα, τα οποία αντιστοιχούν σε ποσά διόλου ευκαταφρόνητα, που εξασφαλίζουν τη χορήγηση φαρμάκων στους ασθενείς μέχρι αυτοί να τα διευθετήσουν μέσω της έκδοσης συνταγών. Τους τελευταίους μήνες, με τον τρόπο αυτό χρηματοδοτείται το κύκλωμα, δημιουργώντας συνθήκες μιας φούσκας έτοιμης να διαρρηχτεί. Όσο όμως οι φαρμακοποιοί αναγκάζονται να διακινούν ακάλυπτες επιταγές (που αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό τις τελευταίες εβδομάδες), η ήδη περιορισμένη πίστωση, επεκτείνεται εκβιαστικά προς στις φαρμακαποθήκες. Με τη σειρά τους αυτές, έχοντας εκδώσει ανοιχτές επιταγές εκατομμυρίων προς τη βιομηχανία (η οποία σήμερα εμφανίζεται να διατηρεί στάση αναμονής μέχρι τις εκλογές), βρίσκονται ένα βήμα πριν από την κατάρρευση.
Σε κάθε περίπτωση, η βιομηχανία αποτελεί τον ισχυρό παίκτη που ελέγχει τη διαδικασία. Το 1 δισ. που δόθηκε μετρητά από την υπηρεσιακή κυβέρνηση για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, της εξασφάλισε μια ανάσα απέναντι στους άλλους παράγοντες, ενώ παράλληλα έστειλε και το μήνυμα, ότι η ίδια δεν θα δέχεται εκπτώσεις, επεκτείνοντας το καθεστώς τοις μετρητοίς προς το χονδρεμπόριο. Εδώ διαφαίνεται, παρά τα όσα λέγονται, η καθοριστική δυνατότητα του υπουργείου να παρεμβαίνει στις συνθήκες πίστωσης της αγοράς, που δεν ρυθμίζονται μονομερώς, αλλά επί τη βάσει συγκεκριμένων σχεδίων (των μεγαλύτερων απέναντι στους μικρότερους), τύπου Λοβέρδου, που παράγουν ασφυξία και καταστροφή, κατάσταση για κάποιους αξιοποιήσιμη.
Τελικά, μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν παραδίνεται μόνο καμένη γη στις επόμενες γενιές, αλλά και εμπρηστικές συμπεριφορές, ικανές να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Η απενεργοποίησή τους, αποτελεί συνεπώς, πρώτη προτεραιότητα για την επόμενη ημέρα.
