Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Δειλινό στο θέατρο του Κουρίου
Εδώ που άλλοτε αντηχούσαν οι θρήνοι του τυφλωμένου
Οιδίποδα
και η ορχήστρα γέμιζε από την απόφαση της Αντιγόνης
βαθειές ρυτίδες έχει ανοίξει ο καιρός στη γης
κι’ η θάλασσα κάτω μακρυά
κρατάει γεμάτη σιωπή
τον αντίλαλο από τον πόνο της ανθρώπινης μοίρας
όπως τότες.
Μαύρα κοράκια,
η φυγή μπροστά στα τείχη της Σαλαμίνας,
που προσπαθώ να την ξεχάσω,
κρώζουν στους κλώνους κάποιας χαρουπιάς.
Κάθομαι σε μια πέτρα
που οι αιώνες έχουν χαράξει τ’ αρχικά τους.
– Καλώς ήρθες, γιε μου.
Είμαι τόσο βαρειά για να με φορτωθείς.
Κι’ όμως αυτές τις πέτρες τις σηκώσαμε
και στρώσαμε τα νέα αλώνια
όπου παλεύει ο Διγενής,
αυτές τις πέτρες
που σήμερα τις στεφανώνει η καινούργια Άνοιξη
κι’ απάνω τους σκαλίσαμε τ’ αλφαβητάρι
που θα διαβάζει η νέα γενιά.
Ευρώπη Εικοστός Αιών
Ο Μοντεσκιέ σιωπά
κρατώντας σφιχτά στο στήθος του
το πνεύμα των νόμων
κι’ η Γαλλική Επανάσταση έχει εναποτεθεί
στο μουσείο του Λούβρου.
Από τον Ιωάννη τον Ακτήμονα
πήραν το μόνο κτήμα πούχε,
τη Μεγάλη Χάρτα.
Στην Κομεντί Φρανσαίζ παίζεται η κωμωδία
«Τα δικαιώματα του ανθρώπου»,
λαϊκή απογευματινή,
και τραγουδά τη μασσαλιώτιδα
η χορωδία του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Αύριο πρεμιέρα πανηγυρική:
«Ο νόμος και η τάξις»
με αρχιμουσικό – κοινή συναινέσει –
τον υψηλό βαρώνο, άλλοτε στρατάρχη σερ Τζων Χάρτινγκ.
Χιλιάδες Λονδρέζων δεν κοιμήθηκαν
για το δράμα ενός σκύλου.
Μέσα στην πρωϊνή ομίχλη
πάνω από τις μαυρισμένες καμινάδες των πολιτειών
αιωρούνται κρεμασμένοι οι αμετανόητοι τρομοκράτες των αποικιών,
χορωδίες των σκοτωμένων μαύρων παιδιών της Κένυας
τραγουδάν τα κάλαντα
και το Big Ben σημαίνει το τέλος ενός κόσμου.
