Υλοτομία
Ο θάνατος σκοτώνει…
Ένα ύστατο τρίξιμο και μέσα σ’ ένα θόρυβο δαιμονισμένο
γκρεμίζεται το δέντρο δίπλα στ’ άλλα εκτελεσμένα δέντρα.
Καθένα τους πεθαίνει μόνο και μοναχικό.
Τα δάκρυα των νεανικών κορμών υψώνονται στον ουρανό.
Ο χυμός κλαίει κάτω απ’ τον ξεφλουδιστήρα,
άγρια σφυρίζει το πριόνι, σμίγει το τραγούδι του
με το ρυθμό που δίνουν τα πελέκια.
Η καρδιά σφίγγεται
όταν μες στη φιάλη τ’ ουρανού χαμογελάει ο ήλιος,
όταν σφυρίζει ο άνεμος ένα “εκ βαθέων” στα δάση
κι ο πόνος πνίγει το μουρμούρισμα του καταρράχτη.
Α, πόσοι θάνατοι στα υλοτομεία…
Τραχείς ανθρώποι, μπράτσα καταματωμένα,
οι δήμιοι, νάτοι,
το νόμο δε γνωρίζουν της συμπόνιας.
Πέτρινη πείνα
σκοτώνει λίγο-λίγο τη ζωή τους.
Μαρία
Α, είταν χτες ακόμη,
Μαρία,
χτες,
τα λιβάδια των Τάτρυ γεμάτα λουλούδια,
είχες έρθει στο δάσος κ’ εσύ για το μπουκέτο σου.
Στους ώμους σου εικοσπέντε πικρές άνοιξες,
στο στήθος σου η φωτιά μιας νιότης που ακόμη δεν έζησε
και μες στο στόμα σου
φλέματα, πύο, μυρωδιές νοσοκομείου:
να το περίγραμμα της ζωής μιας υπηρέτριας
…είχες έρθει…
Τη νυφική πορεία σου τα ελάτια είχαν στολίσει,
το γαμήλιο εμβατήριο οι γρύλλοι σου είχαν παίξει,
το αμάξι των γαμήλιων ονείρων σου
προς το γαμήλιον ουρανό κυλάει…
…Μαρία, κοριτσάκι!…
……………………………………….
Και σήμερα,
Μαρία,
σήμερα,
κάτω απ’ τη θύελλα των Τάτρυ, που το δάσος βόγγει,
σύγκορμη τρέμοντας από το κρύο διαβαίνεις.
Το δολοφονημένο σώμα σου απ’ το ρύπο λεκιασμένο,
στο μέτωπό σου τα σημάδια της ατιμασμένης,
στα παγωμένα χέρια σου, ένας έρωτας μικρούλης
που μέσα στου νοσοκομείου το διάδρομο γεννήθηκε
χωρίς πατέρα, χωρίς όνομα-
…βαδίζεις…
Το δρόμο σου του μαρτυρίου, νιφάδες τον στολίζουν,
του μαρτυρίου σου την πορεία ο βοριάς λυγμίζει
στου μαρτυρίου σου τον αντικατοπτρισμό πετάει ένα αμάξι
κ’ είναι πολύ μακριά η οδοιπορία του μαρτυρίου.
…Μαρία, μητέρα…
Γεμάτη οδύνη…
Το βρέφος κλαίει.
Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος
