Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Παιδικά γλυκά μου χρόνια…
Παιδικά γλυκά μου χρόνια, μαγικά μου πρώτα χρόνια
που, αν και ανέλπιδα χαμένα, καθώς τ’ άνθη μέσ’ στα χιόνια,
– σα χλωμές αυγές ονείρου, στο σκοτάδι μιας ερήμου,
πάντα φέγγετε μπροστά μου, σύντροφοί μου και φρουροί μου.
Κι όταν έρχεται το βράδι, πιο βαρύ κι από μολύβι
κι ό,τι δίνει κι ό,τι κλείνει, με συντρίβει και με θλίβει,
το περίτρομο μυαλό μου, στην αγάπη σας γυρίζει,
και μια φλόγα, μιαν ελπίδα, το κρατεί και το στηρίζει!
Κι όσο, λες, έχουν πεθάνει της αγνότης σας οι κρίνοι
κι ο καιρός τη θύμησή σας προσπαθεί ν’ απομακρύνει,
τόσο πιότερο σας νιώθω, πιο κοντά μου, πιο δικά μου,
μαγικά, χαμένα χρόνια, – πρώτα χρόνια παιδικά μου…
Σκιά
Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου,
κι η αγάπη δε μου δίνει πια χαρά.
Τώρα, ως το τέρμα αυτού του λίγου δρόμου,
τι μου μένει, το βλέπω καθαρά.
Και μην κοιτάς που τάχα δεν το δείχνω,
και βαδίζω με βήμα θαρετό,
– με κάθε μου ματιά που γύρω ρίχνω,
μοιάζει σαν κάτι ν’ αποχαιρετώ.
Και σεις ακόμα, βήματα φτωχά μου,
λες ήτανε της Μοίρας ορισμός,
καθένα σας που σβήνει, τώρα, χάμου,
να με θλίβει, σαν ένας χωρισμός…
Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου,
και τα μάταια στολίδια που φορεί:
Κοιτώ μονάχα το παράθυρό μου,
και βλέπω τη σκιά να προχωρεί…
Είμαι τόσο κουρασμένος
Είμαι τόσο κουρασμένος απ’ τα λόγια τα ειπωμένα
κι απ’ τα λόγια που θα πούμε – κι απ’ τους άλλους,
κι από μένα
κι απ’ το κάλεσμα του στίχου, με το μάταιο λυρισμό,
που η ψυχή μου δεν ελπίζει παρά μόνο στο Λιμάνι
και στο σάλπισμα της Μοίρας, που μια μέρα θα σημάνει
τον Αιώνιο Γυρισμό!
Τότε, μόνο λυτρωμένος απ’ της γης την ιστορία,
μες στων κόσμων και των άστρων την ατέρμονη πορεία,
φως ανέσπερο, χυμένο σε μιαν έξαλλη στροφή,
το Τραγούδι το Μεγάλο, που ποτέ δεν έχω γράψει,
το στερνό μου το Τραγούδι, – σα μια δόξα που θ’ ανάψει,
τότε, μόνο, θα γραφτεί!..
