Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Ίτε
Πηγαίνετε, τραγούδια μου, γυρέψτε το εγκώμιό σας από
τους νέους και από τους αδιάλλακτους.
Περπατήστε ανάμεσα στους εραστές της τελειότητας μόνο.
Γυρέψτε κάποτε να σταθείτε μέσα στο σκληρό Σοφόκλειο φως
Και πάρτε τις πληγές σας απ’ αυτό με χαρά.
Λιού Τσε
Το θρόισμα του μεταξιού σταμάτησε,
Σκόνη σωριάζεται πάνω στην αυλή,
Δεν υπάρχει ήχος από βήμα, και τα φύλλα
Στοιβάζονται με άλματα και μένουν ακίνητα,
Κι’ αυτή που έδινε χαρά στην καρδιά είναι κάτω απ’ αυτά
Ένα υγρό φύλλο που μαραίνεται στο κατώφλι.
Η «Ιόνη» νεκρή τη μεγάλη χρονιά
Αδειανοί είναι οι δρόμοι,
Αδειανοί είναι οι δρόμοι αυτής της γης
Και τα λουλούδια
Λυγίζουν με κουρασμένα κεφάλια.
Λυγίζουν μάταια.
Αδειανοί είναι οι δρόμοι αυτής της γης
Εκεί που η Ιόνη
Βάδιζε κάποτε, και τώρα δεν βαδίζει
Αλλά μοιάζει μ’ ένα πρόσωπο που μόλις έφυγε.
Επιτάφια
Φου Ι
Ο Φου Ι αγαπούσε το μακρινό σύννεφο και τους λόφους
Αλίμονο πέθανε απ’ το πιοτό
Λι Πο
Και ο Λι Πο το ίδιο, πέθανε μεθυσμένος
Προσπάθησε ν’ αγκαλιάσει ένα φεγγάρι
Μέσα στο Κίτρινο Ποτάμι
Ο ερχομός του πολέμου: Ακταίων
Μια εικόνα Λήθης
και τα χωράφια
Γεμάτα αμυδρό φως
όμως χρυσαφένιο
Γκρίζοι γκρεμοί
και κάτωθέ τους
Μια θάλασσα
Πιο σκληρή κι’ από γρανίτη
αγαλήνευτη, χωρίς σταματημό
Υψηλές μορφές
με την κίνηση των Θεών,
Επικίνδυνη θέα
Κι ένας είπε:
«Ιδού ο Ακταίων»
Ο Ακταίων με τα χρυσά περικνήμια!
Πάνω από ωραίους λειμώνες
Πάνω από τη δροσερή όψη εκείνου του πεδίου,
Αγαλήνευτα, αεικίνητα
Πλήθη ενός αρχαίου λαού,
Η σιωπηλή νεκροπομπή.
Μετάφραση: Μένης Καλαντζόπουλος
