Οι Ξένοι Στρατιώτες
Περνούν μέσα στη νύχτα οι ξένοι στρατιώτες
χτυπούν τα λιθόστρωτα με τα όπλα τους
έχουν τρελά κι αλαζονικά βήματα
έχουμε κι εμείς περήφανη την καρδιά μας.
Περνούν οι ξένοι στρατιώτες και τραγουδούν
τρέμει η χαρά κι η πατρίδα στη φωνή τους
τραγουδάν και χτυπάν τις πόρτες μας
δεν ξέρουν τι γίνηκε στη Γερμανία
δεν έμαθαν ακόμα τα νέα απ’ τα ραδιόφωνα…
Τακούσαμε πριν από λίγες στιγμές
τάστειλε ο αιθέρας από την Ουκρανία
πανωλεθρία στα μέτωπα
ερείπια στις μεγάλες πολιτείες
πήραν φωτιά τα σπίτια τους
δεν ξέρουν τίποτα, τα ξέρουμε όλα εμείς.
Τραγουδάν μες στα μεσάνυχτα οι ξένοι στρατιώτες
μας τρομάζουν τάγριά τους βήματα
μας σκοτώνουν για να διασκεδάσουν
απόψε δεν ξέρουν τίποτα
τα ξέρουμε όλα εμείς απόψε
και τους σκοτώνουμε μ’ αυτό το μυστικό…
Το Δωμάτιο της Κόρης
Ντυμένη με αθωότητα και χρόνια αγγελικά
μες σε λευκά μεταξωτά συλλογισμών παρθένων
η κόρη βασιλεύει με τα μελανά φορέματα.
Τους άσπρους τοίχους όνειρα και νοσταλγίες τούς βάψαν
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο που οι οπτασίες πετούν
η μνήμη φτάνει του μικρού αδερφού
που τον ξεπροβοδήσαν ύπνοι
και θάνατοι ελαφροί από τελευταία φιλιά
πάνω στο θάμβος δώδεκα Μαΐων.
Έχει τις προίκες της παράξενα κεντήσει
με όνειρα, νόστους και με κάποια λύπη
και τις εσπέρες μόλις τα παιδιά αποκοιμηθούν
με μια στιγμή, κατάφωτο παιγνίδι των στα χέρια,
μες το δωμάτιο που θ’ ανοίξει ως μέγα ρόδο
η σκέψη του μνηστήρος θα σταθεί
σαν ίσκιος, που όλο τ’ άνθος θα σκεπάσει.
Από το Μικρό Ημερολόγιο Μοναξιάς
Λείπεις.
Δεν έχω τι να κάνω
σε ποιον ν’ αφιερώσω τις ώρες μου.
Λείπεις.
Απουσία εύοσμη
λύπη δημιουργική
πλήξη από σκοτεινά πέπλα.
Λείπεις.
Ο κόσμος, τα ημερονύχτια
ένα κενό.
Χώρος πελώριος
απουσία.
Με ποιόν να μιλήσω;
Για ποιόν να γυρίσω σπίτι μου;
Τι άδεια που είναι τα δωμάτια!
Πρώτη φορά ακούω την αναπνοή μου!
Ένα μικρό κορμί,
το κορμάκι σου,
γέμιζε όλο αυτό το χώρο;
