Σπουδή
Έσκυβες λαίμαργα πάνω απ’ τη στέρνα,
ν’ αγγίσεις το φεγγάρι με τα χείλη
να πιεις την ομορφιά του στο νερό
Ήσουν παιδί που ήθελε να γνωρίσει
με την αφή τα πάντα και τη γεύση
Θόλωσε η ανάσα τον καθρέφτη
ράγισε το φεγγάρι στο φιλί
Η θλίψη τώρα σε μαθαίνει ν’ απαντέχεις
ακίνητος καθώς σε προσευχή
Βλέπεις αράγιστο και πάλι ν’ ανατέλλει
το φεγγάρι αργυρό μες στο γυαλί
Τώρα, σπουδάζεις με την ακοή
και με την όραση την ομορφιά μαθαίνεις.
Άθικτη
Λυχνία ανεμισμένη στην εσπέρα
φλόγα, ο χορός, ξεβγαίνει απ’ το κορμί της
τα δυο της πόδια μαγικός διαβήτης
κύκλους πεντάλφες γράφουν στον αέρα.
Στα δάχτυλά της στρέφεται όπως σφαίρα
της φευγαλέας στιγμής λαμπρός κομήτης
πέφτει στη γη που την τραβάει μαγνήτης
φανταστικά άνθη ρίχνει ανοιχτοχέρα.
Παντού. κι εδώ κι εκεί, πάνου και κάτου
σκορπίζει τις κινήσεις της διαμάντια
να σπάζουνε το φως στα χώματά του
Κι έτσι ως τα μάτια μας φαντάζει αγνάντια
καθώς γυρνάει-γυρνάει. δάδα αναφτή
στου στρόβιλου το κέντρο ακινητεί.
Εξιλέωση
Κάθε φορά που αμάρταινα μισάνοιγε μια πόρτα
κι οι άγγελοι που δεν με είχαν βρει στην αρετή μου ωραία
των ανθινών τους έγερναν ψυχών τον αμφορέα
κάθε φορά που αμάρταινα λες κι άνοιγε μια πόρτα
και στάζανε των οικτιρμών τα δάκρυα μες στα χόρτα
Μ’ από τα ουράνια αν μ’ έδιωχνε της τύψης μου η ρομφαία
κάθε φορά που αμάρταινα μισάνοιγε μια πόρτα
με βλέπαν οι άνθρωποι άσχημη κι οι άγγελοι μόνο ωραία.
Αιώνιος Κύκλος
Απ’ την καρδιά μου όλο ανεβαίνει σε ζεστόν αχνό
σύννεφο ο πόνος μου, στου νου τον αίθριον ουρανό.
Μα, πάλι πέφτει ορμητική μες στην καρδιά μου μπόρα
μαζί τους, τώρα, φέρνοντας του νου μου όλα τα δώρα.
Ο πόνος μου, κύκλος –χωρίς τέλος, χωρίς αρχή–
Βροχή κι αχνός και σύννεφο και πάλι είναι βροχή.
