Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΝΙΚΟΣ –ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ (1931-1996)
Αισθηματικό Τραγούδι
Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου.
Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι
Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα.
Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη
και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών
Θα’ναι μια νάρκωση ή ο θάνατος, δεν ξέρω να πω.
Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα.
Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μέχρι τη θάλασσα,
ως τους υφάλους, έξω απ’ τον παλιό σταθμό.
Άμμος και ξερολίθια
Σφυρίγματα των τρένων κι ο κάμπος ολόγυρα
και δε θα μπορέσω να καταλάβω
γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός.
Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ.
Μια νύχτα θ’ αγαπηθούμε για πάντα.
Καθώς θάλασσα και ουρανός.
Κι’ αν υποθέσουμε
Κι’ αν υποθέσουμε πως όλα έρχονταν καλά
και ταξιδεύαμε μαζί κι’ η πόλη έφεγγε
και το κατάστρωμα πλημμύριζε στη μουσική
κι’ η θάλασσα ήταν δική μας κι’ η στεριά
λουλούδιαζε σαν ανθισμένο περιβόλι
αν υποθέσουμε πως ταξιδεύαμε παντοτινά
κι’ η αγάπη σου ανάβλυζε μέσα στα μάτια-
Τι κουβεντιάζουμε, κανένα γιατρικό δεν ωφελεί
καμιά αλλαγή στο αίμα δεν αντέχει
Καμιά αφίσα ή τοίχος
Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί
το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα
Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη
ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα
Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει
τόσο βαθιά στο αίμα
Μικρή ελεγεία σ’ ένα παιδί
Πάνω στη χλόη αποθέτω τα νωπά του ποιήματα
λουλούδια και μίσχοι από φύλλα νεκρά
μια σκέψη που έσβησε προτού καν ανθίσει.
Θρηνώντας στην ξώπορτα, τριγυρνώντας ως το πρωί
ποιος θα κλάψει τα δυό του φθαρμένα τετράδια
μια μπούκλα ή έναν ανθισμένο σταυρό
Κανένα τηλέτυπο μέσα στην πόλη, καμιά συντροφιά
από κιθάρες μες στους λειμώνες δε θα κρατήσει
τη χαμένη βουή του. Γιατί μ’ εγκατέλειψε κι έφυγε
μες στους ατμούς μεσημεριάτικης θάλασσας
