Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Πωλ Ελυάρ (1895-1952)
Για να μπορέσει ο έρωτάς μου
Για να μπορέσει ο έρωτάς μου
Κάθε κρυφό του πόθο να εικονίσει
Τα χείλη σου έβαλε στον ουρανό των λόγων σου σαν άστρο
Τα φιλιά σου μες στη ζωντανή νύχτα
Και την κυματιστή γραμμή των δύο χεριών σου γύρω μου
Ίδια φλόγα κατακτητική
Στον κόσμο αυτόν είναι τα όνειρά μου
Φωτεινά κι ατελεύτητα
Κι όταν δεν βρίσκεσαι σιμά μου πια
Ονειρεύομαι πάλι ότι κοιμάμαι
Ονειρεύομαι πάλι ότι ονειρεύομαι.
Για να μπορέσω εδώ να ζήσω
Όταν μου σώθηκαν οι ορίζοντες άναψα μια φωτιά
Μια φωτιά να κάνουμε παρέα
Μια φωτιά να με μπάζει στις νύχτες του χειμώνα
Μια φωτιά να ζω κάπως καλύτερα
Έριχνα μέσα της αυτά που η μέρα μου είχε δώσει
Τα δάση και τα θάμνα, τ’ αμπέλια, τα σπαρτά
Τις φωτιές, τα πουλιά, τα σπίτια, τα κλειδιά τους
Τις γιορτές, τις γούνες, τα λουλούδια, τα έντομα.
Έζησα μες στις φλόγες που τριζοβολούσαν
Στης ζεστασιάς τους έζησα την ευωδιά·
Ήμουνα πλοίο που βούλιαξε μες στα ρηχά
Ένας νεκρός ως το έσχατο πρωταρχικό στοιχείο.
Λίγη Ανάσα
Εμείς από το μέλλον
Για μια μικρή στιγμή ας συλλογιστούμε τα όσα πέρασαν
Αρετή συλλογίσου τα δεινά
Περασμένα τωρινά μου
Πια δεν τα φοβόμαστε
Λέγαμε αγάπη κι ήταν η ζωή
Στους πύργους και στις αμμουδιές των παιδικών μας χρόνων
Ήταν ένα ελαφρύ αέρινο αίμα
Κι από το λέγε-λέγε μυστικά
Γινόμασταν στο τέλος άλλοι.
Χαρά να παίρνεις και να δίνεις
Εφευρίσκαμε πάντα τη φωτιά
Πάντα και μόνο τη φωτιά.
Όταν μιλούσα μόνος
Έλεγ’ αγάπη κι ήταν η ζωή
Μιλούσα κι άκουγα θαρρείς τον όμοιό μου
Της καρδιάς μου τα χίλια-δυο κουπιά σκίζαν τη σάρκα μου
Μιλούσα κι έλεγα δεν θέλω
Πια να βλέπω μες στον ήλιο μια σκιά σαν αυτή.
Δώσ’ μου πίσω τη θλίψη μου, δώσ’ μου το σαράκι
Να μην βλέπω πια
Μια βροχή σαν αυτή μ’ όλο το βάρος πόχει
Στο γυμνό σου μέτωπο και στα νερά
Τα βαθιά και τ’ απύθμενα που μας έχουν ενώσει.
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
