Μόνον ο θάνατος
Έχει μοναχικά νεκροταφεία
τάφους από άυλα κόκαλα γεμάτους
κι ενώ η καρδιά τρυπώνει σε μια σήραγγα
σκοτεινή, σκοτεινή, κατασκότεινη,
σαν το ναυάγιο προς τα μέσα πεθαίνουμε,
σα να πνιγόμαστε μες στην καρδιά
και σα να πέφτουμε απ’ το δέρμα στην ψυχή.
Υπάρχουν πτώματα,
πόδια από γλιτσασμένες πλάκες κρύες,
υπάρχει θάνατος μες στα κόκαλα,
σαν ένας ήχος καθάριος,
σαν γαύγισμα δίχως σκύλο
που βγαίνει από κάποιες καμπάνες, κάποιους τάφους
και στο πούσι αυγαταίνει σαν τη βροχή ή το θρήνο.
Φορές-φορές θωρώ
φέρετρα ιστιοφόρα
να σαλπάρουν με χλωμούς πεθαμένους, με γυναίκες-νεκρές
κοτσίδες τα μαλλιά τους,
με φουρναρέους άσπρους σαν αγγέλους,
στοχαστικά κορίτσια παντρεμένα με συμβολαιογράφους,
φέρετρα που ανεβαίνουν το κάθετο ποτάμι των νεκρών,
το βιολετί ποτάμι,
κόντρα στο ρεύμα με τα πανιά φουσκωμένα απ’ τον ήχο του θανάτου
φουσκωμένα από το σιωπηλό ήχο του θανάτου.
Στα μουγγά φτάνει ο θάνατος
σαν το παπούτσι δίχως πόδι, σαν το κουστούμι δίχως σώμα,
έρχεται να χτυπήσει σαν το δαχτυλίδι χωρίς πέτρα, χωρίς δάχτυλο,
έρχεται να φωνάξει δίχως στόμα, δίχως γλώσσα και λαρύγγι.
Τα βήματά του ωστόσο αντηχούν
και τα φορέματά του αντηχούνε βουβά σαν του δέντρου.
Δεν ξέρω, ίσως να ξέρω λίγα, εγώ μόλις που βλέπω,
πιστεύω ωστόσο το τραγούδι του πως έχει χρώμα υγρής βιολέτας
βιολέτας που έχει συνηθίσει μες στο χώμα
γιατί ο θάνατος έχει όψη πράσινη
κι η ματιά του θανάτου πράσινη είναι
με αυτήν την τσουχτερή υγρασία που έχει το φύλλο της βιολέτας
και με το χρώμα το αυστηρό βαριού χειμώνα.
Κι ακόμα ο θάνατος γυρνάει στη γη ντυμένος σκούπα,
το έδαφος γλείφει αναζητώντας πεθαμένους,
ο θάνατος βρίσκεται μες στη σκούπα,
του θανάτου η γλώσσα ψάχνει για νεκρούς,
του θανάτου η τρύπα ψάχνει για κλωστή.
Ο θάνατος βρίσκεται στα κρεβάτια:
σε αργά παπλώματα, σε ολόμαυρες κουβέρτες
ζει τεντωτός και ξαφνικά φυσάει:
βγάζει έναν ήχο σκούρο που φουσκώνει σεντόνια
κι υπάρχουνε κρεβάτια που φτάνουν σε λιμάνια
όπου τα περιμένει με στολή αρχιναυάρχου.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
