Ποιητική Τέχνη
Ας ειν’ ο στίχος όπως το κλειδί
Που ανοίγει χίλιες πόρτες.
Πέφτει ένα φύλλο• κάτι περνάει πετώντας•
Ό,τι τα μάτια ιδούν ας γίνει πλάσμα
Κι ασ’ την ψυχή του ακροατή να τρέμει.
Σκαρφίσου κόσμους νέους και φρόντισε το λόγο•
Το επίθετο αν δε δίνει ζωή, σκοτώνει.
Βρισκόμαστε στον κύκλο των νεύρων
Το μούσκουλο κρεμιέται
Σαν θύμηση μες στα μουσεία•
Μα δε μας παίρνει αυτό απ’ τη δύναμή μας:
Η αληθινή ρώμη
Κατοικεί στο κεφάλι.
Γιατί υμνείτε το ρόδο, ω Ποιητές!
Μέσα στο ποίημα κάντε το ν’ανθίσει.
Για μας μονάχα
Τα πράγματα όλα ζουν κάτω απ’ τον ήλιο.
Ειν’ ο ποιητής ένας μικρός θεός.
Ο νερένιος καθρέφτης
Κυλώντας ο καθρέφτης μου τις νύχτες
Γίνεται ρυάκι που απ’ το σπίτι ξεμακραίνει.
Πιο βαθύς κι απ’ το σύμπαν ο καθρέφτης μου
Που μέσα του πνιγήκαν όλοι οι κύκνοι.
Είναι μια στέρνα πράσινη στα τείχη
Κι εκεί αραγμένη η γύμνια σου κοιμάται.
Στα κύματά της κάτω από ουρανούς υπνοβάτες
Τα οράματά μου ξεμακραίνουν σαν καράβια.
Ορθό στην πρύμνη πάντα με βλέπετε να ψάλλω.
Ένα κρυφό τριαντάφυλλο στο στήθος μου φουσκώνει
Κι ένα αηδόνι μεθυσμένο φτερακάει στα δάχτυλά μου.
Νύχτα
Πάνω απ’ το χιόνι ακούς το γλίστρημα της νύχτας
Έπεφταν απ’ τα δέντρα τα τραγούδια
Κι ακούγονταν φωνές μες στην ομίχλη
Άναψα από ’να βλέμμα το τσιγάρο μου
Κάθε που ανοίγω τα χείλη πλημμυρίζω
Το κενό με σύννεφα
Στο λιμάνι
Τα κατάρτια γεμίσανε φωλιές
Κι ο άνεμος στενάζει
μέσα απ’ τις φτερούγες των πουλιών
Ναύτης
Εκείνο το πουλί που πετάει πρώτη φορά
Ξεμακραίνει απ’ τη φωλιά κοιτώντας πίσω του
Με το δάχτυλο στα χείλη
σας έχω κράξει
Σοφίστηκα παιγνίδια του νερού
πάνω στις κορφές των δέντρων
Σ’ έκανα την πιο ωραία απ’ τις γυναίκες
Τόσο ωραία που ρόδιζες το δείλι
Ξεμακραίνει η σελήνη από κοντά μας
Και ρίχνει πάνω απ’ τον πόλο ένα στεφάνι
Έκανα να κυλήσουν
ποτάμια που ποτέ δεν υπήρξαν
Σήκωσα ένα βουνό με μια κραυγή
Κι ένα χορό χορέψαμε καινούργιο γύρω-γύρω
Έκοψα όλα τα ρόδα
των σύννεφων της δύσης
Κι έμαθα ένα χιονάτο πουλί να κελαηδεί
Ας μισέψουμε απάνω στους ξέδετους μήνες
Ειμ’ ο γερο-ναύτης
που ράβει τους σχισμένους ορίζοντες
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
