Ελληνίδα
Κόρη της αθάνατης Ανατολής.
Γιατί στα χέρια σου κρατάς σπαθί;
Γιατί να σφίγγουν τα’ άρματα τα τρυφερά σου στήθη,
Μαυρομάτα μου, η περικεφαλαία γιατί
Αλύπητα τις πλεξούδες σου ταλαιπωρεί;
Δε θα ’πρεπε μ’αυτή τη φορεσιά
Το ανάλαφρο κορμί σου να βαραίνεις!
Εσένα η μοίρα σού’γραφε
Με τις ματιές σου το νου των παλικαριών να παίρνεις,
Με κάθε τρόπο τη ζωή τους να μαγεύεις.
Ποιος σου ’βαλε στο χέρι το σπαθί;
Για τους δικούς σου εκδίκηση να πάρεις
Ή μήπως σου προσβάλαν την τιμή,
Για μήπως μες στη λαίλαπα της μάχης
Την προδομένη αγάπη θέλεις να γλυκάνεις;
Όχι, αγάπη δε με πρόδωσε καμιά,
Μα είναι της μοίρας τα χτυπήματα βαριά!
Ό,τι δικό μου χάθηκε για πάντα!
Πάνω από τα ερείπια στα Ψαρά
Αίμα ελληνικό αχνίζει ακόμα!
Μη με ρωτάς που βρίσκεται ο πατέρας,
Τα βάσανα που τράβηξε η μητέρα,
Που βρίσκεται η πρώτη μου αγάπη –
Στα Ψαρά είναι θαμμένες οι ελπίδες μου όλες,
Τα Ψαρά αγκάθινο μου έγιναν στεφάνι.
Μα δε λύγισαν την καρδιά μου οι συμφορές,
Τους θρήνους της πατρίδας μου ακούω,
Στη νύχτα με στοιχειώνουν,
Τον ύπνο μου ταράζουν,
Όπως του αγαπημένου μου το ψυχομαχητό.
Ο βοριάς να παγώσει δεν μπορεί
Τα κύματα που σκάζουνε στα βράχια,
Έτσι κι ο ήχος των αλυσίδων
Τη φωνή της λεφτεριάς μέσα μου να σβήσει δεν μπορεί.
Θα εκδικηθώ τους βαρβάρους και ο σκοπός με χαλυβδώνει.
Συγχώρα με! – Γιατί είσαι δακρυσμένη;
Τόσο πολύ σε πρόσβαλαν λοιπόν!
Μη λυπάσαι: Πάντα στον ουρανό
Θα λάμπει το άστρο του Λεωνίδα,
Οι στάχτες της Ελλάδας πάντα θ’αναθρώσκουν!
Οι άλλοι ας χαριεντίζονται στις δεξιώσεις,
Είδωλα που μόνον τον έπαινο επιζητούν,
Μονάχα κολακίες στους τάφους τους
Θα τους ακολουθούν.
Με εσένα… αιώνια θα σε βάλλει η λύρα,
Η αθάνατη των αιώνων μεσίτρια!
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
