Θεατρίνοι
Ένα πρωί ανοίγει η αυλαία,
Με γέλοιο, με τραγούδι ή με κλάμα,
Κι αρχίζει η παράστασι. Το δράμα,
Δεν έχει τίτλο, ούτε συγγραφέα.
Και ρόλους παίζουμε μεγάλους και σπουδαίους
Πότε τους ήρωες, τους δυστυχείς ή τους μοιραίους,
Πότε ιππότες με τη μάσκα την αστεία,
Πότε το δούλο ή τον ελεύθερο το σκλάβο,
Κι’ ακούγονται φωνές απ’ την πλατεία:
Μπράβο, παληάτσο! Μπράβο!
Το υστερνό το δάκρυ που θα τρέξη,
Θάναι του έργου η πράξι η τελευταία…
Τώρα θα έρθη άλλος θίασος να παίξη.
Εμείς ετελειώσαμε: ΑΥΛΑΙΑ.
Η Αυγούλα
Η αυγούλα ροδοστόλιστη
απ’ τα ψηλά κατέβηκε τα βράχια.
Ξέπλεξε τα μαλλάκια της
κι ανάλαφρα εσαλέψανε τα στάχυα.
Στο γέλοιο της εγίνανε
ρυάκι από φως οι σταλαχτίτες•
έλυσε τις δαντέλλες της
κι ανθίσαν γύρω οι άσπρες μαργαρίτες.
Στη λίμνη μέσα ελούστηκε
και στο νερό εχύθη η ανατριχίλα•
κρυφά γλυκαναστέναξε
κι οι αύρες τραγουδήσανε στα φύλλα.
Μα να, ο ήλιος πρόφτασε
κι ολόγυρά της άρχισε να λάμπει•
απ’ τη ντροπή της έσβησε
και παπαρούνες γέμισαν οι κάμποι.
Αργά…
Ήρθα πιο γρήγορα από σένα στη ζωή•
πήρα το δρόμο με τα πλάγια τ’ ανθισμένα
κι αφού περπάτησα όλο το πρωί,
εστάθηκα να περιμένω εσένα.
Με αγωνία εχτυπούσε το ρολόι
και κάθε ώρα εδιάβαινε χρυσή•
φτερό πουλιού σαν άκουγα στη χλόη
εγύριζα να δω μην είσαι συ…
Ήρθες όταν ενύχτωσε, κι ο τόπος
ήτανε θλιβερός, γεμάτος τρόμο•
μαύρες σκιές τριγύρω κι άσπρα χιόνια.
Με συγχωρείς, μ’ αυτό δεν ήταν τρόπος,
ν’αφήσεις έναν άνθρωπο στο δρόμο
να περιμένει τόσα χρόνια, τόσα χρόνια!
