Αιώνιος Διάλογος
Κι ο άντρας είπε: πεινώ. Κι η γυναίκα τούβαλε ψωμί στο τραπέζι.
Κι ο άντρας απόφαγε. Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.
Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δε σε τρομάζω.
Κι ο άντρας είπε: Είσαι όμορφη, και όμως φοβάμαι.
Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. Κι η γυναίκα ανέβηκε,
σαν έτοιμη για θυσία.
Κι ο άντρας είπε: διψώ.
Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή, το μαστό της.
Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.
Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του.
Και κείνος κοίταξε πέρα, πολύ μακριά.
Κι ο άντρας είπε: θάθελα νάμαι θεός.
Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.
Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.
Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.
Λαθρεπιβάτης στη χλόη
Ονειρεύομαι κάτι δροσιστικό, ένα αίνιγμα σαν μια φιλία
μιά λέξη σαν ένα χέρι αρπαγμένο μέσα στον πανικό
έναν κατάδικο που σκεπάζει τη μηλιά με το καπέλο του
ή μια γυναίκα που ριψοκινδυνεύει μες στον καθρέφτη –
τελικά, η σκάλα ήταν έρημη κι εγώ ο τρελός που έκλεβε τα πορτοκάλια –
θυμάμαι τον παππού στο παράθυρο, όμοιον μ’ ένα ρόδι ξερό
και την κλωστή που όταν έσπαγε, συνέχιζε η καμπάνα την ιστορία,
τόσες διηγήσεις, που δεν ξέρουμε πια τίποτα,
όπως όταν τελειώνει ένα ποίημα
και μόνον αυτοί πηγαίνουν στον παράδεισο που έζησαν
σκιαγμένοι μες στο ίδιο τους το σπίτι,
ονειρεύομαι ένα ταξίδι σαν παιδικό παράπονο,
ένα ρολόϊ που να μη μας διώχνει,
το πρωινό τσιγάρο που κάνει το δήμιο ν’ αργοπορεί
ή το ασυνάρτητο γέλιο ενός κοριτσιού σαν μια Ιλιάδα,
ονειρεύομαι να μην ονειρεύομαι, μόνο να κάθομαι έξω
στα χωράφια, την ώρα που νυχτώνει
και το σφύριγμα του τραίνου μακριά ακούγεται, άξαφνα,
έξω απ’ τη ματαιότητα.
Η Μουσική
Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει,
ο νους μου ταξιδεύει – πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια.
Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού.
Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη
– γελούσαμε μαζί του.
Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα
(για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό
– μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε
να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα,
σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική
δεν είναι πάθος ή όνειρο,
νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
