Τραγούδια στην αγάπη
ΙΧ
Κανένας δε θα δει την ομορφιά σου
πιο πλάνα, πιο αφροδίσια από μένα,
κι ούτε θα δει ποτέ στη ζωγραφιά σου
τα θαύματα που εντός σου έχεις κρυμμένα.
Ω! ποιος θ’αποκαλύψει στη ματιά σου
της ίριδας τα μάγια ξεχυμένα
και ποιαν τα πλαστικά κινήματά σου
θα εμπνεύσουν από τούτην άλλην πένα;
Πού θα βρεις πιο ευλαβή από μένα μύστη
της ομορφιάς σου που ’χω προσκυνήσει
και πια τ’ωραίο της φως εντός μου εκλείστη;
Αγάπη! Άλλος κανείς δε θα σ ’υμνήσει,
κι ας σε κατέχει με την ίδια πίστη
που ’χω τα δυο σου πόδια εγώ φιλήσει.
ΧΙΙ
Να ’ρχόσουν να με βρεις καθώς θα κλαίω
μια νύχτα σαν και τούτη στο κελί μου,
καθώς μες στην απόγνωση θα πλέω
και θα ’μαι όπως και απόψε μοναχή μου.
Μια νύχτα σαν κι αυτή που θα σου λέω
το τι σε ήβρε κι έχασε η ψυχή μου,
να ’ρχόσουν …θα γρικούσες ένα νέο
τραγούδι χωρίς ρίμες, τη φωνή μου.
Ας ήταν απ’ τα μάκρη και τα ύψη
σώμα μου έστω από οίχτο να πετούσες,
σαν κάνει τη φωνή μου θρήνο η θλίψη…
Μπορεί τότε δα μόνο να σκιρτούσες,
Αγάπη, από συμπόνια κι από τύψη
και πλάι μου σπλαχνική να γονατούσες.
ΧVI
Χτες μ’άφησες να κλάψω στην ποδιά σου,
τ’ ωραίο το μονάκριβο όνειρό μου,
που πέθανε από τότε που η εύνοιά σου
σείστηκε σαν σκιά απ’ το πλευρό μου.
Πόνεσε, Αγάπη, απίστευτο η καρδιά σου
μπρος στο βαθύ που συ έσπειρες καημό μου
και κύλησαν για με απ’ τα βλέφαρά σου
τα δάκρυά σου καυτά στο πρόσωπό μου.
Τα δάκρυα αυτά που κάποτε είχες χύσει
ζητώντας μου τυφλά να σ’ ακολουθήσω,
κι είχα γι’ αυτά τα δάκρυα όλα αψηφήσει…
Τα δάκρυά σου που μ’ έκαναν να ζήσω
στου ονείρου μου τον τάφο χτες τη δύση
κι Ανάσταση η τρελή να προσδοκήσω!
