Ο Ουρανός
Le ciel est par dessus le toit…
P. Verlaine
Το γαλανό ουρανό χαρά αποπάνω μου
θεού γιομίζει.
Ένα δεντρί το βάγιο του από πάνω μου
το ναναρίζει.
Σημάντρου αχός στον ουρανό που φαίνεται
γλυκοσκορπιέται.
Ένα πουλάκι στο δεντρί που φαίνεται
παραπονιέται.
Ήσυχη, απλή, θεέ μου, η ζωή είν’ εκεί…
ειρηνοφόρα
τούτ’ η βοή που φτάνει, είν’ από κει,
από τη χώρα.
Τι τάκαμες, εσύ που κλαις και κλαις,
δάκρυα ποτάμι,
τα νιάτα σου – πες, πες μου – εσύ που κλαις,
τι τάχεις κάμει;
Ήρθα το δύστυχο ορφανό
Je suis venu pauvre orphelin…
P. Verlaine
Ήρθα το δύστυχο ορφανό προς τους ανθρώπους,
τα μάτια μου τα ήμερα μόνο είχα πλούτο εγώ,
προς τους ανθρώπους ήρθα, στου μεγάλους τόπους•
οι άνθρωποι δε με ηύραν πονηρό.
Μεσ’ στα είκοσί μου χρόνια μια λαχτάρα νέα,
τ’όνομά της είταν αγάπη, οϊμέ!
κάθε γυναίκα μ’έκαμε να τήνε βρίσκω ωραία,
καμιά γυναίκα δε με βρήκεν όμορφον εμέ!
Χωρίς πατρίδα, χωρίς να’χω βασιλιά,
κι ακόμα δίχως να είμαι παλληκάρι,
πήγα στον πόλεμο για να πεθάνω• αλλά
κι ο θάνατος δε μούκαμε τη χάρη.
Αργά πολύ γεννήθηκα ή πολύ νωρίς;
τί θέλω εδώ που μένω;
Αχ! εσείς όλοι, ο πόνος μου βαθύς•
παρακαλέστε το Θεό για το δυστυχισμένο.
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
