Η Μνήμη
Πρέπει να θυμάμαι τα πάντα,
να τακτοποιήσω τα χορταράκια, τα νήματα
όλων των ασυνάρτητων γεγονότων,
μέτρο το μέτρο όλα τα σπίτια που έμεινα,
τους μεγάλους δρόμους των τρένων,
του πόνου όλο το εμβαδόν με ακρίβεια.
Αν μ’έβγαζε απ’ τον δρόμο κάποιος ροδώνας
και μπέρδευα τη νύχτα μ’ έναν λαγό
ή ακόμα κι αν γκρεμιζότανε μέσα μου
της μνήμης μου ολόκληρος τοίχος,
εγώ θα όφειλα να ξαναφτιάξω τον αέρα,
τον ατμό, το χώμα, τα φύλλα,
τα μαλλιά, αλλά ακόμα και τα τούβλα,
τ’ αγκάθια που με τρύπησαν,
της φυγής την ταχύτητα.
Με τον ποιητή ας είστε καλοί, σπλαχνικοί.
Με πολλή λαιμαργία εξέχναγα ανέκαθεν,
τα δε χέρια μου, τα δικά μου τα χέρια,
μόνο άπιαστα πράγματα μπορούσαν
να γραπώσουν, πράγματα άθικτα,
που πρώτη φορά είχα το μέτρο τους
απ’ τη στιγμή απλώς που πια δεν υπήρχαν.
Άρωμα ήταν ο καπνός,
το άρωμα ήταν σαν τον καπνό,
το δέρμα κορμιού που κοιμόταν
και που εξύπνησε με τα φιλιά μου,
μα μη μου ζητάτε εμένα ούτε ημερομηνίες
ούτε ονόματα των ονείρων μου,
ούτε μπορώ να μετρήσω τον δρόμο
που μπορεί να μην έχει πατρίδα,
αλλά ούτε κι εκείνη την αλήθεια που άλλαξε,
που μπορεί να σβήστηκε μέρα μεσημέρι
κι έγινε έπειτα φως που σε ξεγελάει
σαν πυγολαμπίδα μες στο σκοτάδι της νύχτας.
Παρών
Καθαρή είναι η μέρα που έπλυνε την άμμο,
άσπρος και ψυχρός κυλιέται στη θάλασσα ο αφρός,
και σε τούτη δω την απροσμέτρητη ερημιά
της ελευθερίας μου επιμένει να καίει το φως.
Δεν είναι όμως τούτος ο κόσμος αυτός που αγαπάω εγώ.
Το κακό
Ο στρυμωγμένος μες στις πλάνες του άνθρωπος
γυρεύει μες στη συγκινητική του αδυναμία,
να βρει κάποιον να του φορτώσει τα βάρη που,
χωρίς να τον ρωτήσουν, του έχουνε άλλοι φορτώσει•
και τότε πετάει την πέτρα που σήκωνε
σ’ εκείνον που προχωρούσε ανοίγοντάς του τον δρόμο.
Η πέτρα αυτή εμένα με βρήκε κατακούτελα.
Η δική μου πληγή είναι η ανάμνηση του αδελφού μου:
του ανθρώπου που με αγάπησε χωρίς ποτέ να βρει
άλλο τρόπο να μιλήσουμε εκτός απ’ το να με πληγώνει.
Η αξιοπρέπεια
Εδώ, στη θάλασσα, μάταια μου φαίνονται όλα
όσο πάει κι έρχεται και κυκλοφορεί η μνησικακία,
αλλά όσοι αύριο το πρωί θα δουν
με μάτια άλλης εποχής τούτα εδώ τα σύνορα
της ζωής και του θανάτου μου, θα διαπιστώσουν
ότι τη χαρά εγώ μόνο στην αξιοπρέπεια τη βρήκα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
