Ίσως έχουμε χρόνο
Ίσως έχουμε ακόμα χρόνο
για να υπάρχουμε και να είμαστε δίκαιοι.
Χτες, εντελώς παρεμπιπτόντως,
πέθανε η αλήθεια,
και μολονότι το ξέρει ο κόσμος όλος,
κανείς δεν το λέει, οι πάντες το κρύβουν•
λουλούδια ούτ’ ένας δεν έστειλε•
έχει ήδη πεθάνει και κανένας δεν κλαίει.
Μπορεί μεταξύ λήθης και λύπης
να έχουμε την ευκαιρία
λίγο πριν απ’ την ταφή
του θανάτου μας και της ζωής μας
να βγούμε βόλτα από δρόμο σε δρόμο,
από θάλασσα σε θάλασσα, από λιμάνι σε λιμάνι,
από κορδιγιέρα σε κορδιγιέρα,
και κυρίως από άνθρωπο σε άνθρωπο,
και να βρούμε αν τη σκοτώσαμε εμείς
ή αν τη σκότωσαν άλλοι,
αν ήσαν εχθροί μας οι δολοφόνοι
ή αν ήταν η αγάπη μας αυτή που διέπραξε το έγκλημα,
γιατί, μιας και η αλήθεια είναι πλέον νεκρή,
μπορούμε εμείς να είμαστε δίκαιοι τώρα.
Πριν έπρεπε να χτυπηθούμε
με όπλα σκοτεινού διαμετρήματος
και, τραυματιζόμενοι, ξεχνάγαμε τον εαυτό μας,
για ποιον σκοπό παλεύαμε.
Ποτέ δεν μαθεύτηκε από πού ήρθε
το αίμα που μας τύλιξε,
κατηγορούσαμε ασταμάτητα,
όπως και ασταμάτητα κατηγορούμασταν,
υπέφεραν οι άλλοι μα υποφέραμε κι εμείς,
και όταν πια εκέρδιζαν εκείνοι,
κερδίζαμε κι εμείς –
η αλήθεια έχει πεθάνει
είτε από βαθιά γεράματα είτε δια της βίας.
Τίποτα δεν υπάρχει τώρα να κάνουμε;
τη μάχη την έχουμε όλοι μας χάσει.
Γι’ αυτό νομίζω ότι ίσως
μπορέσουμε επιτέλους να είμαστε δίκαιοι
ή τελικώς να υπάρχουμε:
έχουμε αυτή την τελευταία στιγμή
και ύστερα από χίλια χρόνια δόξας
μπορεί και να μην υπάρχει πια ή να μην ξαναγυρίσει.
Η θλίψη
Όταν άνοιξα τα μάτια μου σε τούτον τον κόσμο
και δέχτηκα το φως, την κίνηση,
το φαγητό, τον έρωτα και τον λόγο,
ποιος να μου το’λεγε τότε ότι ο άνθρωπος σε όλα τα μέρη
παραβιάζει όσες συμφωνίες έχει κλείσει με το φως,
επιβάλλει συνεχώς τιμωρίες επινοώντας ποινές.
Στης θλίψης την πέτρα έχει η Αμερική μου
αλυσοδέσει φριχτά τα παιδιά της,
και τις φυλές της ούτε στιγμή να τις βασανίζει δεν παύει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
