Αυτό αναφέρεται σε ό,τι δεχόμαστε χωρίς να το θέλουμε
Αχ, τι πόθο για το όχι
για το όχι όχι όχι
πόση ζωή
χαλάσαμε
ή χάσαμε με όλο
ναι ναι
ναι ναι
ναι ναι
και βουλιάζαμε στις λάσπες εκείνο τον καιρό
και όταν πέσαμε απ’ το αστέρι,
ακόμα παρακάτω, μες στα βουβάλια
μεγάλοι και τρανοί
με ακονισμένα κέρατα,
ή μόνο τότε που δεν μπορούσαμε
να πάμε ούτε πιο πέρα ούτε πιο δω, τη στιγμή
της αναποφασιστικότητας που διαβρώνει
με των οξέων της το αργόσυρτο βάδισμα,
κι έτσι στο τέλος, παντού
τη θέλησή μας τη χάσαμε
κι έχουμε μείνει εκεί ζωντανοί, μα πεθαμένοι.
Γιατί πάντα θα πρόκειται να σώσουμε
τον κάθε Πέδρο και τη γιαγιά του για να μην υποφέρουν,
και με το μέτρο αυτό
μας εμέτρησαν
τη ζωή μας όλη εμάς
απ’ την κορφή ως τα νύχια
και με τον λόγο αυτόν
κριθήκαμε,
κι έπειτα δίχως ίχνος σεβασμού
μας είπαν τι είδους σπλάχνα
θα έπρεπε
να θυσιάσουμε,
τι κόκαλα,
τι δόντια και τι φλέβες
θα αποσπούσαν με άφατη ευγένεια
απ’ τους αναστατωμένους σκελετούς μας.
Έτσι συνέβη κι εκείνη την Πέμπτη,
σαν βρεθήκαμε ανάμεσα στα βράχια
να μην έχουμε πόδια, και ύστερα
δεν είχαμε γλώσσα,
χωρίς να το καταλάβουμε την είχαμε φάει,
είπαμε ναι, χωρίς να ξέρουμε πώς
ανάμεσα στα τόσα ναι και κόντρα ναι
μείναμε χωρίς ζωή στους ζωντανούς ανάμεσα,
ενώ όλοι μας κοιτάζανε και νεκρούς μας ενόμιζαν.
Δεν ξέραμε
τι θα μπορούσε να συμβεί, επειδή οι άλλοι
έδειχναν σύμφωνοι στο να’ναι ζωντανοί
και εμείς ήμασταν εκεί
μονίμως ανίκανοι
να πούμε όχι, όχι
ή ίσως όχι, ή κάποτε-κάποτε
όχι, ή πάντοτε
όχι, όχι,
όχι, όχι,
όχι, όχι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
