Το μέλλον είναι χώρος
Το μέλλον είναι χώρος,
είναι διάστημα χρωματικό της γης,
χρώμα σύννεφων είναι,
χρώμα νερού, χρώμα αέρα,
χώρος μαύρος για χίλια όνειρα,
χώρος άσπρος για όλο το χιόνι,
για όλη – ναι, για όλη τη μουσική.
Πίσω ξεμένει ο απελπισμένος έρωτας
που δεν είχε μέρος ούτε για ένα φιλί∙
για όλους υπάρχει τόπος στο δάσος,
στο δρόμο, στο σπίτι,
υπάρχουν μέρη υπόγεια, υποθαλάσσια,
και τι χαρά είναι να βρίσκεις επιτέλους
ν’ανατέλλουν
ένας άδειος πλανήτης
μεγάλα αστέρια καθαρά σαν τη βότκα,
τόσο διάφανα και ακατοίκητα,
και να φτάνεις εκεί με το πρώτο τηλεφώνημα
για να μπορούν έπειτα να μιλάνε τόσοι άνθρωποι
για τις αρρώστιες τους.
Το σημαντικό είναι να ξέρεις εσύ πού είσαι,
να φωνάζεις από πάνω απ’ τη σκληρή οροσειρά
και να βλέπεις στην άλλη κορυφή
τα πόδια μιας γυναίκας που μόλις είχε φτάσει εκεί.
Έλα, να βγούμε
απ’ το φουσκωμένο ποτάμι,
από κει μέσα που πλέουμε με πλήθος άλλα ψάρια
απ’ το ξημέρωμα μέχρι τη μονίμως μετανάστρια νύχτα∙
έλα τώρα σε τούτο το ολάνοιχτο διάστημα,
προς την καθαρή μοναξιά μαζί να πετάξουμε.
Νιώθω λύπη
Μπορεί να διαμαρτυρήθηκα, μπορεί οι διάφοροι εαυτοί μου
να διαμαρτυρήθηκαν,
μπορεί να είπα, δηλαδή να είπαν: φοβάμαι,
φεύγω, φεύγουμε, δεν είμαι από εδώ,
δεν γεννήθηκα καταδικασμένος σε εξοστρακισμό,
απ’ όλους ζητάω συγγνώμη,
γυρνάω να ψάξω τα φτερά των ρούχων μου,
επιτρέψτε μου να επιστρέψω στη χαρά μου,
στο άγριο σκοτάδι, στα άλογα,
στων δασών τη μαύρη χειμωνιάτικη μυρωδιά,
φώναζα, φωνάζαμε και παρ’ όλα αυτά
οι πόρτες δεν άνοιγαν
και έμενα αναποφάσιστος,
αναποφάσιστοι μέναμε,
χωρίς να ζούμε ή να πεθαίνουμε εκμηδενισμένοι
από τη διαφθορά και την εξουσία,
ανάξιοι πια, διωγμένοι
από την καθαρότητα και από τη γεωργία.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
