Μικρή πράσινη θάλασσα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα ’θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν’ ακούσεις
Πως η μοίρα ξεγίνεται και πως
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ’ το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ’ αποσπάσματα του Ηράκλειτου.
Δώρο ασημένιο ποίημα
Ξέρω πως είναι τίποτα ολ’ αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο.
Αφού και ο ήλιος και τα κύματα
είναι μια γραφή συλλαβική
που την αποκρυπτογραφείς μονάχα
στους καιρούς της λύπης και της εξορίας.
Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία
μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές
που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις
πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο.
Σ’ ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ’ ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να ’ναι και σε πολυκατοικία
ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Κράτει
Που να δώσω να το καταλάβουν οι πλειοψηφίες
Πως η δύναμη μόνο σκοτώνει
και πως το σπουδαιότερο:
Η Άνοιξη και αυτή προϊόν του ανθρώπου είναι
