Γιώργος Σαραντάρης
Από τον ιερό λόγο του Κάλβου ανεχώρησες
προς τη λευκή κοιλάδα της πικρίας
πρώτος ποιητής, στρατιώτης θαυμάσιος,
κομίζοντας μια τρυφερή από στίχους πανοπλία
για να σε προστατεύσει απ’ τη φθορά.
Πρώτος ποιητής μες στο λαό των νέων Ελλήνων
άφησες πάνω στους λαμπρούς πάγους της Αλβανίας
την ευαισθησία του διάτρητη από κακουχίες
κι από σφαίρες αγροίκων Ρωμαίων.
Ίασμοι και ρόδα του αττικού άστεως
σ’ εξαίσια κύματα εαρινά
θα λαφρώσουν τον ύπνο σου εράσμια
ποιητή με τα τρυφερά ονειροπολήματα
που βάδισες αδελφικά με τον ποιμένα της Πρεμετής
και με τον ορεσίβιο της Θεσσαλίας
για να κοιμηθείς στον τάφο σου σχεδόν έφηβος
ο πρώτος από τους πρώτους
στολισμένος με ποίηση, με ιστορία και με παραμύθια…
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Τραγούδια γεννημένα σε άνετα διαμερίσματα
Ή και σε λόγχες που τις περιφρονεί ο ήλιος
Μεγαλωμένα με ασφάλεια σε μέρες τρόμου
Πλάι σε φυλακές όπου στενάζουν τιμωρημένοι
Ποιητές γιατί αναπνέουν πλατιά.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Το άγχος σας δεν με εξαπατά
Η μαθητεία σας στον περσοναλισμό
Δεν με γελάνε τα χαμόγελά σας στη θεία ελπίδα
Σαν τη μοιράζουν τα μικρόφωνα της Κυριακής,
Ο πανικός σας μπροστά στο δικό σας θάνατο
Η αδιαφορία μπροστά στο θάνατο των άλλων.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Δεν μπορώ να παίζω μ’εύθραυστα παιχνίδια
Με χάρτινα λουλούδια να στολίζομαι
Μισώ τα γλυκερά τα χρώματα κι ανοίγω
Τα μπράτσα μου να χαιρετίσω τις κατεβασιές
Μου παίρνουν με ιαχές τους προαιώνιους δρόμους
Ντυμένες μπλούζες με το χρώμα της αυγής.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Προσμένω να ιδώ φεγγάρια να πέφτουν στα βάραθρα
Κόσμο σακάτη ν’αρματώνεται μ’αχτίνες
Περιμένω την εποχή ν’αλλάξει φόρεμα
Περιμένω έναν κατακλυσμό να ξεδιψάσω
Τις σάλπιγγες που δεν ανέχεται η ακοή σας.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Φορώ γιακά την άσπρη σφαγή και με πνίγει
Έχω στην καρδιά μου την έκρηξη της Χιροσίμα
Έχω στα μάτια μου την έρημο της Νεβάδα
Νιώθω το κρύο εκατομμυρίων αστέγων
Έχω την περηφάνια των παιδιών που προτίμησαν το μαρτύριο
Και της συκοφαντίας σας τη μαχαιριά στις πλάτες.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
