Κοντσέρτο αρ. 61
Επεισόδιο με μια νεκρή
Τώρα η σιωπή σου όλα μου τα λέει
κάτου απ’ το κυπαρίσσι, που χρόνια
και χρόνια τα τόσα λόγια σου δε μου είπαν,
και καλύτερα σε ακούω και σε νοιώθω
σάμπως αυτή νάναι η γλώσσα
που καλύτερα εννοούμε… Το ξέρω: έσφαλα,
αν σφάλμα είναι ένα σφάλμα
που περσότερο σ’ έφερε κοντά μου. Όμως να ξέρης
μονάχα η Αγάπη σφάλλει• – εξαίσιο λάθος
που τόσο οδυνηρά μας διορθώνει.
. . . . . . . . . . . . . . . .
Όχι• δεν πρέπει έτσι ν ’αμφιβάλλης
σε κάποιον που απρόσκλητος ήρθε τόσο δρόμο
να σου εξηγήση• μονάχα η Αγάπη κι’ η Αλήθεια
μπορούν να περπατήσουν τόσο, ανάμεσα
σε τόσα αγκάθια• ίσως
κι’ αυτό να είναι σφάλμα, μα είναι
ωραίο να σφάλη κανείς
πώς να χαρίση την καρδιά του
. . . . . . . . . . . . . . . .
Μάταια έφυγα• πολλή ώρα ο φλοίσβος
μου φώναζε να γυρίσω πίσω• όμως
λησμόνησα τα χέρια μου στο μέτωπό σου,
λησμόνησες τα χείλη σου στα χείλη μου:
η Αγάπη δε φεύγει από δρόμους•
αν είναι να φύγη, θα φύγη
από κει που ανεβοκατεβαίνει το στήθος
όταν παύει να παίζη με την αύρα …
Έλα!
Μη τον Αύγουστο στο βιβλίο τόσο σκοτεινιάζεις•
και Ομορφιά και Αγάπη το σφάλμα μου αυτό ήταν•
το λάθος της Ομορφιάς δεν ημπορεί
παρά να είναι ωραίο …
Ύπαρξι είναι τούτη. Τέλεια κανείς
εκτός από το Θεό δε γνωρίζει
αν Κακό το Καλό της να γεύεσαι
όπου βρίσκεις είναι
δίχως τη γοητεία της να βλάψης. Ω τότε
την τελειότητα που αναζητούμε που αυτή όλη
μονάχα μέσα στην Ομορφιά είναι; Εκεί
η αιώνια Αγάπη την αιώνια ευτυχία μας στέργει.
Γοητεία και Αγάπη ήταν τούτο. Γιατί,
εγώ, ωραιώτερος εις τη Σκέψι,
πέρα απ’ τα χείλη και τα χέρια και τα μάτια,
τις μικρές άμορφες σκέψεις σου
που κάτω μονάχα επερπατούσαν,
με τα βιολιά της φωνής μου, ή και με τη σφύρα
όπου το σκληρό ήταν, εξαίσιες
έπλασα, όμοιες με τον ουρανό μου,
υψηλά, έως τ’αστέρια να φτερουγίζουν.
Ομορφιά και Αγάπη ήταν. Μα αν η Ομορφιά
περισσότερο από την Ασχήμια μας βλάπτει
αν η Αγάπη περισσότερο από το Μίσος μας βλάπτει,
τότε, στ’αλήθεια, δε θέλω να με συγχωρήσης…
