Πόθοι
Τροπικέ, γιατί μου ’δωσες
τα χέρια γεμάτα από χρώμα.
Το καθετί που αγγίζω
θα γεμίσει με ήλιο.
Στ’ απαλά δειλινά σε χώρες άλλες
θα γυρνώ με τους ήχους μου από γυαλί που ιριδίζει.
Ασε με μια στιγμή μονάχα
να πάψω να’ μαι χρώμα και κραυγή.
Άσε με μια στιγμή μονάχα
ν’αλλάξω της καρδιάς το κλίμα,
να πιω το μισόφωτο κάποιου έρημου πράγματος,
βουβά να γείρω απάνω από ’να μακρινό μπαλκόνι,
να χωθώ στο παλτό με τις λεπτές πτυχές,
να σκορπιστώ στην όχθη μιας απαλής αφοσίωσης,
να χαϊδέψω όλο γλύκα τα ίσια μαλλιά
και να γράψω με κάποιο πολύ φίνο μολύβι τη ρέμβη μου.
Ω, ας έπαυα μια στιγμή μονάχα
να ’μαι ο Βοηθός του Ηλιόκαμπου!
Τροπικέ, γιατί μου ’δωσες
α χέρια γεμάτα από χρώμα!
Ας κλείσει εκείν’ η πόρτα
Ας κλείσει εκείν’ η πόρτα
που δε μ’αφήνει μοναχό με τα φιλιά σου.
Ας κλείσει εκείν’ η πόρτα
απ’ όπου ανθοί και κάμποι κι ήλιοι θένε να μας δουν.
Εκείν’ η πόρτα απ’ όπου
μπαίνει των κιόνων ο γαλανός ασβέστης
να κοιτάξει σαν παιδιά ζαβολιάρικα
το δείλιασμα των δυο χαδιών μας
που δεν προσφέρονται με πόρτα έτσι ανοιχτή…
Για γαλήνιες αιτίες
περνάμε ώρες πολλές με πόρτα ορθάνοιχτη.
Και ριψοκίνδυνο είναι να δίνουμε φιλιά,
να σφίγγουμε τα χέρια, ακόμα-ακόμα
να κοιταζόμαστε στα μάτια, ακόμα-ακόμα
να σωπαίνουμε νομιμόφρονα…
Τη νύχτα ωστόσο
ρίχνεται η πόρτα πάνω στον εαυτό της
και κλειεί τόσο τυφλά και φωτεινά
που σ’ ολάνοιχτο, εσύ κι εγώ, νιώθουμε κάμπο,
μαζεύοντας θωπείες καθώς πετράδια
κρυμμένα μες στη νύχτα με περβόλια
ακουμπισμένα στων βουνών τα γόνατα,
μα μόνοι εσύ κι εγώ.
Το αρρωστιάρικο ημίφως,
σμίγοντας τα κορμιά μας, λεηλατεί
την ανέκδοτη τρυφερότητά μου,
τη δύναμη των μπράτσων που όλο γλύκα
σε λυγίζουν, το αχόρταγο φιλί
που ρουφιέται μες στο ίδιο
και στο χώρο του λευτερώνει
το μικρό με τις άπειρες διαστάσεις.
Καλή μας πόρτα που μας συνοδεύεις
στην ευτυχία μας κλειστή. Τα σφάλματά σου
ειν’ ο λυτρωμός απ’ τις δυο ετούτες φυλακές•
η δραπέτευση των δύο πανομοιότυπων
βημάτων που πηδάν στο σύννεφο
απ’ όπου επιστρέφει κανείς το πρωί.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
