Από τα «Ίχνη Ομορφιάς»
Είμαστε τάχα πολλαπλοί,
Διπλοί και χωρισμένοι,
Νεκροί και ζωντανοί.
Μισό πρόσωπο φως, μισό σκοτάδι…
Μπορεί νάναι η ομορφιά αυτό που μας λείπει,
Η ανοιχτή πληγή: η άλλη ομορφιά,
Όμοια με χείλη κλειστά πίσω από χείλη,
Πρόσωπα αινιγματικά και σκεπασμένα.
Μας έχουν τάχα σχίσει μ’ ένα σπαθί.
Όπου κι αν στρέψεις, πονεί,
Μια θύμηση, μια κομμένη σιωπή.
Υποψία μιας λάμψης μες στη νύχτα.
Τάχα φοβάται η άλλη ομορφιά,
Τάχα φοβάται να φανεί, στο φως.
Να μη χαθεί το φως και σβήσει ο ήλιος.
(Λυπηθείτε το σώμα, λυπηθείτε την ψυχή).
…………………………………………..
Σε ποια θάλασσα
Σε ποια θάλασσα
ποιος ουρανός
σ’ έχει φιλήσει;
Τα μαλλιά σου τρυπούν
την καρδιά του ανέμου,
σαν τα δέντρα και σαν τα ταξίδια.
Όπου κι αν κοιτάξεις
προβάλλει το πρόσωπό σου,
κατεβαίνει το βλέμμα σου
από χίλια λουλούδια.
Κοίταξε κάλλιο,
τον ίσκιο που πέφτει,
τον καβαλλάρη της βροχής,
το χαμογέλιο
του καλού θεού.
