Σαν παπαρούνες του κάμπου
Σαν παπαρούνες του κάμπου
Όλη τη μέρα παρθένες κλαίγανε
Τρέχαν νερά στη χαράδρα
Που σκεπάζονταν με σύννεφα
Εκεί ο ουρανός γινόταν μουσική
Και παρηγορούσε τις παρθένες
Οι άντρες απ’ το βουνό έβλεπαν λουλούδια
Νομίζαν παράδεισο τη χαράδρα
Το γέλιο τους έσχιζε τον αγέρα
Έφτανε στ’ αυτιά των γυναικών
Που εδώ μουσική εκεί χαρά
Εθαύμαζαν την περιπέτεια
Η καρδιά τους πήγαινε στους άντρες
Ο νους τους στα σύννεφα.
Ώρες Αυγής
Με τα σωθικά μας θα φιλήσουμε τις παρθένες
Που από άλλη άνοιξη ήρθαν σε μας
Σε μια σειρά από φοινικιές
Στα χείλια τους βάλαμε τα τραγούδια μας
Τη μουσική μας
Κι απ’ τα λειβάδια τώρα τις ακούμε
Απ’ τα λειβάδια εμείςΚι αυτές πάνω στις βρύσες
Ω η φιλοσοφία της χαράς
Κατεβάζει τη μάσκα
Πόσα φύλλα χρειάζονται
Της ζωής μας
Να κάνει πράσινο δάσος
Τον καιρό
Και να περπατάει αιώνια;
Η ποίηση
(Πρόλογος)
Δε μπορώ να βρω πια, τι θέλει να πει ποίηση. Μου διαφεύγει. Το
ήξερα, αλλά τώρα μου διαφεύγει. Αν κάποιος μου ρωτήσει αυτή τη
στιγμή, θα ντροπιαστώ. Γιατί εξακολουθώ να είμαι ενδόμυχα βέβαιος
πως η ποίηση είναι μια ουσία, απαράλλαχτα όπως και η ζωή. Και
κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, από κάποιον κρύβομαι. Σα ν’αρχίζω
να γίνομαι τρελός, και να ντρέπομαι.
Αλλά η ποίηση; Κάποιος θα σταθεί ικανός να πει στους άλλους, όχι σ’
εμένα που αν και το ξέρω φεύγω, τι είναι ποίηση!
Ψυχή
Συνείδηση φανέρωμα συγκίνησης
περιπαίζεις την ύπαρξη
Οι αγάπες του χρόνου
συχνάζουν τα τοπία σου
τρέμεις στα φύλλα του είναι
γεμίζεις το σύμπαν
δεν ξέρεις φυγή
ποθείς ταξίδια
Στις πλάτες σου φτερουγίζει ο κόσμος
φως σε λούζει ο ήλιος.
