Η θυγάτηρ του εστιάτορος
Στον Δημήτρη Παπαδημητρίου
Μόνον την νύχτα του Σαββάτου
προς την Κυριακήν
έπειτα από τριών ημερών
παραφυλάγματα
την είδα.
Οι οφθαλμοί της αχανείς
ως οι Πρέσπες
και τα μαλλιά της
στο χρώμα του ανατέλλοντος ηλίου
και έτι ανοιχτώτερα.
Γλυκεία
ως οι μάγκοι
καρποί εξωτικοί
της Αφρικανικής ηπείρου –
με λίκνισμα ελαφρύ
τοιούτον
ως
των υδάτων
του κόλπου Μοσσουρίλ
της φίλης Μοζαμβίκης.
«Με τα Γαλλικά της
με τα’Αγγλικά της
τι με τα Ρωσσικά της
άσε πια τ’ασπρόρουχα
και τα νταντελικά της.»
Και όμως
παραμένει έγκλειστος
που και που την αφήνουν
και βγαίνει προς ψιλού της –
και ’κει χαλνάει την ζωή της
εν μέσω
γεωμήλων
μαϊνδανών
σελίνων
και σκουμπριών.
Μα…
δεν μιλά
δεν κλαίει
δεν εκφράζει το παράπονόν της.
Μόνον
που προσφάτως
αντί καρικευμάτων
προσθέτει νιτρικόν οξύ
και καυστικήν ποτάσσα
εις τα προσφερόμενα εδέσματα
της πολυπληθούς πελατείας
του εν αποστρατεία ταξιάρχου και νυν εστιάτορος
πατρός της.
