Ποιητική Τέχνη
Να βλέπεις το ποτάμι από χρόνο και νερό
Και να θεωρείς το χρόνο άλλο ποτάμι,
Να ξέρεις πως χανόμαστε σαν το ποτάμι
Και πως τα πρόσωπα περνάν σαν το νερό.
Να νιώθεις πως η αγρύπνια ειν’ άλλος ύπνος,
Που δε νείρεται ονείρατα, κι ο θάνατος,
Της σάρκας μας βραχνάς, πως είναι ο θάνατος
της κάθε νύχτας που ονομάζεται ύπνος.
Μέρες ή χρόνια να τα βλέπεις σαν το σύμβολο
Των ανθρώπινων ημερών και χρόνων.
Να μετατρέπεις το ντρόπιασμα των χρόνων
Σε μουσική, σε φήμη και σε σύμβολο.
Να βλέπεις στη θανή τον ύπνο και στη δύση
Το θλιμμένο χρυσάφι, αυτό ειν’η ποίηση
Που ’ναι φτωχή κι αθάνατη. Κι η ποίηση
Γυρνάει σαν την αυγή και σαν τη δύση.
Πότε-πότε τα δειλινά μια όψη
Μας κοιτάζει απ’ τα βάθη ενός καθρέφτη•
Σαν κι αυτόν πρέπει η τέχνη τον καθρέφτη
Να μας δείχνει την ίδια μας την όψη.
Χορτάτος ο Οδυσσέας απ’ τα παράξενα
Του κόσμου κλαίει στη θέα της Ιθάκης
Είν’ η τέχνη κι αυτή σαν την Ιθάκη:
Πράσινη, ταπεινή, χωρίς παράξενα.
Κι είν’ ακόμα σαν το ποτάμι τ’ άσωστο
Που μένει και περνάει, καθρέφτης ίδιος
Του Ηράκλειτου του αέναου, που’ν ο ίδιος
Κι είν’άλλος, όπως το ποτάμι τ’άσωστο.
Ερωτική Πρωιμότητα
Μήτε η οικειότητα του μετώπου σου φωτεινή σαν πανηγύρι
μήτε η εύνοια του κοριτσίστικου κορμιού σου, μυστηριώδους
και δύσγλωττου ακόμα
μήτε η διαδοχή της ζωής σου τοποθετημένης σε λέξεις ή σε σιωπή
θα’ναι ένα τόσο πειστικό δώρο ιδεών
όπως το να θωρώ τον ύπνο σου μπλεγμένο
στην ξαγρύπνια των άπληστων χεριών μου.
Παρθένα πάλι σαν από θαύμα
μεσ’ απ’ την απαλλαχτική αρετή του ύπνου
γαλήνια και λαμπρή σα μια ευτυχία στην εκλογή της θύμησης,
θα μου δώσεις την όχθη εκείνη της ζωής που η ίδια εσύ δεν έχεις.
Ριγμένος στην ανάπαυλα
θα διακρίνω εκείνον το στενό γιαλό της ύπαρξής σου
και θα σε ιδώ για πρώτη ίσως φορά,
όπως ο Θεός θα πρέπει να σε βλέπει,
με τσακισμένο το όραμα του Χρόνου,
χωρίς τον έρωτα, χωρίς εμένα.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
