Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ (1922-1975)
Ήταν ωστόσο η Ιταλία γυμνή και πληθωρική
Στη Ρώμη, απ’ το ’50 μέχρι σήμερα, Αύγουστος του 1966
Δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να υποφέρω και να δουλεύω ασταμάτητα.
Παρέδωσα μαθήματα, μετά από εκείνο το έτος της ανεργίας.
Και του τέλους της ζωής.
Σε ένα ιδιωτικό παρασχολείο, για είκοσι και επτά δολάρια το μήνα.
Ο πατέρας μου εν τω μεταξύ
Μας είχε ξαναβρεί
Και δεν μιλήσαμε ποτέ για τη φυγή μας, τη δικιά μου και της μάνας.
Ήταν μια φυσιολογική ετεροχρονισμένη μετακόμιση.
Κατοικήσαμε ένα σπίτι χωρίς σκεπή και άβαφο,
Ένα σπίτι για άπορους, στην ύστατη περιφέρεια κοντά στις φυλακές.
Είχε δέκα χούφτες σκόνη το Καλοκαίρι και λάσπη απύθμενη το Χειμώνα –
Ήταν ωστόσο η Ιταλία, η Ιταλία γυμνή και πληθωρική,
Με τα αγοράκια της, τις γυναίκες της
Με τα αρώματά της από γιασεμιά και φτωχές μανέστρες,
Τα δειλινά στις καλαμιές του ποταμού Ανιένε,
Τους σωρούς των σκουπιδιών, κι εγώ από την άλλη
Είχα απείραχτα τα όνειρά μου για την ποίηση.
Όλα μπορούσαν να βρουν μια λύση μέσα στην ποίηση.
Πίστευα πως η Ιταλία, η εξιστόρησή της και το πεπρωμένο της
Εξαρτιόταν από όσα θα έγραφα εγώ,
Με στίχους βουτηγμένους στη ζωντανή πραγματικότητα,
Χωρίς νοσταλγίες, βγαλμένους από τον ιδρώτα μου.
Δεν μετρούσε πως κάποιες μέρες, δεν είχα ούτε τάλιρο
Για να πάω να με ξυρίσει ο κουρέας,
Το οικονομικό προφίλ μου, τρελό και άστατο,
Ήταν εκείνη την εποχή, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
Όμοιο με εκείνο των ανθρώπων της φτωχογειτονιάς:
Ήμασταν θα έλεγα αδελφοί, ή τουλάχιστον ίσοι –
Γι’ αυτό πιστεύω πως τους κατάλαβα πολύ…
Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.
Ποιήματα του κόσμου
21 Ιουνίου 1962
Όλη μέρα δουλεύω σαν καλόγερος
και το βράδυ τριγυρνώ σαν παλιόγατος
που ψάχνει τον έρωτα… Θα κάνω πρόταση
στο Βατικανό να με αγιοποιήσει.
Στην πραγματικότητα απαντώ στην απάτη
με πραότητα. Βλέπω με το μάτι
μιας εικόνας τους υπεύθυνους του λιντσαρίσματος.
Παρατηρώ τον εαυτό μου να σφάζεται, με το γαλήνιο
κουράγιο ενός επιστήμονα. Φαίνομαι
να νιώθω μίσος, ενώ γράφω
στόχους γεμάτους ακριβολόγα αγάπη.
Μελετώ την απιστία σαν ένα
μοιραίο φαινόμενο, λες και δεν είμαι θύμα της.
Νιώθω συμπόνια για τους νεαρούς φασίστες,
και στους γέρους, που τους θεωρώ σχήματα
του πιο τρομερού κακού, αντιστέκουμαι
μόνο με τη βία της λογικής.
Παθητικός σαν ένα πουλί που τα βλέπει
όλα πετώντας, και στο πέταγμά του
στον ουρανό έχει στην καρδιά του τη συνείδηση
που δε συγχωρεί.
Μετάφραση: Ανδρέας Ριζιώτης
