Δεν αντέχω πια καμία πτυχή της τέχνης, που δεν είναι κλοτσιά, χέσιμο, μακέλεμα, πόλεμος, οριστική εκκαθάριση… κραύγαζε ο Αντονέν Αρτώ στην εποχή του, έχοντας την ελπίδα ότι η χρήση σκληρών εκφράσεων θα γινόταν μέσο που θα οδηγούσε στην αφύπνιση του κοινού.
Έκτοτε τα κινήματα της τέχνης αλλά και σύνολο το εποικοδόμημα που αποκαλούμε πολιτισμός -το οποίο προφανώς δεν ταυτίζεται με την καλλιτεχνία- μπήκαν στη «φορμόλη» ενός ακραίου πολιτικού καθωσπρεπισμού. •”ίποτε δεν επιτρέπεται πλέον στους «μετανεωτερικούς και … πλουραλιστικούς καιρούς, αν δεν υποταχθεί στη βία του νέου πολιτικού κανόνα που εκφωνεί η τηλεοπτική δημοκρατία.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά θα αναρωτηθείτε με μια καινούργια εφημερίδα της αριστεράς. Καμμιά ενδεχομένως. Απλώς η πεποίθηση αρκετών αριστερών ότι ο πολιτισμός ήταν κάποτε προνομιακός τους τόπος –κάτι σαν κεκτημένο- μάλλον δεν ισχύει στις μέρες μας, όσο κι αν «ιδιοτελείς» ή αφελείς του οικείου χώρου επιμένουν για το αντίθετο. Τα πράγματα είναι σκληρά και αμείλικτα δυστυχώς. Το ξέρουν, όλοι οι «απέξω» οι αντισυμβατικοί, -ενταγμένοι ή ανέντακτοι- που δρουν ή «πολιτεύονται» υπό ασφυκτικές συνθήκες στο χώρο της κουλτούρας. Μιας κουλτούρας όπου κάθε «παρέκκλιση» αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως. Αυτούς τους ανθρώπους και τις συλλογικότητές τους, τους δυνητικά αριστερούς που τολμούν να διατυπώνουν θαρραλέο κι αυθάδη αντίλογο στην χυδαιότητα των καιρών θέλει να υποστηρίξει και να εκφράσει η εφημερίδα του… Δρόμου. Αυτό που θέλουμε βέβαια, το φανταζόμαστε προς το παρόν, δεν το έχουμε. Είναι λοιπόν ένα στοίχημα η νέα εκδοτική προσπάθεια και θα κερδηθεί στην περίπτωση που όλοι μαζί καταφέρουμε να αρθρώσουμε έναν τολμηρό και πειστικό αντίλογο στους πατριώτες του… παρόντος.
Σ.Μ.
