Mόνο αηδία και τρόμο μπορεί να νιώσει κάποιος μπροστά στη βαρβαρότητα μιας συμπεριφοράς που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, αποτιμώντας την με την αξία μιας βιντεοκάμερας, αλλά και στην «αντίποινη» πράξη μιας αλήτικης συμμορίας όταν «απαντά» με τη δολοφονία ενός αθώου μετανάστη που έκανε το λάθος να κυκλοφορεί πρωινές ώρες στα Kάτω Πατήσια.
Ο φόβος, η ανησυχία και η ντροπή μεγεθύνονται όμως, όταν το ίδιο το κράτος πατρονάρει τη φασιστική εκτροπή ενεργοποιώντας -μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών- την ίδια ακριβώς εγκληματική βία σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών, στέλνοντας δεκάδες από αυτούς στα νοσοκομεία και άλλους με βαρύτατα τραύματα στην εντατική. Το μήνυμα για όποιον δεν λέει να το καταλάβει και στη μια και στην άλλη περίπτωση -συγκοινωνούντα δοχεία είναι, άλλωστε ας μην το ξεχνάμε- είναι σαφές: να τρομοκρατηθεί όσο πιο πολύ γίνεται το μέρος εκείνο της κοινωνίας που επιμένει να αντιδρά στη λεηλασία της αξιοπρέπειάς του και στο ξεπούλημα της χώρας ολόκληρης. Αν, τώρα, δεν αντιδράσουμε στη δολοφονική συμπεριφορά του κράτους και των χρυσαυγίτικων επικουριών του, δεν θα υπάρξει επιστροφή.
Πρέπει να πάρουμε θέση μάχης σ’ έναν ύπουλα κηρυγμένο πόλεμο, μιας δήθεν τάξης και ασφάλειας, όχι ως τάγματα εφόδου, αλλά ως ένα συμπαγές πολιτικό σώμα το οποίο θα απαιτήσει την κατίσχυση της ανθρωπιάς απέναντι στη βαρβαρότητα και την αδικία. Με την επίγνωση ότι στις συνθήκες -ανασφάλειας και γενικευμένου φόβου- ακούγεται, εκείνος που έχει τα «μέσα» και μπορεί να ξεφωνίζει τα πιο απλοϊκά και χυδαία συνθήματα, ο αγώνας αυτός είναι φανερό ότι θα είναι δύσκολος, και επίμονος. Πρέπει, όμως, να δοθεί όποιο κι αν είναι το τίμημα. Προτεραιότητα είναι να αντιταχθούμε, έμπρακτα, στο διωγμό των κατατρεγμένων και των ξένων με την προϋπόθεση ότι θα σκύψουμε και πάνω στις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν μέχρι τώρα.
Το φαινόμενο που ζήσαμε την Πέμπτη το απόγευμα με τις ορδές της Χρυσής Αυγής -υπό την ομπρέλα της αστυνομίας- να επιχειρούν να λιντσάρουν κάθε μετανάστη που συναντούσαν στο διάβα τους είναι προσβλητικό για όποιον επιμένει να αισθάνεται άνθρωπος. Οι ορδές των ηλιθίων δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι υπάρχει και η αντίστροφη φορά των πραγμάτων η οποία, από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να εκραγεί… Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια εφησυχασμού: Ο κόσμος των γραμμάτων και του πνεύματος πρέπει, επιτέλους, να υψώσει τη φωνή του, να ενώσει τις δυνάμεις του με τις συλλογικότητες που αντιδρούν ήδη, να απαιτήσει να μπουν όρια και φραγμοί στο διαρκή εξευτελισμό του τόπου και της αξιοπρέπειας των πολιτών, ιθαγενών και ξένων.
Πρέπει να πάρουμε θέση μάχης σ’ έναν ύπουλα κηρυγμένο πόλεμο, μιας δήθεν τάξης και ασφάλειας, όχι ως τάγματα εφόδου, αλλά ως ένα συμπαγές πολιτικό σώμα το οποίο θα απαιτήσει την κατίσχυση της ανθρωπιάς απέναντι στη βαρβαρότητα και την αδικία. Με την επίγνωση ότι στις συνθήκες -ανασφάλειας και γενικευμένου φόβου- ακούγεται, εκείνος που έχει τα «μέσα» και μπορεί να ξεφωνίζει τα πιο απλοϊκά και χυδαία συνθήματα, ο αγώνας αυτός είναι φανερό ότι θα είναι δύσκολος, και επίμονος. Πρέπει, όμως, να δοθεί όποιο κι αν είναι το τίμημα. Προτεραιότητα είναι να αντιταχθούμε, έμπρακτα, στο διωγμό των κατατρεγμένων και των ξένων με την προϋπόθεση ότι θα σκύψουμε και πάνω στις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν μέχρι τώρα.
Το φαινόμενο που ζήσαμε την Πέμπτη το απόγευμα με τις ορδές της Χρυσής Αυγής -υπό την ομπρέλα της αστυνομίας- να επιχειρούν να λιντσάρουν κάθε μετανάστη που συναντούσαν στο διάβα τους είναι προσβλητικό για όποιον επιμένει να αισθάνεται άνθρωπος. Οι ορδές των ηλιθίων δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι υπάρχει και η αντίστροφη φορά των πραγμάτων η οποία, από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να εκραγεί… Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια εφησυχασμού: Ο κόσμος των γραμμάτων και του πνεύματος πρέπει, επιτέλους, να υψώσει τη φωνή του, να ενώσει τις δυνάμεις του με τις συλλογικότητες που αντιδρούν ήδη, να απαιτήσει να μπουν όρια και φραγμοί στο διαρκή εξευτελισμό του τόπου και της αξιοπρέπειας των πολιτών, ιθαγενών και ξένων.
Στ. Μαυροειδής
Σχόλια
